Οταν το αυτονόητο δεν είναι... αυτονόητο

 

Πολύ καλή η προσπάθεια, τουλάχιστον σε κάποια σημεία, να βελτιωθούν κάποια πράγματα τώρα, στην καραντίνα Νο2. Ετσι διαβάζουμε στον Πρωινό Λόγο ότι: 

«Στα Λιθαρίτσια αυτές τις ημέρες, σύμφωνα με ενημέρωση του Δήμου Ιωαννιτών τα συνεργεία προχωρούν σε εργασίες καθαρισμού στην πλαγιά στο ύψωμα του Πάρκου Λιθαρίτσια, από το δημοτικό ραδιόφωνο έως και την Μητρόπολη (επί της οδού Ιεράρχου Γερβασίου). Πρόκειται για ένα δύσκολο σε προσβασιμότητα σημείο, το οποίο συγκεντρώνει μεγάλο όγκο σκουπιδιών. Τα συνεργεία ξεκίνησαν από χθες επιχείρηση καθαρισμού της βλάστησης και ευπρεπισμού της περιοχής, η οποία θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα. Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Αριστείδης Παππάς επεσήμανε ότι καθημερινά υλοποιούνται παρεμβάσεις σε κοινόχρηστους χώρους, καθώς στόχος της Δημοτικής Αρχής είναι να βελτιωθεί η εικόνα της πόλης μας».

Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, εφόσον η περιοχή είχε καταντήσει κανονικός σκουπιδότοπος. Αλλά εδώ, το αυτονόητο φαίνεται... εξωπραγματικό. Όμως  αυτό δεν φτάνει. Υπάρχουν πολλά σημεία όπου απαιτούνται παρεμβάσεις. Ένα από αυτά είναι και το καλντερίμι από το Πνευματικό κέντρο στα Λιθαρίτσια, που θυμίζει Ελλάδα του ‘50. Αλλά και μια παιδική χαρά δεν είναι καιρός να τοποθετηθεί εκεί; Τι σόι πάρκο είναι αυτό που δεν έχει ενώ είχε ούτε παιδική χαρά;