Τα τείχη πέφτουν από μέσα...

«Οταν, σε παρελθόντα χρόνια, με επισκέφθηκε ο σεβαστός μου Μανώλης Γλέζος, για να του συμπαρασταθώ στον αγώνα για τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, τον ερώτησα τι θα κάνει τα τόσα εκατομμύρια.«Μα για να ξεχρεώσουμε τη χώρα», μου απάντησε. Θα τα ξαναφάνε», απάντησα. «Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι στη διάθεσή σου». Κι αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια. Από τη λήψη του προκατοχικού δανείου, τα περισσότερα πήγαιναν στις τσέπες τρίτων, ελάχιστα διετίθεντο για έργα και για την ανακούφιση των ασθενέστερων ομάδων. Είναι μια λυπηρή διαπίστωση. Ετσι, αντί να αιτιώμεθα το πολιτικό σύστημα, αιτιώμεθα τους ξένους πιστωτές και τοκογλύφους που εκμεταλλεύονται την κατάσταση και απομυζούν ό,τι απέμεινε.

Διαρθρωτικά μέτρα εισηγείται ήδη από το πρώτο μνημόνιο η τρόικα και ξεκινάει ένα πανηγύρι, μάλλον επικοινωνιακό, για το πώς θα τους ξεγελάσουμε. Και ξανά συναντήσεις… βαρεθήκαμε να τους βλέπουμε. Ο ένας με το κόκκινο σακίδιο στους ώμους, ο άλλος με μια τσάντα –επίσης στους ώμους!– με ύφος μπλαζέ, να πηγαινοέρχονται «σαν την άδικη κατάρα», που ’λεγε η συγχωρεμένη η μάνα μου. Για να καταλήξουν πού, άραγε; Στο παρά πέντε, να κλείσει η αξιολόγηση θετικά, να πάρουμε το υπόλοιπο ποσό του νέου δανείου και πάλι από την αρχή. Εν τω μεταξύ, η κόπωση του κόσμου έχει χτυπήσει «κόκκινο». Κανείς δεν τους παρακολουθεί και έτσι το μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζεται. Περιουσίες χάνονται, επιχειρήσεις κλείνουν ή φεύγουν για το εξωτερικό, 450.000 νέοι άνθρωποι αποδημούν και η νύφη χτενίζεται…

Ουδείς, μα ουδείς, ασχολείται μ’ αυτά. Πρώτη τους έννοια είναι η τακτοποίηση των ημετέρων. Δεν έφθαναν οι τέσσερις γραμματείες του πρωθυπουργού, επινόησαν και παράρτημα πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη, για να επιλύουν προφανώς τα προβλήματα που ανακύπτουν.

Ετσι τροφοδοτούνται οι εκατοντάδες ΜΚΟ, που έχουν καταστεί θεσμός κρατικός, και νέμονται μαζί με τους επιτήδειους του κόμματος τα κοινοτικά κονδύλια, χωρίς να εμφανίζονται στον τόπο εργασίας τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο και τις συνεχείς προσλήψεις συμβούλων, χωρίς να δίνουν λογαριασμό, προχωρούν στις μεταρρυθμίσεις τις αναγκαίες για να ορθοποδήσει το κράτος, που όλο και πιο πολύ χωλαίνει και από τις δύο «πάντες». Συνεχίζουν όμως το θεάρεστο έργο τους, των χιλιάδων διορισμών, στο καχεκτικό Δημόσιο. Κάπως έτσι διαχειρίζονται και τα χρήματα του δανείου. Και κομπορρημονούν για την αποτελεσματικότητά τους στις διαπραγματεύσεις. Ιδιο το έργο, όλα αυτά τα χρόνια, κι εμείς θεατές, ενός παράλογου σκηνικού που ολημερίς κατασκευάζεται και το βράδυ γκρεμίζεται και φτου κι από την αρχή…

Κι όμως, συνεχίζουν να μας λένε ψέματα. Καλοβαλμένοι όλοι με τις κουστωδίες τους, ξεχνούν τους «καημούς τους» και το ρίχνουν έξω. Λεφτά υπάρχουν, κατά πως φαίνεται, για τους τυχερούς. Κι η χώρα να βουλιάζει κάθε μέρα. Το χρέος αυξάνει, τα προβλήματα μεγαλώνουν. Πού θα φθάσουν άραγε; Με μαθηματική ακρίβεια οδεύουμε στον όλεθρο. Πώς να πεις στον απλό πολίτη ότι δεν βγαίνει ο λογαριασμός; Πως στις δανειακές συμβάσεις, που ελάχιστοι πολίτες υποθέτω έχουν αναγνώσει, περιέχονται όροι και δεσμεύσεις πλήρους εξάρτησης και υποταγής της χώρας, δηλαδή όλων μας. 

Κοινή διαπίστωση των τελευταίων χρόνων είναι ότι με τα μέτρα που λαμβάνονται υπό τη σκέπη του μνημονίου, πλήττονται, πρωτίστως, τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα και τίθεται σε αμφιβολία η δυνατότητα, όχι μόνο αξιοπρεπούς διαβίωσης, αλλά και της ίδιας της επιβίωσης όλο και μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού. Οι ρυθμίσεις ξεχνούν πανανθρώπινα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία είναι αναγνωρισμένα και από τη διεθνή σύμβαση για τα δικαιώματα των ανθρώπου. Το δε κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει πλέον τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του στη δημόσια υγεία, στην παιδεία, στον πολιτισμό.

Έτσι εξελίσσεται η ζωή στην υπέροχη αυτή χώρα, που τη βεβήλωσαν, την καταχρέωσαν και αλυσοδεμένη τη στέλνουν στα κάτεργα. Τα τείχη πέφτουν από μέσα, αλλά υπεύθυνοι δεν υπάρχουν. Υπάρχει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ή μάλλον περί μη ευθύνης και απαλλαγής από κάθε διαπραττόμενο ποινικό αδίκημα, που αν το διέπραττε ο απλός πολίτης, θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή».

                                    (Άρθρο του Δ.Παξινού από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)