Τα εβδομήντα λεπτά...

«Μία ώρα και δέκα λεπτά έκανε η Ελληνική Αστυνομία να πάει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για να συλλάβει εκείνους που χτύπησαν τον καθηγητή Αγγελο Συρίγο. Το αναφέρει ο ίδιος σε ανάρτηση στο Facebook μετά την καταδίκη ενός από τους δράστες: «Πώς να αισθάνομαι δικαιωμένος, όταν το αυτονόητο παραμένει ακόμη ζητούμενο στα ελληνικά πανεπιστήμια; Οταν έχω δει στην πράξη ότι η αστυνομία έκανε 70 λεπτά να φτάσει στον πεζόδρομο έξω (έξω!) από το Πάντειο για να συλλάβει κάποιον που είχε βιαιοπραγήσει κατά ενός καθηγητή;» (8.5.2018). 

Λογική η καθυστέρηση. Οχι γιατί η ΕΛΑΣ έχει έλλειψη αστυνομικών, ούτε επειδή πολλά οχήματά της είναι ακινητοποιημένα. Κυρίως διότι τα στελέχη της θα έπρεπε να εκτιμήσουν με σοβαρότητα την κατάσταση.

Να το κάνουμε πιο λιανά με ένα παράδειγμα: Τηλεφωνεί κάποιος στο «100» και λέει: «Με χτύπησαν έξω από το X πανεπιστήμιο». Η πρώτη ερώτηση του αστυνομικού πρέπει να είναι «πόσο έξω; Είναι στο πεζοδρόμιο, που καλύπτεται από το πανεπιστημιακό άσυλο, ή σε απόσταση ασφαλείας από την μήνι των στελεχών και υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ;». Η δεύτερη ερώτηση πρέπει επίσης να απαντηθεί με σαφήνεια. «Πόσο σας χτύπησαν; Πολύ, για να θεωρηθεί κακουργηματική πράξη, ή πάρα πολύ για να θεωρηθεί έγκλημα κατά της ζωής και να μπορούμε να παρέμβουμε αυτεπαγγέλτως;».

Λογικές και αυτές οι ερωτήσεις, διότι ο νόμος του κ. Κώστα Γαβρόγλου (4485/2017) ορίζει ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση». Επομένως ο αστυνομικός πρέπει να ρωτήσει τον παθόντα: «Είναι βαθύ το τραύμα ή απλώς ματώνει; 

Στην πρώτη περίπτωση –και αν πούμε έστω ψέματα ότι υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή σας– μπορούμε να επέμβουμε. Στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να καλέσετε το πρυτανικό συμβούλιο. Αυτό, αν συγκροτηθεί σε σώμα, θα συνεδριάσει για να σταθμίσει τον κίνδυνο στη σωματική σας ακεραιότητα με τους κινδύνους στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Δεν είναι απλή η υπόθεση. Τα παιδιά είναι ευαίσθητα και μόλις δουν αστυνομικό τρομοκρατούνται και παγώνει η σκέψη τους. Πρέπει λοιπόν να συνεδριάσει το πρυτανικό συμβούλιο και αν αποφασίσει θα μας τηλεφωνήσει για να μπορέσουμε να επέμβουμε...».

Μπορεί να περάσουν ώρες –και όχι μόνο 70 λεπτά– μέχρι να διευκρινιστούν και κάποια ακόμη. Είναι λογικό ο αστυνομικός να ρωτήσει «σας χτύπησαν γιατί έχετε προσωπικές διαφορές ή ήταν μια εκδήλωση στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών; Θα μπορούσε να θεωρηθεί η επίθεση σαν ένα συμβολικό χτύπημα στο καθηγητικό κατεστημένο, τον καπιταλισμό και τον οξαποδώ νεοφιλελευθερισμό; Το ρωτάμε διότι αν τους συλλάβουμε μπορεί να “ποινικοποιούμε τους δίκαιους αγώνες του λαού” και άντε μετά να βρούμε το δίκιο μας στην ΕΔΕ που θα παραγγείλει ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Τόσκας. 

Α, ναι... Να σας ρωτήσουμε και κάτι τελευταίο: Σας χτύπησαν εσκεμμένα ή μήπως σκόνταψαν με τις γροθιές αγωνιστικά σφιγμένες; Δεν ξέρω αν είδατε στην τηλεόραση τον Νοέμβριο του 2012 τους συνδικαλιστές που όρμηξαν στον μεσήλικο Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη. Εμείς ταυτοποιήσαμε από το βίντεο τους δράστες, αλλά το δικαστήριο τους αθώωσε. Ενας κατηγορούμενος είπε ότι έχοντας υψωμένη τη γροθιά του, έπεσε πάνω του χωρίς να προλάβει να ανοίξει τα δάχτυλά του και κατά λάθος τον χτύπησε δύο φορές. Γι’ αυτό σας λέω: Πρέπει να τα διευκρινίσουμε αυτά, διότι αλλιώς μπορεί να μπλέξουμε...».

                             (Αρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)