Δημοσκοπήσεις και... καμπανάκια

«Οι δημοσκοπήσεις, από κανονικές εταιρείες, εννοείται, δεν μπορούν να κάνουν το μαύρο – άσπρο. Το πολύ πολύ να μανιπουλάρουν κάπως τα νούμερα. Και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα ποσοστά των κομμάτων έχουν παγιωθεί. 

Η Νέα Δημοκρατία δεν αυξάνει τη διαφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκράτησε την πτώση του, οι διεργασίες στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς δεν λειτουργούν πολλαπλασιαστικά για το νέο φορέα, οι θαυμαστές του Χίμλερ και του Μπέρια έχουν από ένα ορκισμένο 7%.  Και αν είχαμε σήμερα εκλογές δεν θα έμπαινε στη Βουλή το “Ποτάμι” αλλά πιθανώς θα έμπαιναν οι ΑΝΕΛ, η Ζωή, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα κόμματα που αποτελούν αρμοδιότητα ειδικών επιστημόνων...

Αν αθροίσουμε τα ποσοστά, θα διαπιστώσουμε ότι η σχέση 62-38 που καταγράφηκε στο δημοψήφισμα, παραμένει αμετάβλητη και η δημοσκόπηση, που έδειξε ότι το 85% όσων ψήφισαν “όχι” δεν θα άλλαζαν σήμερα την ψήφο τους, δεν προκάλεσε έκπληξη σε όποιον ξέρει για ποια χώρα μιλάμε.

Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα απ’ όσο φαίνονται. Αυτό το 38% δεν είναι ένα συμπαγές κοινό που ψηφίζει “κεντροδεξιά” και “κεντροαριστερά” αλλά, πάντως, μοιράζεται την πεποίθηση ότι η Ελλάδα ανήκει ιδεολογικά, πολιτισμικά και πολιτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεπώς να μην κρύβεται πίσω από την γραφική “ιδιαιτερότητα”.

Η Νέα Δημοκρατία, η βασική δεξαμενή αυτού του χώρου, δεν έχει την σφραγίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν εκφράζει τον πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό. Η ομιλία του αρχηγού της στην ΔΕΘ θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από τον ιστορικό του μέλλοντος παρά από το κοινό προς το οποίο απευθυνόταν. Σ’ αυτό το κοινό υπήρχαν βουλευτές και στελέχη που προτιμούν να βλέπουν πρωθυπουργό τον Τσίπρα παρά έναν Μητσοτάκη -ο Βενιζέλος εγκαίρως μίλησε για τον “τρίτο, αφανή εταίρο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ”. 

Υπήρχαν συνδικαλιστές που νομίζεις ότι τις ανακοινώσεις τους τις γράφει το ΠΑΜΕ -η συνάντηση του Μητσοτάκη με την ΔΑΚΕ πρέπει να αποτέλεσε πολιτισμικό σοκ. Και υπήρχαν ψηφοφόροι που θεωρούν ότι η πολιτική αλλαγή ισοδυναμεί με ευκαιρία να βολέψουν τα δικά τους παιδιά γι’ αυτό μόλις η πρώτη μεταρρύθμιση χτυπήσει την πόρτα τους, θα θυμηθούν το “σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε”. Εάν ο Μητσοτάκης προλάβει να γίνει πρωθυπουργός, πιθανότατα θα έχει την τύχη του Σημίτη, ο οποίος κυβερνούσε και έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ με την πλάτη στον τοίχο, για να μην τον μαχαιρώσουν ο Άκης, ο Αρσένης και οι άλλοι “σύντροφοι”. Δηλαδή, εκείνοι οι “φίλοι του λαού” που τον θεωρούσαν “λογιστή” και σήμερα δουλεύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμη δεν ξέρουμε αν ο Μητσοτάκης είναι κατηγορίας Σημίτη.

Λίγο παραδίπλα, ο χώρος της Κεντροαριστεράς απαλλάχθηκε μεν από τη σαβούρα, πράγμα που τον κάνει ιδεολογικά συμπαγέστερο, αλλά δεν θα προσελκύσει ψηφοφόρους του Όχι”. Πολύ φυσικό, άλλωστε! Όποιος δεν κατάλαβε γιατί αυτή η χώρα πρακτικά πτώχευσε, όποιος διορίστηκε με ψεύτικη προϋπηρεσία και ανάσανε μόλις ο Κατρούγκαλος σταμάτησε τους ελέγχους, όποιος κοροϊδεύει την κοινωνία και φοβάται τους ελέγχους στο Δημόσιο, όποιος θέλει σήμερα να παίρνει τρία χιλιάρικα από τη ΔΕΗ, όποιος συναρπάζεται από τους αγώνες να μην τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες στα νησιά, γενικώς όποιος ενδιαφέρεται μόνο για το βόλεμά του, ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει ό,τι κι αν γίνει γιατί αυτή είναι η εγγύηση της οπισθοδρόμησης. Ακριβώς αυτό, άλλωστε, είναι το μεγάλο κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Έφερε την Ελλάδα στα μέτρα του!

                                       (Άρθρο του Μ. Βοϊτσίδη από τη «Μακεδονία»)