Απόψεις...

 

«Ποιος είναι αυτός; Ποιος είναι ο Γρηγόρης Πετράκος; Ο τραγουδιστής, βετεράνος των πρώτων ριάλιτι, έβλεπε το ερώτημα για την ταυτότητά του να πλημμυρίζει τα τελευταία εικοσιτετράωρα τα κοινωνικά δίκτυα· το έβλεπε και δεν θα είχε πολύ άδικο αν αναφωνούσε: Νενίκηκάς σε, Τσιόδρα. Φάτσα επικοινωνιακώς ατρακάριστη, ο Πετράκος οφείλει την ξαναζεσταμένη του διασημότητα στο γεγονός ότι από ένστικτο κατάφερε να φτιάξει ένα μείγμα επιστημονικοφανούς αποκρυφισμού, από αυτά που επικρατούν στην ψηφιακή αγορά της προσοχής. Η δική του αντισυστημική καχυποψία είναι γλυκομίλητη, όχι υστερική, διακοσμημένη με στατιστικές μπάρες. 

Με αυτά τα εργαλεία συνάντησε τις ανάγκες της πελατείας που ήταν έτοιμη να ακούσει ότι η κακουχία δεν υπάρχει.Την πελατεία δεν θα μπορούσε να την είχε φτιάξει ένας διάττων του διαδικτυακού στερεώματος. Τη μετανεωτερική σκηνή του την είχαν ετοιμάσει οι αρχαϊκοί ποιμένες – εκείνοι που διανέμουν από άμβωνος θαύματα άλογης αφοβίας. Το παράδοξο είναι ότι η μυθοπλαστική θεωρία έχει μεγαλύτερη μιντιακή δυναμική. Και αντιστρόφως: η επιστήμη είναι βαρετή. 

Για να είναι συνεπής προς τον εαυτό της, η επιστήμη οφείλει να δηλώνει και την αμφιβολία της. (Κορυφαίο παράδειγμα, η πρώιμη αμφιβολία του Τσιόδρα για την αποτελεσματικότητα της μάσκας – που έμελλε να γίνει σύνθημα της ανθυγειονομικής αγανάκτησης.) Στον αντίποδα, οι αρνητές δεν δηλώνουν τίποτε λιγότερο από αγέρωχη βεβαιότητα, δραματοποιημένη ως διωκόμενη, εξ αποκαλύψεως αλήθεια.Με όρους θεάματος, η διστακτική γνώση είναι κρύα. Η αποκάλυψη είναι σέξι».

                      (Απόσπασμα άρθρου του Μ.Τσιντσίνη από τη ΚΑΘΗΝΕΡΙΝΗ) 

«Πριν αρκετά χρόνια περπατούσα στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου παρέα με ένα Τούρκο φίλο και τον πιτσιρικά γιό του. Κάποια στιγμή, ο μικρός ήπιε νερό από το μπουκαλάκι του. Έγινε ξαφνικά μεγάλη φασαρία από υστερικές φωνές καθώς μια ομάδα ανθρώπων, σε έξαλλη κατάσταση, ερχόταν χειρονομώντας προς το μέρος μας. «Τρέξε γρήγορα» μου φώναξε ο Γιουσούφ, τραβώντας τον γιό του από το χέρι. Μόλις που που καταφέραμε να χωθούμε στην είσοδο ενός ξενοδοχείου. Έξω από την πόρτα που πρόλαβαν να κλείσουν οι άνθρωποι του ξενοδοχείου, οι έξαλλοι έβριζαν και απειλούσαν για αρκετή ώρα. 

«Συγγνώμη Γιάννη, δεν πρόσεξα τον μικρό. Έχουμε ραμαζάνι αυτές τις μέρες και το κοράνι απαγορεύει να τρως ή να πίνεις πριν τη δύση του ηλίου, γιατί θεωρείται προσβολή προς τη θρησκεία μας. Είμαστε ακόμα πολύ πίσω, δυστυχώς» απολογήθηκε ο Γιουσούφ. Συνειδητοποίησα τότε πόσο εύκολο ήταν να θεωρηθεί, από τους φανατικούς ισλαμιστές, ακόμα και μια απλή πράξη ως προσβολή προς τον προφήτη».

                                                      (Γιάννης Μεϊμάρογλου-protagon.gr) 

«Κλείνουν 10 χρόνια που ο φασισμός έχει εισχωρήσει για τα καλά στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ο φασισμός. Όχι μόνο η βία που είναι ο ευφημιστικός όρος που συνήθως χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε το φαινόμενο,αρνούμενοι να δούμε και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Σε συνθήκες ειρήνης, όταν η βία προκύπτει ως στιγμιαίο αυθόρμητο επεισόδιο και ως αποτέλεσμα θυμού και αντίδρασης σε μία προσωπική, κοινωνική ή πολιτική κατάσταση, τότε δεν δικαιολογείται μεν αλλά ερμηνεύεται. Και είναι χρέος της οικογένειας, της κοινωνίας και της πολιτείας να σκύψει πάνω στα προβλήματα που την προκάλεσαν και να μετατρέψει τη βία σε διάλογο και αντιπαράθεση ιδεών. Η βία όμως που σχεδιάζεται, προγραμματίζεται και υποκινείται από ομάδες που κινούνται στο σκοτάδι αποτελεί τη μήτρα του φασισμού.

                                                            (Δ.Διακουλάκη- ATHensvoice)