«Στη χώρα που κηδεύονται δημοσία δαπάνη άνθρωποι που πήραν τα όπλα για να κάνουν την Ελλάδα μια κομμουνιστική δικτατορία και μένουν μέχρι τέλους αμετανόητοι για την αντιδημοκρατική τους δράση, ένας παλιός (θεσμικά τοποθετημένος) αρχηγός του κράτους θα αντιμετωπιστεί ως πιο ασήμαντος κι από διάσημος καλλιτέχνης από το επίσημο κράτος του οποίου υπήρξε επικεφαλής.
Ήταν αστείος για την Ελλάδα ο θεσμός της βασιλείας; Προφανώς. Ήταν ένας θεσμός φορετός, χωρίς καμία παράδοση και άρα καταδικασμένος να αποτύχει. Μόνο που αυτοί που μας τον φόρεσαν ήταν αυτοί που μας φόρεσαν και την ανεξαρτησία και στο τέλος-τέλος ήταν ένας θεσμός ο οποίος συνόδευσε το ελληνικό κράτος στα 129 από τα ούτε 200 χρόνια της ύπαρξής του.
Δεν είναι ένας θεσμός που μπορεί κανείς με τα σωστά του να νοσταλγήσει, αλλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να σβηστεί ως ένας ανεπιθύμητος λεκές, ειδικά από τη στιγμή που η κατάργησή του δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας εξέγερσης ή μιας ένοπλης σύρραξης αλλά ενός μάλλον ειρηνικού διαζυγίου που σφραγίστηκε με το δημοψήφισμα του 1974.
Υ.Γ.: Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον
είναι ότι ενώ η αριστερά φαίνεται εξοργισμένη με τον τέως βασιλιά, εκείνος
συγκρούστηκε με τον (βαριά αντικομμουνιστή) Γ. Παπανδρέου και πήρε πόδι από τον
Καραμανλή (ο οποίος επίσης συγκρούστηκε με το παλάτι ως πρωθυπουργός). Αλλά
ίσως γι’ αυτό να είναι εξοργισμένοι οι σύντροφοι. Επειδή δεν τους δόθηκε ποτέ η
ευκαιρία να παραστήσουν ότι έπαιξαν κάποιο ρόλο στην κατάργηση της μοναρχίας.
Υ.Γ.2: Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι στην «εθνική συμφιλίωση»
(αν υποτεθεί ότι υπάρχει ακόμα ανάγκη για κάτι τέτοιο) αυτοί που μονίμως κάνουν
υποχωρήσεις είναι αυτοί που εκπροσωπούν την παράταξη που κέρδισε τον εμφύλιο
κρατώντας τη χώρα στη Δύση και όχι αυτοί που εκπροσωπούν την παράταξη που τον
ξεκίνησε στην απόπειρά της να εντάξει την Ελλάδα στο ανατολικό μπλοκ».
(Απόσπασμα άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την AΤΗensvoice)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου