Ευτελή τα κίνητρα...

 

«Η συμμετοχή στην ηλεκτρονική ψηφοφορία για την εκλογή υπηρεσιακών συμβουλίων στην ΟΛΜΕ ήταν, ομολογουμένως, χαμηλή. Ψήφισαν περίπου 13.000 εκπαιδευτικοί – αριθμός κατώτερος κάθε προσδοκίας. Οφείλουμε να παραδεχθούμε πως πρόκειται για μια ήττα της υπουργού και των συνεργατών της, σε έναν πόλεμο διαρκείας. 

Ο τρόπος που αντέδρασαν οι συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών ήταν ενδεικτικός των προθέσεών τους. Μέχρι και στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν, ισχυριζόμενοι πως προσβάλλεται, με αυτόν τον τρόπο ψηφοφορίας, η… προσωπικότητά τους. Κίνητρο αυτής της λυσσώδους αντίδρασης δεν ήταν κάποια ιδεολογική αρχή ή πολιτική στάση. Σε αυτήν την περίπτωση, θα γνωρίζαμε τους λόγους και τους όρους της αντιπαράθεσης. 

Δυστυχώς, τα κίνητρα των συνδικαλιστών ήταν ευτελή. Αντέδρασαν στην ηλεκτρονική ψηφοφορία γιατί δεν μπορούσαν να ελέγξουν, με τη φυσική παρουσία, το αποτέλεσμα. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία ενδέχεται να διευρυνθεί ο αριθμός των συμμετεχόντων κι έτσι η έκβασή της να καταστεί απρόβλεπτη. Με απλά λόγια, κινδυνεύουν τα προνόμια που τους έχει παραχωρήσει ο συνδικαλιστικός νόμος του 1982. Περί αυτού πρόκειται.

Γύρω από αυτά τα προνόμια, που αποτελούν μία από τις χρόνιες παθογένειες της Μεταπολίτευσης, ξεθώριασαν στον συνδικαλισμό, και κυρίως στον χώρο της ΟΛΜΕ, οι ιδεολογικές και πολιτικές διαχωριστικές γραμμές. Ετσι, είδαμε συνδικαλιστές του φιλελεύθερου χώρου να υποστηρίζουν θέσεις παντελώς ξένες με τις αρχές και τις αξίες του πολιτικού τους φορέα. Αυτά που υποστηρίζουν δημοσίως πιο πολύ ομοιάζουν με τις θέσεις των συνδικαλιστών των παρατάξεων της Αριστεράς, σε τέτοιο βαθμό, που ευλόγως διερωτάται ο πολίτης σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκει αυτός ο συνδικαλιστής. 

Συμφέρει άραγε τη φιλελεύθερη παράταξη να έχει στους κόλπους της τέτοιους συνδικαλιστές; Τι νόημα έχει κάποιος να δηλώνει φιλελεύθερος και να στηρίζει τις πάγιες θέσεις των κάθε μορφής κρατιστών; Είναι ηθικό και πολιτικώς αποδεκτό ένας συνδικαλιστής να λειτουργεί υπό τη σκέπη μιας μεγάλης παράταξης, υπηρετώντας όμως πολιτικές που βρίσκονται έξω από το πλαίσιό της; 

Επιτρέπεται να αντιμάχεται στρατηγικές της επιλογές, επειδή αυτές αμφισβητούν «κεκτημένα» προνόμια; Σε αυτά τα ερωτήματα οφείλει να απαντήσει πρωτίστως το κυβερνών κόμμα. Η κ. Κεραμέως, από την πλευρά της, οφείλει να συνεχίσει απτόητη, παρά αυτήν την ήττα, τον αγώνα της για τον εκσυγχρονισμό της Παιδείας».

                              (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζή από το Liberal.gr)