Πόσο μακριά θα πάμε;

[...]Ο Καμμένος προσφέρει κάτι πιο πολύτιμο από τον εθνολαϊκισμό. Νομιμοποιεί τη νοηματική ισοπέδωση που προκαλεί ο ανορθολογισμός ώστε όλα να ακούγονται εξίσου πιστευτά και δυνατά (συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο); τη συνωμοσιολογία (επιτροπή χρέους, ερωτήματα εξεταστικής) ώστε να καταστρέφεται ο κοινός νους; την κατασκευή εχθρών (παρελάσεις, στεφάνια στα Ίμια, Γερμανοί, μνημόνιο) ώστε να λειτουργούν τα βασικά ένστικτα κάθε υγιούς συνιστώσας. Ο Καμμένος δεν είναι κάτι ξένο στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο από 14η συνιστώσα του είναι ο πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές. Όμως ο Καμμένος δίνει βάση στη διακυβέρνησή του. Με τον Καμμένο η κακοφωνία γίνεται πλουραλισμός. Η ανευθυνότητα τόλμη. Η επιπολαιότητα πρωτοτυπία. Το μίσος δίκιο. Ο στιγματισμός δικαιοσύνη.

Έτσι πορεύεται στην Ελλάδα ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προχωρά, δεν κυβερνά. Για να απορροφήσει την πραγματικότητα που πεισματικά αρνιόταν, έχει ανάγκη το πλαίσιο ΑΝΕΛ. Ο Καμμένος έχει λοιπόν απόλυτα λειτουργική αποστολή, είναι αναγκαία προϋπόθεση για την προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αναγκαίος για να είναι ανεκτός, αν όχι αποδεκτός, ο κυβερνών, δηλαδή μη κυβερνών, ΣΥΡΙΖΑ. Ώστε ο στοχαστής υπουργός Προστασίας του πολίτη, ως άλλος Παπουτσής της Κερατέας, να αρθρογραφεί και να σχολιάζει αλλά να μην διοικεί. Ο υπουργός Εργασίας να ανακοινώνει κάθε μέρα σε δόσεις τις απόψεις του, που αποκλείεται να ισχύσουν και δεν περιλαμβάνονται καν στα όσα προτείνονται στις διαπραγματεύσεις. Ο υπουργός Ενέργειας και παραγωγικής ανασυγκρότησης να σπρώχνει τη ΔΕΗ σε πολιτικές της δεκαετίας του '80, εντελώς εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, που επίσης είναι αδύνατον να γίνουν ανεκτές. Και η πρόεδρος της Βουλής να συνεχίζει ασυγκράτητη την ακατάληπτη πορεία της.

Ο Καμμένος κερδίζει χρόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως πληρώνουμε βαρύ τίμημα. Μαζί με την πρόεδρο της Βουλής, το Κούγκι, την εναλλακτική Ρωσίας, Κίνας, Ινδίας (ευτυχώς, ομόλογο της Ανατολής δεν προέκυψε) ξοδεύουν από το κεφάλαιο, το πάνδημο, κοινό ταμείο λογικής και εχεφροσύνης που μας επιτρέπει να συνυπάρχουμε και να είμαστε πολίτες της ίδιας χώρας. Ξοδεύουν από το πολίτευμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που παρευρίσκεται και ανακατεύεται, ας το προσέξει[...]
 


Αποκλείεται να πάμε μακριά με αυτή την κατάσταση. Αυτή η πολιτική μάς περιθωριοποιεί στην Ευρώπη και επιτείνει τις δυσλειτουργίες στην Ελλάδα. Σε λίγο δεν θα είναι ανατάξιμη. Πόσο καιρό ακόμη θα γίνεται παγκοσμίως ανεκτό, μια χώρα της Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ να είναι ουσιαστικά ακυβέρνητη; Με τη Μέση Ανατολή σε κρίση και τη Ρωσία απέναντι! Κι αν όμως σταθεροποιηθούμε στο Ευρώ ως παρίες, η δραχμή θα αρχίσει να μοιάζει διέξοδος. Στα μάτια των ηττημένων και απογοητευμένων πολιτών. Δεν θα το αντέξουμε λοιπόν ούτε μέσα στη χώρα[...]

(Απόσπασμα άρθρου του Γ.Αναστασάκου από το protagon.gr)