Μα πού πήγαν;

«Τι απέγινε το ρωμαλέο κίνημα των αντιεμβολιαστών; Πού χάθηκαν όλοι αυτοί οι εχθροί του Μπιλ Γκέιτς; Γιατί δεν εμφανίζονται εκείνοι που μας προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του εμβολιασμού; Η απάντηση είναι απλή. Oταν τα πράγματα σοβαρεύουν ο κάθε κατεργάρης πηγαίνει στον πάγκο του και αντί να πετάει εξυπνάδες, το βουλώνει και περιμένει τη σειρά του. 

Δεν συνέβη μόνο εδώ. Και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες περίμεναν έξαρση αντιεμβολιαστικής ρητορικής και τελικά δεν μιλάει κανείς. Ναι, βέβαια, όταν βουλιάζει ένα καράβι δεν μπορείς να πεις ότι τα σωσίβια σκοτώνουν γιατί θα σε πετάξουν πρώτο στο νερό. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι μήπως όλα αυτά τα περί αντιεμβολιαστικού κινήματος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία φούσκα που φτιάξαμε οι δημοσιογράφοι. 

Δώσαμε βήμα και φωνή σε γραφικούς τύπους, επειδή αυτά κάνουν σουξέ, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι υπάρχει κάτι μαζικό από πίσω τους. Είδαμε να μαζεύονται εκατό γραφικοί, να κάνουν γκρουπ στο facebook και το αξιολογήσαμε ως θέμα για την πρωινή εκπομπή επειδή κάπως πρέπει να γεμίσει και αυτή. Αλλά ακόμα και εσείς, ως μέλη της κοινωνικής δικτύωσης, είναι πολύ πιθανό να πήρατε μία γραφικότητα και να της δώσατε βήμα αναπαραγωγής. 

Ίσως να πείτε ότι οι αντιεμβολιαστές είναι αρκετοί, απλώς αντιλαμβάνονται ότι δεν τους παίρνει να πουν κάτι στους καιρούς που ζούμε. Τι να σας πω, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Με το που ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί, πάνε και τα περί αυτισμού και αλλοίωσης του DNA και ο Μπιλ Γκέιτς δεν εγκαλείται για προσπάθεια ελέγχου της Σούλας. Η μόνη ανησυχία που έμεινε είναι αν πονάει η ένεση».

                            (Απόσπασμα άρθρου του Κ. Γιαννακίδη από το liberal.gr)