Μια πολιτική ανάλυση (2)...

«Η δημοκρατία μεταφέρει την ευθύνη στον ψηφοφόρο. Ακριβώς εδώ βρίσκεται και η μεγάλη της αδυναμία. Ο ψηφοφόρος μπορεί να είναι αγράμματος, χωρίς ενημέρωση, να μη μπορεί να κουμαντάρει το νοικοκυριό του, να είναι ευάλωτος στην εξαπάτηση και στην δημαγωγία. Κι όμως καλείται να αποφασίσει για τα πολύπλοκα ζητήματα της διακυβέρνησης της χώρας.

“Το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια πεντάλεπτη συνομιλία με τον μέσο ψηφοφόρο” είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Τα λόγια του αυτά μπαίνουν δίπλα στη διάσημη ρήση του “Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, εξαιρούμενων όλων των άλλων”. Αν την ευθύνη των αποφάσεων δεν τη λαμβάνουν οι πολίτες, θα τους κυβερνούν συνταγματάρχες, ιερωμένοι ή ένα μονοκομματικό καθεστώς, χωρίς δυνατότητα ελέγχου, ελεύθερης έκφρασης και αναίμακτης αλλαγής εξουσίας.

Για να γυρίσουμε στα δικά μας, η αντίδραση των πολιτών στην εξαπάτησή τους θα πρέπει να γίνει δημιουργικά και όχι αυτοκαταστροφικά. Πρώτα από όλα χρειάζεται αυτογνωσία. Από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν σε κρίση μόνο η Ελλάδα μπήκε σε μια τόσο μεγάλη περιπέτεια. Αυτό δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι μόνο εδώ υιοθετήθηκαν τα περί κατοχής, γερμανοτσολιάδων και τοκογλύφων.

Αφού δεν θέλαμε να δούμε την κρίση ως αποτέλεσμα δικών μας πολιτικών, ρίξαμε την ευθύνη στους άλλους. Έτσι αρκετοί εκτονώθηκαν, πολλοί υπερασπίστηκαν τα προνόμιά τους και άλλοι έχτισαν καριέρες. Το μόνο που δεν έγινε ήταν η αναγνώριση και η αντιμετώπιση των αιτίων της κρίσης.

Το κράτος δεν μπορούσε να ξοδεύει διαρκώς πολύ περισσότερα από όσα εισπράττει και η χώρα να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Αντί να απαντηθεί αυτό το θεμελιώδες ζήτημα, η συζήτηση ξέφευγε συνεχώς σε εθνικιστικές και λαϊκιστικές δοξασίες. Κι όταν με χίλια ζόρια ήρθε η στιγμή να βγούμε από την ύφεση, βρήκαμε τον τρόπο να ξαναχωθούμε βαθύτερα στην οικονομική κρίση.

Για τους πολίτες που παραπλανήθηκαν και εντάχθηκαν στον αυτοκαταστροφικό χορό έφτασε ή ώρα της αλήθειας. Ορισμένοι όμως, αντί να αναλάβουν την ευθύνη των αποφάσεων τους, πετούν την μπάλα στην εξέδρα. Νομίζουν ότι έτσι γλιτώνουν τη σύγκρουση με τον εαυτό τους, που δεχόταν και αναπαρήγαγε ψέματα και αυταπάτες.

Ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι πολιτικές αποφάσεις θα καθορίσουν το μέλλον τους και τη ζωή των παιδιών τους, αρνούνται να διαλέξουν. Τώρα η λεβεντιά εκφράζεται με την πλήρη άρνηση.

 
Φυσικά, δεν υπάρχουν τέλειοι πολιτικοί, όπως δεν υπάρχει τίποτε τέλειο στον κόσμο. Η χώρα όμως δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη. Επομένως, η παραίτηση από την ευθύνη της επιλογής ευνοεί τους χειρότερους πολιτικούς και επιβραβεύει τους πιο αδίστακτους απατεώνες. Η αποτυχία της πολιτικής στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων είναι μεγάλη και προφανής. Η αποτυχία αυτή δεν απαξιώνει, αλλά αντίθετα αναδεικνύει την ανάγκη της πολιτικής. Ακριβώς όπως η αρρώστια αναδεικνύει το αγαθό της υγείας μέσα από την απουσία του».

                    (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Βλέτσα από την Athens Voice)