Πέρασε ένας... αιώνας

«Στο Φαρμακονήσι κάποιοι αριστεροί καναπέδες είχαν εύκολη την απάντηση. Εν ψυχρώ δολοφονία μεταναστών με ηθικούς αυτουργούς τους υπουργούς και φυσικούς τους λιμενικούς. Στα σοβαρά υποστήριζαν πως υπήρχαν άνθρωποι που έσωζαν τους άνδρες και άφηναν να πνιγούν γυναίκες και παιδιά. Μαζί τους το υποστήριζαν και διάφοροι αλληλέγγυοι, έννοια τότε υπεράνω υποψίας και εξαιρετικά καλόηχη για τους πολλούς. Είχαν περιθάλψει τότε κάποιους δυστυχισμένους ναυαγούς που άλλα έλεγαν για την τραγωδία τους πάνω στο νησί και άλλα στο κέντρο της Αθήνας.

Όσοι έφερναν αντιρρήσεις στο σενάριο των δολοφόνων λιμενικών ήταν φασίστες και ρατσιστές – γνωστά πράγματα αυτά. Ήταν η εποχή που οι μετανάστες ήταν όλοι άγγελοι, οι ΜΚΟ και οι αριστεροί αποκλειστικοί πάροχοι ευαισθησίας, όσοι έφερναν αντιρρήσεις χρυσαυγίτες, τα κλειστά κέντρα κράτησης αποθήκες ψυχών και η Αμυγδαλέζα κολαστήριο.

Από τότε  κύλησε πολύ νερό του Αιγαίου μέσα σε βάρκες και φουσκωτά. Οι μετανάστες παρέμειναν άγγελοι, όλοι οι άλλοι όμως άλλαξαν ρόλους. Οι λιμενικοί έγιναν ήρωες, οι υπουργοί πονόψυχοι, οι κάτοικοι των νησιών νομπελίστες. Για όλα τα δεινά έφταιγε τώρα μόνο η Μέρκελ.Μετά άρχισαν οι άνθρωποι να στιβάζονται σε κατασκηνώσεις, στην Ειδομένη, τον Πειραιά  και τα νησιά. Ξαφνικά δεν ήταν όλοι άγγελοι.

Είχαν ανάμεσά τους κακοποιούς, ποινικούς και βιαστές. Οι ΜΚΟ άρχισαν να γίνονται ύποπτες, πώς ξεφυτρώνουν από παντού και πούθε κρατά η σκούφια τους. Οι κάτοικοι πονήρεψαν κι άρχισαν να κερδοσκοπούν εις βάρος των άμοιρων φυγάδων. Οι υπουργοί, με περίσσευμα ευαισθησίας και διακριτικότητας, αφήνουν ανενόχλητους τους σκηνίτες, δηλαδή οικογένειες, ασυνόδευτες γυναίκες και  παιδιά, παραβατικούς και προαγωγούς, να αυτορυθμιστούν υπό την αιγίδα των ΜΚΟ. Η Αμυγδαλέζα έγινε τόπος αναψυχής. Οι αγνοί αλληλέγγυοι χάλασαν και βάζουν τους μετανάστες να ζητούν μαζικά άσυλο δημιουργώντας ασφυξία στα hot spots. Η Μέρκελ τώρα έδινε μοναχική μάχη να υποδεχτεί η Ευρώπη τους πρόσφυγες, αλλά πια υπεύθυνες για όλα ήταν οι Βαλκανικές χώρες που έκλειναν τα σύνορα και ο Ερντογάν που άνοιγε την κάνουλα.

Οι αριστεροί ξέρουν καλά να μετρούν ενόχους. Από τους λιμενικούς, τους δεξιούς, τους τοπικούς δημάρχους, τους χρυσαυγίτες κατοίκους, τα εγκληματικά στοιχεία των μεταναστών, τις ΜΚΟ που διαχειρίζονται τα ευρωπαϊκά χρήματα, τους αλληλέγγυους, τη Μέρκελ, την Ευρώπη, την ομάδα Βίσενγκραντ, τους Τούρκους. Στο μέτρημα όμως ξεχάστηκαν και δε φρόντισαν να κάνουν εγκαίρως αυτό που αναλογεί στους ίδιους, δηλαδή επαρκείς υποδομές. 

Είναι ευτύχημα να έχεις το ταλέντο να μη φταις ποτέ ο ίδιος, αλλά είναι αναπόφευκτο να συναντήσεις κάποτε την πραγματικότητα. Η οποία είναι πάντα πολύ πιο σύνθετη από το απλοϊκό σου ενοχολόγιο, όταν δε συστηματικά αφήνεις τον εαυτόν σου έξω από αυτό γίνεται αμείλικτη. Και τότε τα άσχημα hot spots άσχημα καίγονται. Από τα πνιγμένα παιδάκια του Φαρμακονησίου μέχρι τα καμένα παιδάκια της Μόριας πέρασε ένας αιώνας».

                                   (Άρθρο της Λ.Παπαδάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)