Απορρυθμισμένοι και απαθείς...

«Ο​​ι κυβερνώντες μιμούνται τη στρουθοκάμηλο, αρνούμενοι να δουν την πραγματικότητα, ξορκίζουν τα λάθη καλυπτόμενοι πίσω από τη θορυβώδη αντιπαράθεση, θεωρούν εχθρούς ακόμη και παλιούς συμμάχους, παίζουν τον ταχυδακτυλουργό με τα νέα μέτρα, που εξαφανίζονται στις δηλώσεις των αρμοδίων για να επανεμφανιστούν στα άρθρα των νομοσχεδίων. Πωλούν παροχές χωρίς εκτίμηση μακροπρόθεσμου κόστους.

Ουδέν το καινοφανές. Οι κατέχοντες την εξουσία αποζητούν τη συμπάθεια του κοινού από καταβολής πολιτικής, με «θωπεύματα» και «δελεαστικά», όπως έλεγε ο Αριστοφάνης στους «Ιππής», όπου στηλίτευε τη δημαγωγία των πολιτικών, τον λαϊκισμό, τη ρουσφετολογία, τα μικροκομματικά συμφέροντα αλλά και την αφέλεια του κοινού. «Εγώ κοροϊδεύω τον λαό όπως και όσο θέλω», κόμπαζε ο διεφθαρμένος Παφλαγών και απαντούσε στον αντίπαλό του Αγοράκριτο με ύβρεις και αχρειολογίες.

Η νεότερη Ελλάδα έχει περάσει πολλά, βία, καλπονοθείες, παρεμβάσεις, διώξεις, φυλακίσεις, φαυλότητες, παρανομίες. Αλλά σε μια μεταπολιτευτική δημοκρατία, η Αριστερά θα έπρεπε να είναι αλλιώς: να μη συντηρεί πράγματα σάπια και ασύμμετρα που μας καθηλώνουν, να μην επιμένει σε μια κλειστή κρατικοδίαιτη οικονομία, να μην επιχειρεί να στήσει την κυριαρχία της πάνω στα συντρίμμια της χώρας.

Είναι συμπτώματα της κρίσης της Αριστεράς που, παντού στην Ευρώπη, δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει τους καταπονημένους μηχανισμούς της κοινωνικής ασφάλειας, ούτε την κοινωνική βάση της δημοκρατίας; Η Αριστερά επέλεξε είτε να μοιάσει στη Δεξιά είτε να συγκεντρώσει κάτω από την ομπρέλα της δυσαρεστημένους από όλο το πολιτικό φάσμα με χαώδεις μεταξύ τους διαφορές, με αποτέλεσμα την πιο πλούσια δαπάνη ανεκδήλωτης ενέργειας και την απουσία εναλλακτικών λύσεων για μηχανισμούς που δεν ανταποκρίνονται πια στις ανάγκες των πολιτών. Δεν μοιάζει να έχει πολιτικές απαντήσεις για μεγάλα σύγχρονα ζητήματα, όπως η ψηφιακή επανάσταση, η μαζική μετανάστευση (η απάντηση ήταν: αφήστε να έρθουν και βλέπουμε), οι πλανητικές ομάδες διακυβέρνησης.

Ή μήπως όλα αποτελούν συμπτώματα της συνολικής βαθιάς κρίσης της πολιτικής, η οποία μετέτρεψε τις προβλέψιμες καταστάσεις σε απρόβλεπτες, σημαδεμένες από αβεβαιότητες και τον φόβο του αύριο; Οι κυβερνήσεις συχνά κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό, δεν τις νομιμοποιεί η στήριξη της πλειοψηφίας. Ούτε εκείνο που ζητεί η πλειοψηφία είναι απαραιτήτως ορθό και δίκαιο.

Πάντως το αβυσσαλέο έλλειμμα εμπιστοσύνης στους πολιτικούς θεσμούς και η παρατεταμένη κρίση άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, την Ε.Ε., τον κόσμο, που αντιλαμβανόμαστε (με απάθεια) τα κοινωνικά φαινόμενα (π.χ. τη διεύρυνση του κύκλου των υποστηρικτών της βίας πέραν των «παραδοσιακών» δύο άκρων). Ζούμε σε μια εποχή απορρύθμισης, οι διαστρώσεις της ύπαρξης δεν έχουν πια πάχος, τα λάθη δεν μας κληροδότησαν καμία γνώση, ούτε η ιλιγγιώδης φάρσα της υποσχεθείσας επαύριον, εξαντλήσαμε τη γεύση των «μεταρρυθμίσεων» και τις αποστραφήκαμε, απομονωθήκαμε σε ένα φρούριο αποκαρδίωσης χάνοντας το ενδιαφέρον να διακρίνουμε το καλό από το κακό, το επωφελές από το επιζήμιο. Κι αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό».

                                    (Άρθρο της Τ.Καραϊσκάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)