Απόψεις...

 «Αν η επιδοματική πολιτική γίνεται γέφυρα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, για το πέρασμα από το παραδοσιακό, «κομπραδόρικο» μοντέλο των δίδυμων ελλειμμάτων, της δραματικής υπερχρέωσης και της φθηνής εργασίας, σε ένα άλλο, σύγχρονο, με ισχυρότερη παραγωγική βάση (όχι μονοκαλλιέργειες…), με υψηλή παραγωγικότητα και ακριβή μισθωτή εργασία, τότε η κρίση θα μετατρεπόταν, πράγματι, σε μια μεγάλη ευκαιρία.

Προς επίρρωση ότι η Ελλάδα παρα- μένει η χαρά του φοροφυγά, τον επιδο-τούμε κιόλας.Αν, αντιθέτως, στο όνομα της στήριξης της κοινωνίας πετάς λεφτά από το παράθυρο με πελατειακά κριτήρια, παρεμποδίζοντας την ανοιχτή εκδήλωση της κεκαλυμμένης, πλην ουσιαστικής χρεοκοπίας πληθώρας δήθεν επιχειρήσεων, και καταναγκάζοντας την εργασία να μένει προσδεμένη σε αυτές, φρενάρεις την οικονομική ανάπτυξη. 

Κι αν ακόμη, όπως συνήθως συμβαίνει με την άφθονη κρατική στήριξη, προκαλείς μεγέθυνση του ΑΕΠ, αυτή είναι προσωρινή και από τη σκοπιά της ανάπτυξης περίπου αδιάφορη. Τα λεφτά των φορολογουμένων σπαταλήθηκαν – αυτή είναι η ουσία, η χαμένη ευκαιρία».

                                                                    (Κ.Καλλίτσης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ολοι αυτοί που κόπτονται για την αξία του κουρελόχαρτου του Δημοσίου αντιστέκονται σθεναρά στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Παρ’ όλ’ αυτά υπερασπίζονται την ισοτιμία των διπλωμάτων των ιδιωτικών δραματικών σχολών με το πτυχίο των ΑΕΙ. Θέλουν να μπορούν να συμμετάσχουν στο ΑΣΕΠ. Οπου ο απόφοιτος της δραματικής σχολής, αντί για μπάρμαν, θα γίνει κλητήρας στο υπουργείο Πολιτισμού.

Πέραν όλων αυτών, εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο στις αντιδράσεις είναι ο κοινωνικός συντηρητισμός. Οσοι επιλέγουν να ακολουθήσουν αυτήν τη σταδιοδρομία, δοκιμάζοντας το ταλέντο τους, ό,τι πιο ενδόμυχο και προσωπικό διαθέτουν, επιζητούν να εξισωθούν με τον εσμό μιας κοινωνίας που εξακολουθεί να πιστεύει ότι το δημόσιο χαρτί μπορεί να την προστατεύσει. Με τον τρόπο τους εκφράζουν ό,τι πιο αναχρονιστικό διαθέτει αυτή η χώρα. Την προστασία του Δημοσίου».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Θυμάστε την Αμάλ; Εκείνη την τεράστια, μάλλον τρομακτική κούκλα που βγήκε σε tour ανά την Ευρώπη προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για την τραγωδία των προσφύγων και ειδικά των παιδιών; Δεν ξέρω αν έκανε δουλειά και άγγιξε καμια ψυχή. Σίγουρα όμως κάποιοι έβγαλαν χαρτζιλίκι. 

Ο πόνος πάντα πουλάει. Και αν είναι του άλλου, ακόμα καλύτερα. Η μικρή Μαρία από τη νησίδα του Εβρου, αυτή που, όπως είπαν, πέθανε από τσίμπημα Σκορπιού, ήταν μία μακιγιαρισμένη κατασκευή στο πρόσωπο ενός κοριτσιού, το οποίο, ευτυχώς, είναι μια χαρά. Hταν μία άλλη εκδοχή της Αμάλ».

                                                                          (Κ. Γιαννακίδης- protagon.gr)