«Οικολόγοι»... της πλάκας

«Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να αποφύγει κανείς συγκεκριμένη απόδοση ευθυνών και να συσκοτίσει τα συγκεκριμένα αίτια μιας κατάστασης από το να διαχέει τις ευθύνες παντού και να καταφεύγει σε γενικολογίες και κοινότοπες «αλήθειες», κάτι ανάλογο με το αιώνιο «για όλα φταίει ο καπιταλισμός» του ΚΚΕ ή την «κακούργα κοινωνία» των λαϊκών ασμάτων. Γενίκευση όμως που φτάνει στα όρια της ύβρης προς εμάς τους πολίτες που σήμερα θρηνούμε τις παραλίες μας.

Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου ’15, οι Οικολόγοι Πράσινοι αποφάσισαν να συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είχαν προηγηθεί και συμπράξεις σε περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο. Υποτίθεται μια τέτοια συμμαχία θα είχε ως στόχο την εφαρμογή αποφάσεων και κανόνων που θα προστάτευαν και θα αναβάθμιζαν το περιβάλλον, φυσικό και αστικό, και θα προλάμβαναν ενδεχόμενες περιβαλλοντικές καταστροφές. Άλλωστε αυτός είναι και ο κύριος λόγος ύπαρξης ενός Πράσινου κόμματος. (Να θυμήσουμε τους Πράσινους της Γερμανίας, που πέτυχαν συμφωνία για το σταδιακό κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων). 

Από πολύ πιο πριν, από το ’15, το ζήτημα της συμμαχίας με τον ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε πεδίο συγκρούσεων στο εσωτερικό του κόμματος (του οποίου ήμουν ιδρυτικό μέλος από το 2003 και έκανα αγώνα αγάπης άγονο έως το 2011, οπότε αποχώρησα). Σήμερα, στελέχη (νυν και πρώην) του κόμματος των Οικολόγων Πρασίνων, ή πρόσωπα με δεσμούς με αυτό, κατέχουν αρκετές σημαντικές θέσεις στην κυβέρνηση, στη Βουλή και στον κρατικό μηχανισμό. 

Ενδεικτικά:

-Γιάννης Τσιρώνης, αναπληρωτής υπουργός περιβάλλοντος και στη συνέχεια αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων

-Γιώργος Δημαράς, βουλευτής

-Γιώργος Καραμέρος, αντιπεριϕερειάρχης βορείου τομέα Αττικής

-Ιωάννα Κοντούλη, πρόεδρος στις Κτιριακές Υποδομές ΑΕ

-Κώστας Διάκος, περιφερειακός σύμβουλος Κεντρικού Τομέα Αθηνών

-Δαμιανός Ανδρέου, περιφερειακός σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας

-Last but not least: ακόμα και για την υπουργό Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, που επελέγη κυρίως λόγω της προσφοράς της στο θέατρο, δεν θεωρώ άσχετο το γεγονός ότι έχει δεσμούς με τους Οικολόγους Πράσινους (υποψήφια το 2012) και δηλωμένες οικολογικές ευαισθησίες.

Σε μια κανονική χώρα, με κανονικά κόμματα, μετά τη φοβερή οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί. Παρ’ όλα αυτά, ας το προσπεράσουμε. Ας αφήσουμε επίσης κατά μέρος και την απουσία διαφάνειας ως προς τα προσόντα και την καταλληλότητα των προσώπων για τις συγκεκριμένες θέσεις, ή τη συνέπεια ιδεών με την επαγγελματική τους απασχόληση. (Βλέπετε, γνωριζόμαστε!) Ας δούμε τι έχουν να επιδείξουν μέχρι σήμερα από τις θέσεις όπου έχουν διοριστεί. 

Ιδού μερικά μαργαριτάρια (πράξεις και κυρίως παραλείψεις):

-Ο Γ.Τσιρώνης, ως αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, αν και ιδεολογικά αντίθετος με την κατασκευή νέων λιγνιτικών μονάδων και τη διατήρηση των παλαιών και εξαιρετικά ρυπογόνων μονάδων, τήρησε απολύτως παθητική στάση και δεν προσπάθησε να αποτρέψει τους υπουργούς Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ (πρώτα Λαφαζάνη, μετά Σκουρλέτη) να υπογράψουν τις σχετικές αποφάσεις.

