Απόψεις...

 

«Το 2015 το «Μένουμε Ευρώπη» ήταν πολιτικό σύνθημα. Το υιοθέτησαν χιλιάδες πολίτες. Ηταν πολιτικό σύνθημα διότι απαντούσε σε ένα πραγματικό ζήτημα που για τη χώρα είχε υπαρξιακές διαστάσεις. Στη σύγχρονη Ιστορία της η Ελλάδα αντιμετώπιζε για δεύτερη φορά τον κίνδυνο να αποκοπεί από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τις ιστορικές κατακτήσεις του. Την πρώτη φορά κάποιοι το αποπειράθηκαν με τα όπλα, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. 

Το 2015 ο εμφύλιος έγινε με υβριδικά μέσα. Μια κυβέρνηση ευρωπαϊκού κράτους έκανε πολιτικά και οικονομικά σλάλομ για να ξεφύγει από τους ευρωπαϊκούς δεσμούς και θεσμούς και να ζητήσει προστασία στον πρώτο που θα μπορούσε να της την παράσχει. Ας ήταν η Ρωσία ή η Κίνα, ας ήταν η Βενεζουέλα. Οσοι διαφωνούσαν ήσαν «γερμανοτσολιάδες» στην καλύτερη περίπτωση, η δε αρχηγός τους, η Μέρκελ, ήταν ναζί. Μας γλίτωσε ο έρπης του κ. Τσίπρα; 

Πάντως οι «μενουμευρωπαίοι», όπως μας αποκαλούσαν τότε υποτιμητικά, μπορεί να έχασαν τη μάχη του δημοψηφίσματος του 2015, όμως κέρδισαν τον πόλεμο. Η Ελλάδα έμεινε στην Ευρώπη και παρέμεινε στη Δύση, αυτήν στην οποία ο κ. Λαβρόφ κήρυξε προχθές τον πόλεμο – αναρωτιέμαι τι σημαίνει στο μυαλό του η λέξη «Δύση».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Αδιανόητο να μην θέλουν στο ΣΥΡΙΖΑ μια μεγάλη ΔΕΗ. Εντούτοις, οι επιθέσεις εναντίον της συμφωνίας με τη ρουμανική ENEL επιμένουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε προκαλούν ερωτήματα για τη σκοπιμότητα που εξυπηρετούν. Η επίθεση απέναντι στη συγκεκριμένη συμφωνία, η οποία δεν έχει δείξει σκιές, θολά σημεία και κρυφές πτυχές με βάση τα νούμερα που έχουν γίνει γνωστά, είναι τόσο συστηματική, ώστε δημιουργεί την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, φοβάται την επέκταση της ΔΕΗ στα Βαλκάνια. Γιατί άραγε; 

Είναι το ίδιο κόμμα, που επί διακυβέρνησής του, είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει τη ΔΕΗ, να την συρρικνώσει και να την κομματιάσει, όπως με την αποτυχημένη, προσπάθεια να πουλήσει το 2019 τις λιγνιτικες της μονάδες, καθώς και βάζοντάς την να διαθέτει την παραγωγή της, στην χονδρική, κάτω του κόστους (δημοπρασίες ΝΟΜΕ)».

                                                                            (Γ.Φιντικάκης-liberal.gr)

«Οι βασικές αλλαγές που προωθεί ο Πρόεδρος Μακρόν αφορούν τα όρια ηλικίας και τη διάρκεια του εργασιακού βίου. Στις προεκλογικές του δεσμεύσεις ο Γάλλος πρόεδρος είχε αναφέρει πως το όριο συνταξιοδότησης θα έφτανε τα 65 έτη από 62 έτη που είναι σήμερα. Ωστόσο εν μέσω αντιδράσεων η πρόταση του είναι τα 64 έτη μέχρι το 2030, με 43 έτη εργασίας μέχρι το 2027 από 41,5 που είναι σήμερα. Οι αλλαγές θα είναι σταδιακές και τα χρονικά όρια θα αναπροσαρμόζονται ανά τρίμηνο. Ταυτόχρονα το ύψος της μικρότερης σύνταξης θα ανέβει στα 1.200 ευρώ.  

Η αντιπολίτευση αντιθέτως προτείνει το ηλικιακό όριο της σύνταξης να υποχωρήσει από τα 62 έτη στα 60 , όσο ήταν δηλαδή το 1981 επί προεδρίας Μιττεράν. Τότε που το προσδόκιμο ζωής βρισκόταν στα 74 έτη, ενώ σήμερα βρίσκεται στα 83 έτη. 

Όπως διαπιστώνουμε, η Αριστερά είναι παντού η ίδια. Παρουσιάζει μια αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικότητας, αναπολεί το «ένδοξο» παρελθόν, υπόσχεται τα πάντα και εμφανίζει έντονα σημάδια δυσανεξίας στην ανάγνωση και ανάλυση των αριθμών».

                                                                            (Κ. Χαροκόπος- liberal.gr)