Παππάς, ή η κωμωδία της «δρακογενιάς»...

«Μες στον ναρκισσισμό τους αυτοαποκαλούνταν «δρακογενιά». Μια γενιά μπορεί να μεταμορφώσει την κοινωνία. Ενας δράκος είναι ένα τερατώδες πλάσμα μυθικών διαστάσεων που φτύνει φλόγες και μπορεί να εξαφανίσει όλα τα ζωντανά γύρω του. Είναι «δρακογενιά» όσο το Μαξίμου όπου κατοίκησαν για μία τετραετία είναι ο «Λευκός Οίκος». Μια παρέα ήταν που φτιάχτηκε σε ταβέρνες και καφενεία όπου κατέληγε μετά τη συνέλευση στα αμφιθέατρα. Η μόνη τους παιδεία υπήρξε «η κοινωνική και η πολιτική διαμαρτυρία». Κι αυτή όμως εντός εισαγωγικών αφού, για χρόνια διαμαρτύρονταν χωρίς αντίκρισμα – και χωρίς να διακινδυνεύουν τίποτε. 

Βρέθηκαν εκεί όπου βρέθηκαν δωρεάν, άκοπα, χωρίς καν να φροντίσουν να μάθουν να μιλάνε. Σχεδόν χωρίς να το καταλάβουν, σαν να μην το πίστευαν. Απόδειξη ότι στο εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο του 2015 δεν συμπεριφέρθηκαν σαν κυβέρνηση που εκπροσωπεί ένα κράτος και δέκα εκατομμύρια ανθρώπους. Συμπεριφέρθηκαν σαν παρέα που ο καθένας προσπαθεί να φανεί πιο έξυπνος από τους άλλους. Πήγαιναν στην Ευρώπη, έβγαζαν φωτιές από το στόμα τους, κι όταν οι άλλοι τους κοιτούσαν αδιάφορα αποχωρούσαν θυμωμένοι, σαν γνήσια παιδιά της δρακογενιάς.

Ημιμαθείς μαρξιστοκάπως πίστευαν πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα παιχνίδι όπου ο ένας προσπαθεί να κοροϊδέψει τον άλλον, κι όποιος κερδίσει τις εκλογές τους κοροϊδεύει όλους. Μπήκαν στο Μαξίμου χωρίς να καταλάβουν ποιος τους άνοιξε την πόρτα και έκαναν αυτό που νόμιζαν πως έπρεπε να κάνουν όσοι κερδίζουν τις εκλογές. Θεώρησαν υποχρέωσή τους να κοροϊδεύουν τους πάντες. 

Κανείς δεν τους είπε ότι και η κοροϊδία έχει τις απαιτήσεις της. Αλλο να κοροϊδεύεις παίζοντας με εκατομμύρια, κι άλλο να κοροϊδεύεις οργανώνοντας διαδήλωση στην Πανεπιστημίου για την Παιδεία. Και επειδή κανείς ποτέ δεν τους είχε ζητήσει λογαριασμό για τις διαδηλώσεις πίστευαν ότι κανείς δεν θα τους ζητήσει λογαριασμό για τα εκατομμύρια. 

Ο κ. Παππάς παρίστανε εξαιρετικά τον δράκο. Ο «σκληρός» που τόλμησε να συγκρουσθεί με τα «βοθροκάναλα», με τη μόνιμη έκφραση του συνωμότη. Μπορεί να μην ήταν δημοφιλής, έπρεπε όμως να τον πάρεις σοβαρά διότι σε άφηνε να καταλάβεις πως πάντα κάτι ετοιμάζει. Το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα σε έκαναν να υποψιασθείς ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά όσο φοβάσαι. 

Σκεφτόσουν όμως πως όταν έμπαινε βαθιά στο μαγειρείο σοβαρευόταν. Λάθος. Ηθελε να δηλητηριάσει τους καλεσμένους, όμως μπέρδευε τη στρυχνίνη με το αλάτι, με αποτέλεσμα να τους ανεβάζει την πίεση. Το πνεύμα της παρέας δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, ένα κράμα κουτοπονηριάς, αφέλειας, και της τερατώδους αυτοπεποίθησης της δρακογενιάς. Εχω αρχίσει να τον συμπαθώ τον κ. Παππά. 

Τους ήρωες της τραγωδίας τους συμπονάς ή τους φοβάσαι. Τους ήρωες της κωμωδίας όμως τους συμπαθείς, ιδιαίτερα όταν, στο τέλος, όποιος περνάει τους ρίχνει κι από μια σφαλιάρα».

                              (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)