Απόψεις...

«Στην τρέχουσα συγκυρία το καθεστώς της Αγίας Σοφίας και η απαίτηση να ξαναγίνει τέμενος, έρχεται να εξυπηρετήσει αρκετές σκοπιμότητες. Επιχειρεί να αλλάξει την πολιτική και κοινωνική ατζέντα και να αποπροσανατολίσει την συζήτηση μακριά από μια οικονομία που υποφέρει, μία ανεργία που αυξάνεται και εισοδήματα που συρρικνώνονται. Επιτρέπει στον Πρόεδρο να μεταφέρει την πολιτική αντιπαράθεση σε ένα τερέν που από την φύση του είναι εχθρικό για τις Κεμαλικές κοσμικές, φιλελεύθερες ελίτ. Του επιτρέπει επίσης να πλήξει για πολλοστή φορά την κληρονομιά του Ατατούρκ χωρίς κανένα πολιτικό κόστος.

Σε μία εποχή που παρουσιάζεται ως ο αυθεντικός και ανυποχώρητος υπέρμαχος των Τουρκικών συμφερόντων και ο υπερασπιστής του τουρκικού μεγαλείου, μόνος απέναντι σε όλους όσους επιβουλεύονται το παρόν και το μέλλον της πατρίδας, η επιστροφή της Αγίας Σοφίας στον ευσεβή και αδικημένο λαό είναι και μία ισχυρή υπόμνηση αυτοκρατορικού κλέους. Ο Πορθητής την παρέδωσε στον Θεό, ο Πρόεδρος μετά από έξι αιώνες την αποδίδει και πάλι στους πιστούς. Είναι σίγουρο ότι το παραπάνω σχήμα είναι στο μυαλό του Ρ. Τ. Ερντογάν από την εποχή που ήταν Δήμαρχος της Πόλης 

Ο πραγματισμός είναι θεμελιώδες στοιχείο της προσωπικότητας του.Σε κάθε περίπτωση, στο εσωτερικό της χώρας ο Πρόεδρος Ερντογάν μόνο κέρδος θα έχει. Ακόμη και αυτοί και αυτές που διαφωνούν δύσκολα θα το κάνουν δημόσια. Ένα είναι σίγουρο: Αν γίνει δύσκολα θα υπάρξει επιστροφή».

                                                                          (Κ. Υφαντής- liberal.gr)

 

«Όταν ψάχνεις ζαρντινιέρες ειδικών προδιαγραφών για να μην καταλήξουν οδοφράγματα, το παιχνίδι έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει. Όταν υπάρχει μια διαρκής υπόκωφη απειλή πάνω από την πόλη, ποιος έχει διάθεση για έναν μεγάλο περίπατο; Όταν στην επόμενη σκοτεινή εσοχή μια βελόνα βυθίζεται αργά σε κάποια μαύρη φλέβα, ποιος μιλάει για αναβάθμιση; Όταν τα κουφάρια καταρρέουν ή απλά καίγονται, ποιος θέλει να φτιάξει τη ζωή του ανάμεσά τους; Όταν η ανομία είναι ο νόμος ποιος ελέγχει το παράνομο παρκάρισμα;

Η Αθήνα δεν είναι πόλη να ζεις ή να δουλεύεις. Γιατί είναι μια πόλη χωρίς φροντίδα για τους διαβάτες της. Μια πόλη μεγάλη και παλιά χωρίς κανόνες. Και οι κανόνες σημαίνουν φροντίδα. Σου απαγορεύει να τη βιώσεις, να την αγαπήσεις ή να την αισθανθείς. Είναι πόλη να την περνάς και να χάνεσαι. Η Αθήνα δεν έχει βρει ρόλο, 50 χρόνια τώρα τον ψάχνει ακόμα. Μικροί νταλαβεριτζήδες σε πολλά μικρά σούρτα - φέρτα ανάμεσα από δικηγορικά γραφεία, ψιλικατζίδικα, καφέ, τυροπιτάδικα και «χιλιάδες παπάκια με βενζίνα στην άσφαλτο». 

Πολλά μαγαζιά κλειστά λόγω κρίσης που δεν άνοιξαν ποτέ. Δεν υπάρχει λόγος. Ήρθε και η Ασία με την Αφρική και έδεσε ένα πολυεθνικό γλυκό που κανείς δεν θέλει να το φάει. Ακόμα και από εκεί κρατήσαμε κοντά μας τους λιγότερο φιλόδοξους, τους λιγότερο ικανούς. Ένα σιντριβάνι και πάλι στην Ομόνοια, τι να ζητάει;Και ξαφνικά κάτι να κάνουμε. Και βέβαια να κάνουμε κάτι με πεζόδρομους και ζαρντινιέρες. Κάτι εύκολο που να φαίνεται αμέσως».

                                                                     (Λ.Καστανάς –Αthensvoice)