Συγκρίνοντας τα ασύγκριτα...

[...]Υπερασπιζόμενος την τροπολογία για τον Σάββα Ξηρό, ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας προέτρεψε να δούμε το ζήτημα της τρομοκρατίας, των θυτών και των θυμάτων της, όπως ακριβώς βλέπουμε σήμερα πια τον Εμφύλιο Πόλεμο. «Δεν υπάρχουν δικοί μας και δικοί σας νεκροί. Δεν υπάρχουν δικοί σας και δικοί μας εχθροί. [...] Φύγετε από τη νοοτροπία αυτή. Η εθνική συμφιλίωση επιτεύχθηκε μέσα από μεγάλες τομές και μεγάλες συναινέσεις», ήταν τα λόγια του υπουργού Εσωτερικών κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα. (Παρεμπιπτόντως, η φράση «μεγάλες τομές» αναφέρεται μάλλον στην τροπολογία για την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού. Και μη χειρότερα...)

Κάποιος μπορεί να πει ότι με την ευνοϊκή σύγκριση που επιχειρεί ο υπουργός Εσωτερικών Βούτσης υποβιβάζει τον Εμφύλιο ως ιστορικό γεγονός στο επίπεδο της δολοφονικής παλαβομάρας μιας παρέας άρρωστων ιδεοληπτικών τύπων. Αλλοι ίσως θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι η σύγκριση μάλλον αναβιβάζει την εγχώρια τρομοκρατία, με τις γραφικότητες και τα ιλαροτραγικά της, στο επίπεδο του τραγικότερου γεγονότος της Ιστορίας μας στον 20ό αιώνα. Για θυμηθείτε λίγο τη φάτσα του Χριστόδουλα Ξηρού. Σαν πολύ δεν του πάει;

Το μόνο βέβαιο, κατά την αντίληψή μου, είναι ότι οι ίδιοι οι τρομοκράτες εμπνέονταν από τον Βελουχιώτη και θεωρούσαν ότι η δράση τους ήταν η συνέχεια του δικού του αγώνα*. Αποδεικνύεται όμως ότι αυτό ακριβώς πιστεύουν και πολλοί άλλοι ακόμη, οι οποίοι δυστυχώς μας κυβερνούν. Γιατί όχι, λοιπόν, και σύνταξη στους τρομοκράτες; Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης μας τελείωσαν άλλωστε...[...]

(Απόσπασμα άρθρου του Σ.Κασιμάτη από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")