Υπάρχουν
κάποια πράγματα που όσο κι αν θέλει κανείς να τα προπεράσει δεν το καταφέρνει
τελικά. Γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν να αφήνονται στην κατάσταση
που είναι όταν η βελτίωσή τους μπορεί να γίνει εύκολα και γρήγορα, τα δε αποτελέσματά
τους να δώσουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα στον επισκέπτη που θα αποφασίσει
να έρθει στην περιοχή μας. Κι αυτά δεν είναι λίγα. Δείτε τι εννοούμε...
Κιόσκι και παγκάκια έξω από τους Κήπους σε πανοραμική θέση. Ξύλο και πέτρα διαθέτει άφθονα η περιοχή. Ωστόσο.. Αλλά θα μου πεις πότε θα έχουν την ευκαιρία οι ξένοι (και οι ντόπιοι φυσικά) να ξαναδούν τέτοια γλυπτά αριστουργήματα;
Το καταπληκτικό Μουσείο του Αγάπιου Τόλη κλειστό... συνεχώς
Δρόμοι λίγων δεκάδων μέτρων (όπως εδώ για το γεφύρι του Μύλου) δυσκολοδιάβατοι. Οι παλιότεροι μας άφησαν τα γεφύρια , οι νεότεροι δεν μπορούν να φτιάξουν ούτε ένα δρομάκι της προκοπής με χαλίκι, άσφαλτο, πέτρα για να μπορεί ένας επισκέπτης να φτάνει στα γεφύρια;
Καταγραμμένη η χαράδρα αλλά και το μοναστήρι της Αγ.Παρασκευής στο Μονοδέντρι.
Διαλυμένα τα πέτρινα παγκάκια μπροστά από το μοναστήρι. Κρίμα γιατί η πέτρα αφθονεί...
Όπου πλαγιά και... σκουπιδότοπος. Ως πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου