Ένα τραγούδι για τον "Σύριζα"...

«Κάθε αγώνας έχει το τραγούδι του. Ο ελληνικός λαός, στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας, βρήκε καταφύγιο σε στίχους που υμνούσαν την εθνική συμφιλίωση («νέο αντάρτικο γεννιέται, ν’ αγωνιστεί για λευτεριά και τους φασίστες εκδικιέται, όπου τους βρει με αντρειά»), πολεμούσαν την προσωπολατρία («Ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο κόκκινος στρατός, ζήτω και ο Ζαχαριάδης του ΚΚΕ ο αρχηγός») και εναντιώνονταν στην ξενοκρατία («άμα έρθουνε οι Ρώσοι, οι κοιλιές μας θα γεμούσι, οι ανθρώποι που νοούσι, θένε να ‘ρθουνε οι Ρούσσοι»).

Η ωραία αυτή παράδοση δυστυχώς δεν συνεχίστηκε στις μέρες μας μετά από προφανείς διαταγές της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης που ελέγχει τα πάντα. Όμως, ποτέ πια φασισμός! Έφτασε η ώρα να αποκτήσει και η σύγχρονη αντίσταση τον δικό της ύμνο!

Χωρίς να προσμένω κανένα υλικό αντάλλαγμα, προσφέρω αυτούς τους στίχους στο ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζω να βρεθεί κάποιος στρατευμένος καλλιτέχνης (γιατί όχι η συντρόφισσα Άντζυ Σαμίου;) που θα τους ντύσει με μουσική. Αυτό θα είναι το τραγούδι μας, με αυτό θα σέρνουν το χορό οι νιοι και οι κοπιλλιές στις μεγάλες γιορτές που θα στήσουμε στο Σύνταγμα. (Είπαμε ανιδιοτελώς αλλά, αν ποτέ ο σύντροφος Τσίπρας σκεφτεί να ιδρύσει πρωθυπουργικό γραφείο στον Κακόβατο, έχω μια βαφτιστήρα που έπαιζε σε παιδικές παραστάσεις και η οποία ενδιαφέρεται. Ευχαριστώ.)

Ο Σύριζα είμαστε εμείς, τα σπίτια που χαρίζει,

τους τραπεζίτες που νικά, μνημόνια που σκίζει.

Η πτώση της Αμερικής είναι για μας μεράκι,

γι' αυτό και κακοστρώσαμε του Ομπάμα το χαλάκι.

Από τον Μαρξ εμάθαμε «ο λάκκος έχει φάβες»,

τσάμπα πετρέλαιο έχουμε, μας το 'βαλε ο Τσάβες.

Σε όλες τις δεσμεύσεις μας φανήκαμε εντάξει,

οι παρελάσεις τέλειωσαν, πάνε τα Εφ-δεκάξι.

Οι στρατοκράτες λούφαξαν, δείχνουν μεγάλο μένος,

τους κυνηγάει λοκατζής ντυμένος ο Καμμένος.

Το Δου-Νου-Του μάς μάχεται, η Μέρκελ μάς ζηλεύει,

φοβούνται για τις αγορές, ο Τσίπρας που χορεύει.

Τους πρόσφυγες επείσαμε να κάνουν επενδύσεις,

τις μπάρες στα διόδια τις ρίξαμε επίσης.

Το κράτος διαχωρίσαμε από την Εκκλησία,

αλλά το κάνουμε αργά κι αυτό έχει σημασία.

Χωρίς βιασύνη η Αριστερά πηδάει τα χαντάκια,

προς το παρόν γονυπετείς ανάβουμε κεράκια.

Τον ΕΝΦΙΑ καταργήσαμε, τέλος πια τα χαράτσια,

αν σας ζητάνε πληρωμές, δεξιά είναι προβοκάτσια.

Την ευτυχία του λαού έχουμε στόχο πρώτο,

τόσα λεφτά μοιράζουμε με τα τζακ-ποτ στο λόττο.

Με μας χορταίνουν οι φτωχοί, γεμίζουν τα καζάνια

όποτε στην Καισαριανή προσφέρουμε στεφάνια.

Φροντίσαμε οικογένειες, την Ελληνίδα μάνα,

κάναμε καθηγήτρια τη Μπέτυ την Μπαζιάνα.

Ποτέ δεν ανεχτήκαμε τους γκέι να τους βρίζουν

εκτός και αν οι υβριστές τον Τσίπρα υποστηρίζουν.

Είμαστε και φεμινιστές, τρόμος του μισογύνη,

κι αν κάποια ο πρέσβης βίασε, τα ήθελε κι εκείνη.

Με τσαλιμάκια, τσαχπινιές, τόνε κρατούσε ντούρο

τον πρέσβη που μας έστειλε ο σύντροφος Μαδούρο.

Έχουμε καθοδήγηση τις μέρες του Νοέμβρη,

με «ψόφα» δώσαμε ευχές στον άρρωστο τον Πλεύρη.

Τους ρύπους καθαρίσαμε όλων των ορυχείων,

θέμε καθάρια ατμόσφαιρα, όπως των Εξαρχείων.

Του κόσμου τη φτωχολογιά σηκώνουμε στις πλάτες,

τρομάζουν όλοι οι αστοί που δεν φοράμ’ γραβάτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εμείς, της γης οι κολασμένοι

όσοι ήταν αδιόριστοι, είν’ τώρα διορισμένοι».

                                          (Άρθρο του Β.Περρή από την Athensvoice)