Ηλιος, Νammos, τσίπουρο...

«Από τις πρώτες κουβέντες, τον τοποθετούσες στην αντιπολίτευση. Μας έλεγε για τις δυσκολίες να δουλεύεις νυχθημερόν επί τόσους μήνες –έχει μια μικρή ξενοδοχειακή μονάδα σε τουριστικό θέρετρο– και τα εμπόδια που θέτει η κυβέρνηση στους επιχειρηματίες, με την υψηλή φορολογία, τη νέα ρύθμιση με την προδήλωση των υπερωριών κ.λπ. Αν θες να είσαι νομότυπος «δεν βγαίνεις», ήταν το γενικό συμπέρασμα, που έχει και αλήθεια και υπερβολή και σίγουρα λίγη από την κόπωση του τέλους της σεζόν.

Περνώντας σε θέματα της επικαιρότητας, είπε: «Εκλεισαν το Nammos, οι άνθρωποι είναι εγκληματίες». Στην αρχή δεν καταλάβαμε εάν αναφέρεται στους ιδιοκτήτες ή στις Αρχές, αλλά το θέμα διαλευκάνθηκε γρήγορα. «Ερχονταν οι ξένοι και άφηναν τα λεφτάκια τους, αλλά εμείς είπαμε “δεν τα θέλουμε” γιατί τέτοιοι είμαστε». (Ναι, σίγουρα αντιπολίτευση - φιλελεύθερος;) 

Στην παρατήρηση ότι μπορεί –απλώς, μπορεί– το μαγαζί να είχε όντως παραβιάσει τους όρους της μίσθωσης, απάντησε πως αυτά είναι μπούρδες. «Επειδή δηλαδή έφτιαξε μια μεταλλική κατασκευή; Αυτό που δεν έχουν καταλάβει ο Τσίπρας και η παρέα του είναι ότι είμαστε τουριστική χώρα, δεν μπορεί να ισχύει ό,τι ισχύει αλλού. Αλλά βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Δεν είμαστε λαός εμείς, πάει και τέλειωσε. Μέχρι και τον Κολοκοτρώνη φυλακίσαμε». (Χμ...)

Αλλά υπάρχουν και χειρότεροι από τους Ελληνες: «Δεν μπορούν να μας κάνουν μάθημα οι Γερμανοί, οι ίδιοι που αιματοκύλισαν την Ευρώπη. Εμείς τουλάχιστον είπαμε “όχι” στον φασισμό. Βαρέθηκα να ακούω για τους Ελληνες που είναι τεμπέληδες. Εδώ έχουμε ήλιο, βγαίνουμε έξω, δεν καθόμαστε στους τέσσερις τοίχους να κλαίμε τη μοίρα μας», είπε και οι υπόλοιποι κουνήσαμε απλώς το κεφάλι. «Ούτε έχουν την Παναγία να τους φυλάει», συνέχισε και τα κεφάλια μας σταθεροποιήθηκαν. 

«Αυτό είναι που δεν θα μας πάρουν ποτέ, όχι μόνο το τσίπουρο και τον ήλιο» γέλασε. «Κι όταν τολμήσαμε να σηκώσουμε ανάστημα, το “όχι” μάς το γύρισαν σε “ναι”». (ΛΑΕ; Ζωή;) Κάπου εκεί αποχαιρετήσαμε και φύγαμε. Οχι σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τον άνθρωπο (επιτυχημένο επιχειρηματία και καλό εργοδότη, σημειωτέον), αλλά σαν χειρονομία αλληλεγγύης προς τους δύσμοιρους δημοσκόπους, ιστορικούς και αναλυτές που καλούνται να ξεδιαλύνουν το κουβάρι μας».

                        (Άρθρο της  Λίνας Γιάνναρου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)