Απόψεις...

«Η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που αντιμετωπίζει ακόμη και σήμερα πρόβλημα εγχώριας τρομοκρατίας. Ή, για να το πω ακριβέστερα, η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα όπου η τρομοκρατία αποτελεί ακόμη ζήτημα της πολιτικής ζωής. Εμείς εδώ την τρομοκρατία την αντιμετωπίσαμε με τη γνώριμη ελαφρότητα που μας διακρίνει. Για χρόνια οι προκηρύξεις της 17Ν που δημοσίευε η «Ελευθεροτυπία» γίνονταν αντικείμενο συζήτησης στον αργόσχολο πληθυσμό των διανοουμένων της Αριστεράς. Κακογραμμένα κείμενα, γεμάτα στερεότυπα ενός πρωτόλειου μαρξισμού, που κανείς δεν θα τα διάβαζε αν δεν έσερναν πίσω τους την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Θα μου πείτε, για τους περισσότερους από δαύτους ήταν ό,τι πιο σοβαρό είχαν διαβάσει στη ζωή τους.

Η Αριστερά του Κύρκου και του Φλωράκη απεχθανόταν την τρομοκρατία. Είχαν διακινδυνεύσει τη ζωή τους για να μπουν στο Κοινοβούλιο και είχαν μάθει να σέβονται τη δημοκρατία. Όταν συνελήφθη ο πυρήνας της οργάνωσης, ήρθε και η απομυθοποίηση. Οι εμφανίσεις τους στην τηλεόραση ήταν καλλιστεία λούμπεν. Κι ας αποκαλούσαν την ελληνική αστική τάξη «λούμπεν». Απογυμνωμένοι από τα ιδεολογικά τους προσχήματα, σαν γυμνοσάλιαγκες ζητούσαν από τη δημοκρατία, που είχαν κακοποιήσει, να μην τους λιώσει. 

Ο μόνος λόγος που είχαμε για να μην τους αντιμετωπίσουμε σαν μπουλούκι αποτυχημένων ηθοποιών ήταν το αίμα που είχαν χύσει. Εξ ου και η προβολή του παρανοϊκού δολοφόνου, του Κουφοντίνα. Ο ιδεολογικός καθοδηγητής, ο Γιωτόπουλος, ο οποίος κάποτε έγραφε μπεστ σέλερ, ξεχάστηκε στα υπόγεια. Είκοσι χρόνια, περίπου, μετά τη δίκη, απ’ όλη αυτή την υπόθεση έχει μείνει το περίστροφο, ο Κουφοντίνας».

           (Απόσπασμα άρθρου του Τ. Θεοδωρόπoυλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οι γιατροί έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη. Εντάξει, αλλά και οι βουλευτές έχουν ορκιστεί πίστη στο Σύνταγμα και τους νόμους, οι στρατιωτικοί έχουν ορκιστεί επίσης, μην σας θυμίσω τώρα πως και όλοι οι ψευδομάρτυρες των δικαστηρίων έχουν ακουμπήσει το άσπιλο χεράκι τους πάνω στο ευαγγέλιο. Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη τις επικλήσεις των όρκων μας, γιατί αλληλοδουλευόμαστε ψιλό γαζί. Εδώ τα πράγματα είναι απλά. 

Σε μια χώρα που κάνει εξαγωγή γιατρών σε όλη την Ευρώπη και τις αραβικές χώρες, δεν βρέθηκαν 200 να βοηθήσουν το σύστημα υγείας της σε μια κρίσιμη στιγμή. Σε μια χώρα που έχει την μεγαλύτερη αναλογία γιατρών-πληθυσμού, το κράτος αναγκάστηκε να βγάλει από τα σεντούκια του σκονισμένα φύλλα επιστράτευσης, λες και βρισκόμαστε στον πόλεμο της Αλβανίας. 

Σε μια χώρα που έχει δεκάδες συλλόγους, παρασυλλόγους και ομοσπονδίες γιατρών, με προέδρους, αντιπροέδρους, γραμματείς και φαρισαίους, αποδείχτηκε ανέφικτη η στοιχειώδης επικοινωνία μεταξύ τους. Σε μια χώρα που κάθε πόλη της, κάθε περιφέρεια, κάθε ιατρική ειδικότητα και επαγγελματική τους υποειδίκευση έχει την δική της οργανωτική-συνδικαλιστική δομή, στάθηκε αδύνατο να βρεθεί ένας κοινός τόπος συνεννόησης απέναντι σεΩς πότε οι συντεχνίες θα επιχειρούν να συγκυβερνούν

                              (Απόσπασμα άρθρου του Δ. Καμπουράκη από το liberal.gr)