Ας μην κοροϊδευόμαστε...

"Στη Στοκχόλμη ή στο Οσλο, το κόστος του ανθρωπισμού δεν είναι μεγάλο. Μπορείς να αντικρίζεις με συμπάθεια την ανθρώπινη εξαθλίωση που θαλασσοδέρνεται στα νερά της Μεσογείου και να σκανδαλίζεσαι από τη συμπεριφορά των Ελλήνων και των Ιταλών απέναντί τους. Για την αριστερή φιλανθρωπία επίσης, στην Αθήνα, τη Ρώμη ή το Παρίσι τα αισθήματα προσφέρονται σε χαμηλή τιμή. Οφείλεις να περιθάλψεις την ανθρώπινη δυστυχία από όπου κι αν προέρχεται. Εξάλλου, για τη σκέψη της Αριστεράς τα πράγματα είναι απλά: σε τελευταία ανάλυση όλα ανάγονται στην οικονομία κι αν οι άνθρωποι αυτοί πνίγονται στη Μεσόγειο και πεινάνε στην πλατεία Βικτωρίας, αυτό το χρωστούν στον πόλεμο για το πετρέλαιο που σπαράσσει τη Μέση Ανατολή.

Τα πράγματα περιπλέκονται τις νύχτες στο Αιγαίο ή στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα. Οι περίπολοι που φεύγουν από το λιμάνι της Μυτιλήνης ή της Χίου δεν έχουν να αντιμετωπίσουν ανθρωπιστικές ιδέες, αλλά ανθρώπινες ζωές, δουλέμπορους, μωρά παιδιά, ενίοτε δε και εγκληματίες. Μόλις προχθές κάποιοι απ’ αυτούς έριξαν στη θάλασσα για να πνιγούν δώδεκα ομοιοπαθείς τους επειδή ήσαν χριστιανοί και οι ίδιοι μουσουλμάνοι. Σε τελευταία ανάλυση όλα ανάγονται στην οικονομία, όμως φαίνεται πως υπάρχει μια ακόμη πιο τελευταία ανάλυση που σου επιτρέπει να αντιληφθείς ότι ακόμη και στην παραγωγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς συμμετέχουν και άλλες παράμετροι.

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πάσχει. Και η πάθησή του δεν έχει να κάνει μόνον με το ευρώ. Εχει να κάνει και με τη σύνθεση της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Τα παιδιά που μεγάλωσαν στα γαλλικά προάστια και πήγαν σε γαλλικό σχολείο προθυμοποιούνται να καταταγούν στις τάξεις του στρατού του «Ισλαμικού Κράτους» ή δολοφονούν τους σκιτσογράφους του Charlie Hebdo γιατί πρόσβαλλαν τον θεό τους. Κι αν είναι γραφικός ο αφορισμός του μητροπολίτη Πειραιώς στον ΣΚΑΪ και τους εργαζομένους στον σταθμό για ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το Πάσχα και έτυχε να το δω, οι σφαίρες μέχρι νεωτέρας δεν είναι διόλου γραφικές. Δεν χωράει αμφιβολία ότι το πρόβλημα της υποδοχής και της αφομοίωσης των μεταναστών είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα το οποίο η Ευρωπαϊκή Ενωση, φοβική και ενοχική, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει[...]


Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι ρίζες του μεταναστευτικού είναι τόσο βαθιές όσο βαθιές είναι και οι ρίζες του χρέους. Η διαφορά μας από την Ιταλία είναι ότι οι μετανάστες έρχονται να εγκατασταθούν σε μια χώρα όπου δεκαπέντε άνθρωποι έχουν καταλάβει για δύο εβδομάδες την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς. Οταν όμως φτάσουν να αντιληφθούν την έλλειψη σοβαρότητας του ελληνικού κράτους, θα είναι αργά για όλους μας, για όλους μας εκτός από τους παλικαράδες της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι, ακόμη και υπόδικοι ή καταδικασμένοι, θα ξέρουν ότι έφτασε η ώρα τους.

Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με συναισθηματισμούς. Για να αντιμετωπισθεί, χρειάζεται κοινωνική λογιστική, κάποιον στοιχειώδη ρεαλισμό και προς Θεού όχι άλλη αριστερή ρητορεία. Μπουκώσαμε, βαρεθήκαμε, περιμένοντας πότε θα αναληφθούν οι ταλαίπωροι της πλατείας Βικτωρίας, όπως υποσχέθηκε η μητέρα Τασία."

(Απόσπασμα άρθρου του Τ.θεοδωρόπουλου από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")