Eμπιστευτικά...

  

«Ο πρώτος που συνάντησα να διακινεί αυτή τη θεωρία ήταν ένας υδραυλικός το καλοκαίρι. Μέχρι τότε είχα ακούσει από διάφορους ότι δεν υπάρχει κορονοϊός ή ότι είναι κατασκεύασμα εργαστηρίων. Επίσης, ότι εξυπηρετεί χθόνια σχέδια ποδηγέτησης του παγκόσμιου πληθυσμού ή ότι φτιάχτηκε για να πλουτίσουν ήδη ζάπλουτοι του διεθνούς τζετ σετ. Ακόμα ότι οι θάνατοι εξαιτίας του ήταν ένας μύθος και τα τηλεοπτικά πλάνα από τις εντατικές κατασκευασμένα. Τέλος, είχα ακούσει και είχα διαβάσει ότι το εμβόλιο ήταν έτοιμο πριν ακόμα εμφανιστεί ο ιός ή ότι μέσω του εμβολίου θα μας «μαρκάρουν» μ’ ένα τσιπάκι σε στερεά ή και σε υγρή μορφή.  

Ομως, αυτό που μου είπε ο υδραυλικός τον Αύγουστο δεν το είχα ξανακούσει ως τότε. Μου είπε, λοιπόν, ότι είχε γνωρίσει προσωπικά άνθρωπο του οποίου ο ηλικιωμένος πατέρας πέθανε από καρκίνο του προστάτη, αλλά το νοσοκομείο τον «έγραψε» ως θάνατο από κορονοϊό. Συγκεκριμένα, «ο γιατρός πήρε τον γιο του νεκρού παράμερα και τον παρακάλεσε να υπογράψει ότι ο πατέρας του πέθανε από κορονοϊό, διότι όσο περισσότερους θανάτους από κορονοϊό δηλώσει ένα νοσοκομείο τόσο μεγαλύτερη επιδότηση παίρνει από τις έκτακτες επιχορηγήσεις». Αυτή ακριβώς ήταν η διήγηση.  Στην ερώτησή μου «και γιατί δέχτηκε ο γιος να υπογράψει τέτοιο ψέμα», ο συνομιλητής μου εξήγησε ότι ο γιος του νεκρού αφενός ντράπηκε τον γιατρό που είχε φερθεί τόσο καλά στον πατέρα του πριν πεθάνει και αφετέρου δεν έβλεπε τίποτα το άσχημο στο να βοηθήσει να πάρει μια παραπάνω ενίσχυση το νοσοκομείο. 

Τον ρώτησα αν πραγματικά γνωρίζει αυτό τον άνθρωπο κι εκείνος, δίχως να διστάσει, μου είπε κατευθείαν ένα όνομα κι ένα επίθετο. Θεώρησα ότι ο υδραυλικός έπεσε θύμα κάποιου παραμυθά ψεκασμένου, ο οποίος δεν δίστασε να κάνει σπέκουλα ακόμα και πάνω στο πτώμα του πατέρα του. Αν ήμουν σοβαρός, βέβαια, θα είχα ζητήσει το τηλέφωνο του γιου που έλεγε αυτά τα πράγματα, αν μη τι άλλο ήταν σοβαρό δημοσιογραφικό θέμα. Δεν το έκανα.   Ελα όμως που δεν πέρασαν ούτε πέντε μέρες και συνάντησα δεύτερο συνομιλητή που μου είπε την ίδια ιστορία με τον υδραυλικό. 

Αυτή τη φορά, η πεθαμένη ήταν γερόντισσα που είχε καταλήξει από άνοια, με τον γιατρό του νοσοκομείου να βάζει τον γιο της να υπογράψει ότι η μάνα του πήγε από κορονοϊό για τον ίδιο λόγο. Για να ενισχυθεί το νοσοκομείο από έκτακτα κονδύλια του υπουργείου υγείας. Φυσικά, και ο δεύτερος συνομιλητής μου ήξερε το όνομα αυτού που υποχρεώθηκε να υπογράψει την ψεύτικη κορονο-βεβαίωση. Απλώς σ’ αυτή τη version δεν υπήρχε παρακάλι, αλλά ο γιατρός τον είχε βάλει να υπογράψει με το ζόρι, ασκώντας του ψυχολογικό εκβιασμό και εκμεταλλευόμενος το επιστημονικό κύρος του, που δεν επέτρεψε στον ταπεινό αντισυμβαλλόμενο να πει «όχι».  

Τη δεύτερη φορά όμως ήμουν προετοιμασμένος. Είχα σκεφτεί τα κενά της διήγησης του υδραυλικού και του τα μπουμπούνισα. «Συγγνώμη, από πότε ένας νοσοκομειακός γιατρός για να βγάλει πιστοποιητικό θανάτου ασθενούς που νοσηλευόταν στην κλινική του, ζητεί την έγγραφη σύμφωνη γνώμη των συγγενών για την αιτία από την οποία απεβίωσε ο ασθενής του; Εχεις δει εσύ κανένα πιστοποιητικό θανάτου που δίπλα στην υπογραφή του γιατρού έχει την υπογραφή του συζύγου, του γιου ή της κόρης του νεκρού, που βεβαιώνει ότι ο άνθρωπός του πέθανε από την τάδε ή τη δείνα αρρώστια;»  

Ο συνομιλητής μου με κοίταξε λίγο σαστισμένος και μετά ψέλλισε «α, δεν ξέρω, εμένα έτσι μου είπε, ότι τον έβαλαν να υπογράψει». Αυτή τη φορά, του ζήτησα το τηλέφωνο του τύπου που υπέγραψε υπό πίεση «για να το κάνω θέμα σε μια εκπομπή και να τους ξεμπροστιάσω όσους μας κοροϊδεύουν με τον κορονοϊό», όμως είχε έτοιμη την απάντηση: «Εμένα μου το είπε εμπιστευτικά ο άνθρωπος, εσύ, και να τον πάρεις, δεν πρόκειται να σου μιλήσει, φοβάται». 

Να και ο δήθεν φόβος ως απαραίτητο συμπλήρωμα, που ολοκληρώνει τον κύκλο των fake news. Μεταδίδονται σαν φωτιά σε ξερόκλαδα, αλλά δεν αποδεικνύονται ποτέ.  Προχθές, βρήκα τον τέταρτο κατά σειρά συνομιλητή που μου είπε την ίδια ακριβώς ιστορία. Αυτή τη φορά ήταν μια κυρία, εργαζόμενη σε δήμο της Αττικής, η οποία δεν ήξερε μόνο έναν ή δύο, αλλά –η αθεόφοβη- τέσσερις ανθρώπους που είχαν υπογράψει. Ηξερε χαρτί και καλαμάρι την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που πέθαναν για άλλον λόγο και οι συγγενείς τους υποχρεώθηκαν να υπογράψουν στα πιστοποιητικά θανάτου ότι ήταν θύματα του κορονοϊού. Τους ήξερε με τα ονόματά τους κι αυτή…  »

                                     (Άρθρο του Δ. Ευθυμάκη από το Protagon.gr)