Τα μαγαζάκια του «πολιτισμού»...

«Χωρίς έκπληξη παρακολουθούμε την κομματικοποίηση του πολιτισμού. Επί ΣΥΡΙΖΑ, η σύγκλιση κόμματος και κράτους συμβαίνει με έναν τρόπο συμβατό με την κοσμοθεωρία όσων πιστεύουν ότι δεν έχει σημασία αν μπορείς, αλλά σημασία έχει αν είσαι μαζί μας ή, έστω, αν είσαι εναντίον των «άλλων». Κρατώ ως ευτράπελο «κερασάκι» την ανάδειξη του Γιάννη Μηλιού στο Δ.Σ. του Φεστιβάλ Αθηνών και σκέφτομαι τη στιγμή που η Λυδία Κονιόρδου υπογράφει την απόφαση. Θλίψη. Και κατάντια. Παρεμπιπτόντως, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης πρόεδρος είναι ο Νικήτας Μυλόπουλος (με σπουδές μηχανικού), αδελφός του Γιάννη Μυλόπουλου, ο οποίος είναι πρόεδρος στην «Αττικό Μετρό», πρώην πρύτανης του ΑΠΘ και πρώην διευθυντής της ΕΡΤ3. Συμπτώσεις θα πείτε.

Η περίπτωση Κιμούλη έχει την ιδιαιτερότητά της. Ανεξαρτήτως του αν θα προχωρήσει ο διορισμός του ηθοποιού στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), η ζημιά έχει γίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, πριν γλυκαθεί από την εξουσία, ξιφουλκούσε εναντίον του μεγάλου αυτού έργου. Δεν του «ταίριαζε». Παραήταν καπιταλιστικό. Τώρα, βεβαίως, όχι μόνο δεν του ξινίζει του ΣΥΡΙΖΑ το ΚΠΙΣΝ αλλά του ταιριάζει άριστα ως φόντο στις χοντροκομμένες καθεστωτικές του ασκήσεις. 

Είναι σχεδόν κωμικό, αν δεν ήταν τόσο εξοργιστικό. Ο ίδιος ο Γιώργος Κιμούλης, που εφόσον δεν διαψεύδει κατηγορηματικά, μάλλον επιβεβαιώνει, προφανώς πήρε και τη γεύση ενός test drive στα κοινωνικά δίκτυα και μέτρησε την κατακραυγή. Τι περίμενε άραγε; Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη και αυτό το δώρο στη χώρα το βλέπει ως «μαγαζάκι», πέτυχε, χωρίς προσπάθεια, να διχάσει τους πολίτες, να προκαλέσει και να θαμπώσει ένα έργο που μόνο χαρά και περηφάνια μπορεί να γεννά. Φυσικά, δεν εκπλήσσει αυτή η πρακτική.

Το βαθύ κράτος που απλώνεται παντού ταιριάζει γάντι με τη φτώχεια που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και στον πολιτισμό, στον κρατικοδίαιτο, που και αυτός μεγαλώνει αντί να μικραίνει, η ασφυξία είναι μονόδρομος. Δείτε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ποιος θα το έλεγε, ότι το μέλλον του θα ήταν να αλωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, να τακτοποιήσει όσους είχαν δουλέψει κολλώντας κομματικά ένσημα ή έστω όσους είχαν καθαρό, αντικαπιταλιστικό μητρώο και να φυτοζωεί με αβέβαιο μέλλον. Επειτα από όλα αυτά, τα πάντα είναι πιθανά. Η παρακμή έχει τον πρώτο λόγο».

                              (Άρθρο του Ν.Βατόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)