Αντιμετωπίζονται έτσι οι λαϊκιστές;

«Τα κρούσματα «απείθειας» πολλών ευρωπαϊκών λαών προς τη σημερινή Ευρώπη είναι πλέον πολλά για να αγνοηθούν. Η Ιταλία είναι το τελευταίο και πιο ισχυρό. Η Ευρώπη είναι, ασφαλώς, η πιο προηγμένη πολιτικοοικονομική ένωση του κόσμου. Ωστόσο, εδώ και πολλά χρόνια κάτι δεν πάει καλά και όλο και περισσότεροι πολίτες βλέπουν το επίπεδο της ζωής τους να υποχωρεί και νιώθουν ότι, αν κάτι δεν αλλάξει, η επιδείνωση θα συνεχιστεί.Σε τέτοιο έδαφος βρίσκουν λίπασμα οι λαϊκιστές. Και αν ο πολλαπλασιασμός τους συνεχιστεί, είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να αντιμετωπιστούν με αμφίβολης δημοκρατικότητας ενέργειες όπως τώρα στην Ιταλία.

Το θέμα γίνεται και εξόχως γελοίο όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται σε αλλοίωση της κρίσης του ιταλικού λαού. Λες και οι ίδιοι σεβάστηκαν το αποτέλεσμα του ελληνικού δημοψήφισματος. Το βασικό ερώτημα είναι αν μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αντιταχθεί στην προέκταση της λαϊκής βούλησης, έτσι όπως αποτυπώνεται στο κυβερνητικό σχήμα που του υπέβαλαν οι νικητές των εκλογών, απορρίπτοντας τον υπουργό Οικονομικών. 

Ασφαλώς και μπορεί, αφού το προβλέπει το ιταλικό σύνταγμα. Καλό ή κακό, σωστό ή λάθος; Είναι άλλη συζήτηση. Ο ιταλός πρόεδρος επικαλέστηκε το συμφέρον της χώρας που θα υπονομευτεί, μαζί με τη θέση της στην Ευρώπη.

Υπάρχει και κάτι πολύ πιο απλό, απτό και κατανοητό: το οικονομικό κόστος όλης αυτής της λαϊκίστικης πολιτικής ακροβασίας. Οταν ο πρόεδρος Ματαρέλα απορρίπτει τον ευρωσκεπτικιστή λαϊκιστή υπουργό, προστατεύει την τσέπη και το συμφέρον του ιταλού φορολογούμενου από τις νευρικές αντιδράσεις των αγορών. 

Ω, ναι, συμπάσχω και συμφωνώ μαζί σας: δεν μπορούν οι λαοί να κυβερνώνται από τις αγορές. Καλό επιχείρημα, αλλά, προς το παρόν, περνάει μόνο στη Βόρεια Κορέα. Ζούμε, δυστυχώς, σε έναν κόσμο που κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσειτον ιδιώτη σε τοποθέτηση χρημάτων που θεωρεί επισφαλή. Και αν δεν σε εμ πιστεύονται οι αγορές, το πληρώνεις. Πώς, άλλωστε, βρεθήκαμε και εμείς στο ΔΝΤ; Οι αγορές σταμάτησαν να μας δανείζουν.

Ο πρόεδρος Ματαρέλα, λοιπόν, υπερασπίζεται την ανεξαρτησία της χώρας του και την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Η χώρα ανήκει στον στενό πυρήνα της Ευρώπης και αυτή η σχέση είναι οργανική για το πολίτευμα. Εν τέλει υπερασπίζεται το προνόμιο της Ιταλίας να δανείζεται με χαμηλότερα επιτόκια απ’ ό,τι χώρες όπως η Ελλάδα. Δίνει τη μάχη, στο μέτρο του δυνατού, για την ευημερία του ιταλικού λαού.

Ενδεχομένως ο στόχος για την ευημερία του ιταλικού λαού να ευδοκιμήσει εκτός του ευρώ. Ευκαιρία να μετρηθούν οι απόψεις αυτές στις εκλογές του φθινοπώρου. Τότε δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες ούτε για τον πρόεδρο, ούτε για τον λαό».

                              (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Kαρελιά από το protagon)