Απορίες...

Χθες, Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου, έγινε στο πάρκο Γουδή μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης για την Ηριάννα Β.Λ. στην οποία συμμετείχαν σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής όπως ο Γιάννης Αγγελάκας αλλά και ο διεθνής clandestino Μανού Τσάο. Η ιστορία είναι γνωστή. Η 29χρονη πανεπιστημιακός έχει καταδικαστεί σε 13 χρόνια φυλάκιση, χωρίς αναστολή, με την κατηγορία συμμετοχής στους Πυρήνες της Φωτιάς. 

Το σκεπτικό της καταδίκης βασίστηκε σε δείγμα DNA που βρέθηκε σε όπλο, το όποιον δείγμα όμως κρίνεται, όχι μόνο από τους δικηγόρους της κατηγορούμενης, ως ανεπαρκές. Η υπόθεση απασχολεί την επικαιρότητα εδώ και μήνες, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, έγινε θέμα στη Βουλή, κάηκε η Ερμού την ημέρα που απορρίφθηκε η αίτηση αποφυλάκισης της Ηριάννας.

Προχθές, Πέμπτη 21 Νοεμβρίου, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, έκθαμβος από τα επιτεύγματα της επιστήμης και εκστασιασμένος τουλάχιστον σαν τον Τσάρλι στο εργοστάσιο σοκολάτας, ρώτησε στο Ιδρυμα Τεχνολογίας και Ανάπτυξης, στο Ηράκλειο της Κρήτης, αν, παίρνοντας DNA από αρχαίους σκελετούς, μπορούν να προσδιορίσουν το φύλο.

Και να συμφωνήσω τώρα εγώ ότι, Πρωθυπουργός είναι, πριν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης, πιο πριν είχε κάτι καταλήψεις να κανονίσει, δεν πρόλαβε να δει ένα τηλεοπτικό «CSI», να καταλάβει, δια του παραδείγματος, τι σόι πράγμα είναι αυτό το DNA. Ούτε, σαν αγόρι, μία αστυνομική ταινία. Ούτε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα να διαβάσει δεν είχε ποτέ καιρό – μελετούσε τον Πασκάλ και τον Μπρυκνέρ με τον Καρανίκα. Τα ντοκιμαντέρ είναι βαρετά, στις παρέες παλιά συζητούσαν πώς θα γκρεμίσουν τον καπιταλισμό, τώρα πώς ολημερίς θα τον χτίζουνε αλλά το βράδι θα τον γκρεμίζουν, τέλος πάντων, έτσι τα έφερε η ζωή ενός πρωθυπουργού και με αυτό το άτιμο το DNA δεν διασταυρώθηκε ποτέ.

Για την Ηριάννα, όμως, ύστερα από τέτοιον σαματά, δεν έχει ακούσει τίποτα; Γιατί, αν έχει ακούσει, δεν γίνεται να μην ξέρει τι είναι το DNA. Δεν γίνεται να μην του έχει εξηγήσει κάποιος τα βασικά. Τα στοιχειώδη ώστε να καταλάβει γιατί υπάρχει αυτή η κοινή αντίληψη ότι αδίκως βρίσκεται το κορίτσι στη φυλακή. Απλά, δεν γίνεται. Γενικώς δεν γίνεται ένας πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας να μην ξέρει αν από την εξέταση DNA εξάγονται συμπεράσματα για το φύλο. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας.

Λοιπόν; Γιατί κάνει τόσο συχνά τόσο αφελείς ερωτήσεις; Γιατί δεν διορθώνει τα φραστικά του λάθη; Είναι δυνατόν να μη «χτενίζει» κάποιους τους λόγους ώστε να μην ξετρυπώνουν εκεί που δεν τους περιμένεις οι διάφοροι «Αυγέες». Εντάξει, κάποια του ξεφεύγουν αλλά είναι πολλά. Η μια εξήγηση είναι να μην τολμάει κανείς να του υποδείξει τα λάθη του όπως, στο γνωστό παραμύθι, δεν τολμούσε κανείς να πει στον βασιλιά ότι είναι γυμνός. Υπάρχει όμως και μια άλλη.

Εχουμε σκεφτεί μήπως επίτηδες αμολάει αυτές τις κοτσάνες; Μήπως είναι ο δικός του τρόπος να αναδείξει τη μετριότητα (και λίγο πιο κάτω) ως όχημα που μπορεί να σε φτάσει μέχρι την πρωθυπουργία; Μήπως έτσι απαξιώνει υπαινικτικά την αριστεία; Μήπως είναι μία κατάθεση λαϊκότητας, μια υπενθύμιση ότι η μόρφωση είναι αστική σύμβαση ενώ η αγραμματοσύνη μαγκιά και καραμπουζουκλίκι; Μήπως έτσι γίνεται πιο εύκολο να ταυτιστεί μαζί του ο μέσος Νεολληναράς; Αυτός που έχει εισάγει στο λεξιλόγιό του της λέξη «χαρβαρντάκηδες»; Για τους οποίους πιστεύει ότι, πρωτίστως, είναι φλώροι;

Μεταξύ αστείου και σοβαρού δεν θεωρώ τυχαία, ως προς αυτό, την παρουσία του Καρανίκα δίπλα του. Διότι, κάποιες φορές, οι απορίες, οι ερωτήσεις και οι αναφορές του Πρωθυπουργού μου θυμίζουν την Ελένη Μενεγάκη. Οχι τώρα. Παλιά. Τότε που έχτιζε, με μία καλοσχεδιασμένη και προμελετημένη αφέλεια, το προφίλ του κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Βρε μπας και προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να ξανακερδίσει το στοίχημα της εγγύτητας που έχει χάσει με όλους αυτούς αστυνομικούς, τις κουστωδίες και τις κλούβες που τον κρατάνε μακριά από το αγριεμένο πλήθος; 

Ε, αν είναι έτσι, την επόμενη φορά που θα έρθει αντιμέτωπος με τα μεγάλα θαύματα της επιστήμης, δεν ξέρω μη ρωτήσει αν από την εξέταση DNA μπορούμε να καταλάβουμε και το ζώδιο; Η Ελένη, παλιά, θα το ρωτούσε».

                                                 (Άρθρο της Π.Ραγκούση από το protagon)