Υπάρχουν λόγοι...

«Τα τελευταία χρόνια άλλαξε ριζικά το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εξελίσσεται η διαρκής κρίση στη Μέση Ανατολή.

Πρώτον, το Παλαιστινιακό Κίνημα απομακρύνθηκε από τον παραδοσιακό, εθνικό πατριωτικό χαρακτήρα του και έδωσε έμφαση στο Ισλάμ. Αυτόματα η ελληνική κοινή γνώμη δυσκολεύεται να το παρακολουθήσει και να το υποστηρίξει.

Δεύτερον, το Ισραήλ επιβεβαιώθηκε σαν παράγοντας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή και κέρδισε πολλούς πόντους στην ελληνική κοινή γνώμη μέσα από την ενεργειακή συνεργασία, την υποστήριξη που προσφέρει με τη στάση του στην Κύπρο και στα όρια που θέτει, όταν χρειάζεται, στη συμπεριφορά του Ερντογάν. Το γεγονός ότι το Παλαιστινιακό Κίνημα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο Ιράν, το οποίο ενισχύει συνεχώς την επιρροή του σε Ιράκ, Συρία και Λίβανο αναδεικνύει και αυτό τον σταθεροποιητικό ρόλο του Ισραήλ.

Τρίτον, τα περισσότερα αραβικά κράτη κρατάνε, για διάφορους λόγους, το Παλαιστινιακό Κίνημα σε απόσταση ασφαλείας εκτιμώντας ότι η μεθοδολογία του και η στρατηγική του στόχευση δεν είναι πάντα προς το καλώς εννοούμενο συμφέρον τους.

Τέταρτον, το πέρασμα των Η.Π.Α. από τον Ομπάμα στον Τραμπ σήμανε το επίσημο τέλος μιας παγκόσμιας τάξης με χαρακτηριστικά αταξίας. Από τη στιγμή που ο πρόεδρος Τραμπ κλιμακώνει την ένταση πετώντας στο καλάθι των αχρήστων τη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ή μεταφέροντας την πρεσβεία των Η.Π.Α. στην Ιερουσαλήμ όλα μπορεί να συμβούν και όλα θεωρούνται περίπου αυτονόητα από το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης.

Πέμπτον, μετά από μία σειρά αποτυχημένων, με βάση το πολιτικό αποτέλεσμα, επεμβάσεων των ευρωπαϊκών δυνάμεων σε Ιράκ, Συρία και Λιβύη βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες που περιλαμβάνουν το προσφυγικό-μεταναστευτικό, την άνοδο της ισλαμικής τρομοκρατίας και την ανασφάλεια που προκαλεί στην Ε.Ε. » 

 

                        (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Κύρτσου από την  ΑΤΗensvoice)