-Ο Κ. Διάκος, εκτός από τις παραπάνω δηλώσεις του για τον Σαρωνικό, αλλά και οι Γ. Καραμέρος και Δ. Ανδρέου ως περιφερειακοί σύμβουλοι, μήπως έχουν πετύχει με τη δράση τους να πείσουν τις Περιφέρειες Αττικής ή Θεσσαλονίκης να πάρουν πρωτοβουλίες για μέτρα αποτροπής οικολογικών καταστροφών, όπως οι πρόσφατες πυρκαγιές και η θαλάσσια ρύπανση, και μάλιστα να επηρεάσουν θετικά τα αντίστοιχα υπουργεία;

-Επιπλέον, το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων, κατά πλειοψηφία αλλά και προσωπικά ο Γιάννης Τσιρώνης, η Ιωάννα Κοντούλη, ο Κώστας Διάκος ήταν από παλιά σε πλήρη σύμπλευση με τις αντιαναπτυξιακές ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ (και του περιβόητου πρώην δημάρχου Ελληνικού Κορτζίδη) σε σχέση με το Ελληνικό. Υποστήριζαν τη μετατροπή της τεράστιας έκτασης του πρώην αεροδρομίου αποκλειστικά σε γιγαντιαίο πάρκο, αδιαφορώντας για την αδυναμία απορρύπανσης του εδάφους (από τις κηροζίνες), για τα εξωπραγματικά κονδύλια για τη συντήρησή του, αλλά και αδιαφορώντας για τα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη μιας τεράστιας επένδυσης σε ποικίλες χρήσεις, που θα φέρουν (άμποτε) όχι μόνο αποφασιστική οικονομική ανάπτυξη αλλά και σημαντική αναβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος: 

Το παρόν Ρυθμιστικό Σχέδιο της επένδυσης περιλαμβάνει και σχέδια του μεγάλου αρχιτέκτονα Νόρμαν Φόστερ, και μεταξύ άλλων ενυδρείο, συνεδριακά κέντρα, κατοικίες, χώρους ψυχαγωγίας και ένα πάρκο 2.000 στρεμμάτων (το Central Park της Ν.Υόρκης είναι 843 στρ.). Αλλά οι Οικολόγοι Πράσινοι ουδέποτε είχαν την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει αστικό περιβάλλον!

- Ανάλογη στάση σχετικά με την εξόρυξη στις Σκουριές. «Νίκη του Περιβάλλοντος!» η μη έκδοση αδειών, «αποικιακής νοοτροπίας η καναδική εταιρία εξόρυξης χρυσού», «Η διαφαινόμενη αποχώρηση της εν λόγω εταιρίας οφείλεται κυρίως στο σταθερό, πολιτικοποιημένο και έντονα περιβαλλοντικό κίνημα που αναπτύχθηκε στη περιοχή και πήρε πανελλαδικό χαρακτήρα.(...)

Μια πικρή αλήθεια, που δεν είναι πολύ γνωστή, είναι ότι η Ελντοράντο έχει αναλάβει την υποχρέωση να επουλώσει τις περιβαλλοντικές πληγές που προκάλεσε η προηγούμενη εξορυκτική εταιρεία TVX, άρα αν φύγει τότε θα είναι πλήγμα για το περιβάλλον.

- Παθητική και κατά τόπους ενεργητική υποστήριξη τοπικών «οικολογικών» οργανώσεων κατά των ανεμογεννητριών. (Κρήτη, Μάνη και αλλού). Όχι στις μεγάλες επενδύσεις (που επιδιώκουν οι σατανικοί καπιταλιστές), υποστήριξη μόνο μικρών τοπικών μονάδων, και ταυτόχρονη διάδοση του μύθου ότι οι φτερωτές σκοτώνουν τα πουλιά.

- Απουσία αποτελεσματικής δράσης κατά των θερινών πυρκαγιών, πέραν των καταγγελιών.

