Απόψεις...

  

«Είναι μία ήττα που δεν έχει νικητή. Ο Κουφοντίνας απογοήτευσε εκείνους που ήθελαν ένα σύμβολο, δικαίωσε όσους απαιτούσαν από την κυβέρνηση να μην κάνει πίσω, γέμισε με θυμό αυτούς που διαδήλωναν για το κράτος δικαίου, αλλά πληροφορήθηκαν ότι στόχος του Κουφοντίνα ήταν να τους βγάλει στον δρόμο».

                                                                     (Κ. Γιαννακίδης–protagon.gr)

Πώς εξηγείται αυτή η τεράστια διαφορά αντίληψης και δράσης ανάμεσα στη Βρετανία και τον πυρήνα της ηπειρωτικής Ευρώπης όσον αφορά τα εμβόλια γενικά και ειδικά το σκεύασμα της AstraZeneca; Γιατί για κάποια κράτη δεν είχαν τόση σημασία οι νεκροί που θα έφερνε η αναστολή των εμβολιασμών όση οι -ανυπόστατοι τελικά- φόβοι για πιθανές παρενέργειες;

                                                                                  (Protagon Team)

«Οι «συγγνώμες» της τρομοκρατίας στην Ευρώπη. Πλην Ελλάδας... Υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες και δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο της συγγνώμης από κάποιον εκ των καταδικασθέντων για τρομοκρατική δράση;»

                                                                  (Κ. Κυριακόπουλος–protagon.gr)

 «Οι αρμόδιοι υπάλληλοι του υπουργείου Εργασίας αρνήθηκαν να υπογράψουν τη χορήγηση προσωρινών συντάξεων, φοβούμενοι την απόδοση ευθυνών στο μέλλον. Η γραφειοκρατία διδάσκει στον δημόσιο υπάλληλο να προσέχει πρώτα τα νώτα του και μετά το συμφέρον του πολίτη. Πώς θα αλλάξει αυτό; Σε ένα βαθμό, δίνοντας μεγαλύτερο ρόλο στις μηχανές».

                                                                    (Κ. Γιαννακίδης–protagon. gr)

 «Το έλεγαν «ψηφιακό φράχτη». Ήταν η μέθοδος επιτήρησης της καραντίνας στην Ταϊβάν. Με το που έμπαινες στη χώρα, έδινες τον αριθμό του κινητού σου στις Αρχές. Αν δοκίμαζες να απομακρυνθείς από τον τόπο της καραντίνας, το σύστημα σε εντόπιζε και σου έστελνε ένα προειδοποιητικό sms. Ταυτόχρονα, λάμβανε ειδοποίηση και η τοπική αστυνομία. Αυτό ναι, ήταν ένα άλλο μοντέλο αντιμετώπισης της πανδημίας. Το μοντέλο που εξαντλούσε τις ψηφιακές δυνατότητες εντοπισμού των δυνητικών φορέων του ιού – δηλαδή των πολιτών. 

Ήταν αυταρχικό; Ναι, αλλά όχι πολύ. Όχι περισσότερο από τα ευρωπαϊκά lockdowns, που επιβάλλουν αδιακρίτως περιστολή ατομικών δικαιωμάτων για αόριστο χρόνο. Για λόγους, όμως, που δεν χρειάζεται κανείς να εξηγήσει, η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα συμβιβάζεται πιο εύκολα με τις οριζόντιες απαγορεύσεις παρά με παρακολούθηση του ατόμου, έστω κι αν είναι προσωρινή».

                                                                      (Μ. Τσιντσίνης-ΚΘΗΜΕΡΙΝΗ)