Υλικός παρασιτισμός...

«Όταν οι Έλληνες ψήφιζαν τον Ιανουάριο του 2015, είχαν στον νου τους αποκλειστικά την οικονομία της χώρας. Και για να είμαστε πιο ξεκάθαροι, το μόνο που σκέφτονταν ήταν ο ΕΝΦΙΑ, οι συντάξεις και οι μισθοί του Δημοσίου.

Το ίδιο περίπου συνέβη και με το δημοψήφισμα αλλά και την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, έξι μήνες μετά.Αυτό δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία, εδώ και πολλά χρόνια, έχει περάσει σε ένα στάδιο «υλικού παρασιτισμού», χτίζοντας γύρω της, τείχη εσωστρέφειας.

Και η αιτία δεν είναι άλλη από μία ψευδαίσθηση ασφάλειας, από την «καταναλωτική ζάλη» της ευρωπαϊκής ευμάρειας.Η Ελλάδα όμως, δεν είναι ούτε Βέλγιο ούτε Δανία. Είναι τα αιώνιο σύνορο της Ευρώπης και ο αποδέκτης κάθε «παλιρροιακού κύματος» που προκαλείται από τις δονήσεις της Ασίας.Η αδυναμία λοιπόν, των Ελλήνων να κατανοήσουν ότι η χώρα τους δεν είναι μόνο παραλίες, μεζονέτες και κεμπάπ… έφερε στην κυβέρνηση, μια ομάδα από απίθανους λαϊκιστές, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται καν τι είναι εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις.

Το πρώτο μεγάλο δείγμα ανευθυνότητας ήταν η διαχείριση του Προσφυγικού.Στην αρχή, πολλοί από αυτούς, και κυρίως ο ίδιος ο Τσίπρας, δεν είχαν δει καν πρόσφυγες από κοντά. Και γι΄αυτό, κραύγαζαν υπέρ των ανοιχτών συνόρων. Μέχρι να καταλάβουν ότι πρόσφυγες είναι αυτοί που πνίγονται στο Αιγαίο και μετά βασανίζονται στην Ειδομένη, ήταν πλέον, αργά για να μαζέψουν την τραγωδία.

Και τώρα, αφού συνηθίσαμε στην βαναυσότητα του Προσφυγικού- ο αριστερός «ανθρωπισμός» εκεί καταλήγει- περιμένουμε με αγωνία τα χειρότερα.Ξεκινώντας από τον εθνικιστή Ράμα, συνεχίζοντας με το Κυπριακό και καταλήγοντας στη Συνθήκη της Λωζάνης, η χώρα περιμένει από τον πρωθυπουργό της να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.Ποιον πρωθυπουργό;

Αυτόν που μπερδεύει την Μυτιλήνη με τη Λέσβο, που αγνοεί παντελώς, την ελληνική ιστορία και που «μεταλαμπαδεύει» στη γλώσσα του, ως «σημαίνον» σύμβολο το «ρ» της ελληνοαμερικάνικης προφοράς! Αυτόν επίσης, που δεν αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα μιας διπλωματικής διαπραγμάτευσης, βάζοντας τον Βαρουφάκη για έξι μήνες, να υπονομεύει τις ελληνικές θέσεις και να οδηγεί την οικονομία, σε «Βατερλό».

Φέρνω στον νου μου την εικόνα του Βενιζέλου, το απόγευμα της 24ης Ιουλίου του 1923, στην μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου της Λοζάνης. Και ταυτόχρονα, την εικόνα του Αλέξη Τσίπρα να χαριεντίζεται με τον Ομπάμα ή να παίρνει λουλούδια στην παραλία της Σμύρνης από τις τουρκάλες του Νταβούτογλου.Από τη μία, τον τραγικό άνθρωπο που κλήθηκε να διαπραγματευτεί τον τεμαχισμό του ονείρου του- από τον ελληνικό λαό(!)- και από την άλλη, ένα σύμπτωμα της Ιστορίας που αναδύθηκε μέσα από την βουλιμία της ελληνικής κοινωνίας.

Οι Έλληνες έπρεπε να γνωρίζουν ότι η εθνική τους κυριαρχία με την οποία τόσο πολύ συγκινούνται… δεν είναι αυτονόητη αλλά απαιτεί συνεχή εγρήγορση από ικανούς αντιπροσώπους.Όπως επίσης, ότι η στάση των συμμάχων – αποδείχθηκε με την μικρασιατική περιπέτεια- προσαρμόζεται στην διαλεκτική με τους πιο ικανούς και δυναμικούς ηγέτες. Ειδικά, όταν τα συμφέροντά τους ικανοποιούνται με τις νέες συνθήκες.

Πόσο αισιόδοξος θα πρέπει να αισθάνομαι, για το ραντεβού Τσίπρα- Ερντογάν (Κυπριακό), πόσο ασφαλής εν όψει της παγίωσης των τουρκικών απαιτήσεων για την Συνθήκη της Λοζάνης και πόσο έτοιμος για μία σοβαρή στάση απέναντι στον αλβανό τυχοδιώκτη που μετατρέπει σιγά σιγά, την χώρα του σε βαλκανική Κολομβία, πουλώντας εθνικισμό;

Και πόσο άνετος επίσης να νιώθω, μέσα σε μία Ευρώπη, που ακόμα δεν είναι σε θέση να διατυπώσει μία επίσημη θέση για τον ολοκληρωτισμό της Τουρκίας;Ας μην έχουμε αυταπάτες.Έρχονται δύσκολα χρόνια και αν βρεθούμε σε κάποια σκοτεινή ρωγμή του χρόνου, πολύ εύκολα θα μας καταπιεί. Η συνθήκη για την οποία επιμένει ο Τούρκος πρόεδρος έχει στόχο τον κεμαλισμό αλλά θα πάρει η μπόρα κι εμάς. 

Γιατί ούτε οι Ευρωπαίοι είναι δεδομένοι ούτε οι Αμερικάνοι. Χωρίς δική μας δυναμική διεκδίκηση, βασιζόμαστε μόνο στους ξένους.Πραγματικά, δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα να βλέπεις έναν ολόκληρο λαό, να σέρνεται σαν «τοξικομανής της ευμάρειας» πίσω από τον κάθε απίθανο παραμυθά, χωρίς να ρίχνει ποτέ μια ματιά στον χάρτη για να δει ανάμεσα σε πόσους κινδύνους βρίσκεται η χώρα του.

Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε,αν ο Ερντογάν, μιλώντας για την αναθεώρηση της Λοζάνης, υποσχόταν κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και σύνταξη στα 50 για όλους μας.Είναι σίγουρο ότι δεν θα θέλαμε να τον ψηφίσουμε;»

                                              (Άρθρο του Α.Ζαμπούκα από το liberal.gr)