- Απουσία σχεδίων πρόληψης μιας θαλάσσιας οικολογικής καταστροφής όπως της σημερινής στον Σαρωνικό. Καμία αποτελεσματικότητα για εφαρμογή των νόμων, για ελέγχους, για επιβολή δεξαμενοπλοίων με διπλό τοίχωμα. Σύμφωνα με έρευνα της WWF (Medtrends) η κυκλοφορία πλοίων με πετρέλαιο στις ελληνικές θάλασσες έχει να επιδείξει ένα ποσοστό ατυχημάτων δυσανάλογο με τον φόρτο της (5 επί συνόλου 29 σε όλη τη Μεσόγειο, μεταξύ 1970-2009). 

Η παρουσία των Οικ. Πρ. στην κυβέρνηση και στην Περιφέρεια δεν επηρέασε στο παραμικρό την εγκληματική ανετοιμότητα της πολιτείας. Όταν κάποιος υπεύθυνος πολιτικός θέλει να φέρει αποτελέσματα, εργάζεται, εκπονεί σχέδια, φέρνει προτάσεις, πιέζει, και αν δει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, διαχωρίζει δημόσια τη θέση του και τελικά παραιτείται.Αντί για αυτό έχουμε θρήνους και κοπετούς και στην πράξη ευθυγράμμιση τη στιγμή της ψηφοφορίας. Χαρακτηριστικοί της ιδεοληψίας οι... θρήνοι του βουλευτή Γ. Δημαρά (που δεν είναι και ο χειρότερος συγκριτικά): «Θρηνώ γιατί το 50% της δημόσιας περιουσίας παραδίδεται σε ξένους ως αποτέλεσμα των εγκληματικών λαθών προηγούμενων κυβερνήσεων». Επίσης θρήνησε (σωστά) για την Πτολεμαΐδα, αλλά δεν παραιτήθηκε.

Πάντως αυτές οι λαμπρές επιδόσεις δεν είναι μόνο αποτέλεσμα καιροσκοπισμού και απροθυμίας για την παραμικρή σύγκρουση με το κόμμα που τους έδωσε την ευκαιρία της ζωής τους. Μετά από πολλαπλές διασπάσεις και αποχωρήσεις, στο κόμμα των Οικολόγων Πρασίνων επικράτησαν πρόσωπα (συμπεριλαμβανομένων των σημερινών στελεχών που κατέχουν κυβερνητικές και άλλες θέσεις) με ιδεοληψίες, ανάλογες με του ΣΥΡΙΖΑ: κρατισμός, εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα, υποστήριξη της απο-ανάπτυξης (!), υποστήριξη ψευδών θεωριών και συνωμοσιολογίας, σε συνδυασμό με άγνοια των αντικειμένων και γενικότερη αγραμματοσύνη.

Οι πρόσφατες δηλώσεις σχετικά με την οικολογική καταστροφή του Σαρωνικού ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι Οικολόγοι Πράσινοι διέσυραν μια για πάντα την έννοια της πολιτικής οικολογίας. Εύλογα θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι η  στάση αυτού του κόμματος είναι χωρίς σημασία και δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον για να τη μνημονεύσουμε. 

Ωστόσο αυτός ο διασυρμός έχει διαδοθεί πλατιά στην κοινή γνώμη και έχει σημασία, γιατί ζούμε στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, στην εποχή που η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρωπης βάζουν μπρος την ενεργειακή μεταστροφή και τη σταδιακή εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων. Και το κυριότερο: στην Ελλάδα τώρα που πιάσαμε αναπτυξιακό πάτο, τώρα ακριβώς είναι η στιγμή για σχεδιασμό στηριγμένο στη βιώσιμη, έξυπνη ανάπτυξη με οδηγό τεχνολογίες αιχμής και σύμμαχο τον ήλιο, τον άνεμο, τα κύματα, τη γεωθερμία αυτής της τόσο προικισμένης χώρας».  

                     (Άρθρο της Μελίτας Γκουρτσογιάννη από την ΑΤhenscvoice)