Ευρώπη ή Βενεζουέλα;

«Μία από τις μεγάλες προκλήσεις του άμεσου μέλλοντος για τους ευρωπαϊκούς λαούς είναι η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Ευρωπαϊκής Ενωσης - ΗΠΑ (Transatlantic Trade and Investment Partnership TTIP). Είναι μια τεράστια συμφωνία με πάρα πολλές πτυχές –κάποιες από αυτές σκοτεινές–, η οποία θα καθορίσει σε πολλά τη ζωή μας τα επόμενα χρόνια. 

Ακόμη και τη ζωή των Ελλήνων· αν, φυσικά, παραμείνουμε κομμάτι του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, δηλαδή αν δεν μας τύχει κανένα εξάμηνο περίτεχνων διαπραγματεύσεων, σαν αυτές που είχαμε τον προηγούμενο καιρό και οδηγηθήκαμε στο κλείσιμο των τραπεζών. Η συμφωνία είναι αναγκαία για τη Δύση στο σύνολό της, αφού χάνει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που είχε παγκοσμίως από αναδυόμενες οικονομίες όπως της Κίνας, της Ινδίας κ.λπ. 

Σύμφωνα με την Επιτροπή Διεθνούς Εμπορίου του Ευρωκοινοβουλίου, «το ΑΕΠ της Ε.Ε. εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο και τις εξαγωγές, και έτσι, μία “καλά σχεδιασμένη” συμφωνία με τις ΗΠΑ θα μπορούσε να συμβάλει στην ενίσχυση της συμβολής της βιομηχανίας στο ΑΕΠ της Ε.Ε. κατά 15%-20% έως το 2020, καθώς οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, και ιδίως οι μικρές και μικρομεσαίες, θα επωφεληθούν από μια αγορά 850 εκατομμυρίων καταναλωτών».

Η αλήθεια είναι ότι αν σωθούμε από τον βραχνά της άμεσης χρεοκοπίας και του υποβιβασμού στον Τρίτο Κόσμο (εκεί όπου μας οδηγούσε η «περήφανη διαπραγμάτευση του μεγαλοπρεπούς Γιάνη Βαρουφάκη) θα πρέπει να κάνουμε και εδώ μια πολύ σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της Δύσης. Σ’ αυτή, προς το παρόν, ανήκουμε και οφείλουμε –έστω με τις μικρές μας δυνάμεις– να συνδιαμορφώνουμε. Λέμε «προς το παρόν», διότι η επικίνδυνη Ακροδεξιά και η παλαβή Αριστερά προπαγανδίζουν ότι «ένας αυτάρκης κι απομονωμένος κόσμος είναι εφικτός».

Σε μια εποχή, λοιπόν, που οι οικονομικές υπερδυνάμεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ νιώθουν τις απειλές και προσπαθούν να ενώσουν δυνάμεις, στο κυβερνών κόμμα μια αξιοσημείωτη μειοψηφία συζητά ακόμη εναλλακτικούς δρόμους εκτός Ευρωζώνης (και φυσικά εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης) για να ικανοποιήσουν τα παλιά τους κομμουνιστικά γινάτια[...]

Κάποια στιγμή πρέπει η Ελλάδα να πάψει να είναι χωριό που ασχολείται μόνο με τα χωρατά της Αριστερής Πλατφόρμας. Γραφικοί και γραφικότητες υπάρχουν παντού στον κόσμο. Πουθενά όμως δεν γίνεται βασικό θέμα στη δημόσια συζήτηση ο τρόπος μετάβασης σε έναν αλβανικού τύπου κομμουνισμό. 

Παντού ψάχνουν τρόπους για μια πιο δίκαιη κατανομή των πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων της παγκοσμιοποίησης. Σε κανένα κυβερνών κόμμα δεν συγκρούονται για το αν πρέπει μια χώρα να συμμαχήσει με τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ και άλλους τριτοκοσμικούς παραδείσους και όχι με την Ευρώπη. Νισάφι πια...

             (Απόσπασμα άρθρου του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)