Μέχρι την τελική νίκη... ποιων;

«Ένας δικτάτορας ανατρέπεται με επανάσταση. Άρα ο Κάστρο δεν θα μπορούσε να ανατρέψει τον Μπατίστα παρά μόνο με τα όπλα. Σ΄ αυτό όλοι συμφωνούμε. Όμως, αν η επανάσταση γίνεται από δημοκράτες φροντίζει σε ένα λογικό χρονικό διάστημα να επαναφέρει τη δημοκρατία. Όταν κυβερνάς απολυταρχικά για μισόν αιώνα και μεταβιβάζεις την εξουσία στον αδελφό σου, αυτό δεν λέγεται επανάσταση. Λέγεται δικτατορία. Ακριβώς όπως λέγεται και αυτό που ανέτρεψες.

Ο Κάστρο λοιπόν υπήρξε ένας δικτάτορας. Όπως ο Στάλιν, όπως ο Πολ Ποτ, όπως ο Πινοσέτ, όπως ο Παπαδόπουλος. Και επέβαλε τη δικτατορία του με τους κλασικούς μηχανισμούς επιβολής μιας δικτατορίας: απαγόρευση κάθε άλλου κόμματος, μαζικές φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις, “εξαφανίσεις” και εξαναγκασμός σε εξορία των αντιφρονούντων, λογοκρισία, προπαγάνδα προσωπολατρίας και δαιμονοποίηση του αντιπάλου. 

Ο Κάστρο κατέστησε την Κούβα σοβιετικό προτεκτοράτο και λίγο έλειψε να προκαλέσει πυρηνικό ολοκαύτωμα με την παράφρονα εξωτερική πολιτική του. Στο εσωτερικό, μετέτρεψε μια χώρα με τεράστια παραγωγική δυνατότητα σε ζητιάνο της σοβιετικής βοήθειας, και όταν αυτή διακόπηκε, οδήγησε στην εξαθλίωση το σύνολο της κοινωνίας - πλην της κομματικής νομενκλατούρας που απολάμβανε ζωή μεγιστάνα, όπως σε όλες τις δικτατορίες.

Εξευτέλισε τον λαό του, που βλέπει τους μικροαστούς δυτικούς τουρίστες να απολαμβάνουν υπηρεσίες και να έχουν αγοραστική δύναμη που οι πολίτες της Κούβας ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν. Απαγόρεψε την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, υποχρέωσε όλους τους Κουβανούς να γίνουν δούλοι του κράτους με μισθούς πείνας, καταδίωξε τις μειονότητες και μετέτρεψε την Κούβα σε ένα θεματικό πάρκο του πώς ήταν ο κόσμος τη δεκαετία του ’50 και σε ένα απέραντο πορνείο όπου σύζυγοι και πατέρες εκδίδουν τις γυναίκες και τις κόρες τους για 5 δολάρια, διότι αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν σε μια κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία στην οποία ο γιατρός του πολυδιαφημισμένου συστήματος υγείας της αμείβεται με 20 δολάρια τον μήνα.

Θα περίμενε κανένας, με τον θάνατό του, κάθε δημοκρατικός πολίτης να αισθανθεί ανακούφιση. Αντιθέτως, πολιτικοί και “πνευματικές” προσωπικότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό μέχρι τον Μίκη Θεοδωράκη, συναγωνίζονται σε εκφράσεις θαυμασμού και λατρείας. Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ εκθειάζουν τον εκλιπόντα δικτάτορα, τον τοποθετούν “στη σωστή πλευρά της ιστορίας” και υπόσχονται πως θα συνεχίσουν “το έργο του” μέχρι την τελική νίκη των λαών.

Έχουμε παραφρονήσει ομαδικά; Ποια νίκη, ποιών λαών ευχόμαστε; Αυτών που οι δικτάτορες φιμώνουν και εξοντώνουν; Με ποιον τρόπο; Με καταστολή της δημοκρατίας και επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου για μισόν αιώνα;

Ο θάνατος του Κάστρο απέδειξε δυστυχώς πόσοι θιασώτες του φασισμού υπάρχουν στη χώρα μας. Απέδειξε πόσο ο αριστερισμός έχει μολύνει τις αντιλήψεις μας. Απέδειξε επίσης την ολοκληρωτική νοοτροπία που κυριαρχεί στο κυβερνών κόμμα. “Λογικό” από μία άποψη, καθώς τα περισσότερα στελέχη του “σπούδασαν” στα θρανία της ΚΝΕ όπου διδάχθηκαν πως οι δικτατορίες χωρίζονται σε καλές και κακές. Κακές είναι οι δεξιές, καλές είναι οι αριστερές, που εξαγνίζουν αυτομάτως όσα απάνθρωπα προκαλούν: “καλές” αριστερές εκτελέσεις, “καλά” αριστερά βασανιστήρια, “καλή” αριστερή καταπίεση, “καλή” αριστερή περιφρόνηση των ατομικών δικαιωμάτων, “καλή” αριστερή εξαθλίωση.

Ευχόμαστε στον λαό της Κούβας να κλείσει το ταχύτερο τις πληγές του από τα 60 χρόνια στυγνής καταπίεσης που του επέβαλε ένας παρανοϊκός δικτάτορας, ένας αμετανόητος φασίστας και να ξαναβρεί τις ελευθερίες που τόσο βάναυσα στερήθηκε. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο δικός μας εφιάλτης, ο εφιάλτης τού να υποδύονται τη δημοκρατική κυβέρνηση οι θιασώτες του πιο βάρβαρου ολοκληρωτισμού που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, θα κρατήσει λιγότερο».

                                                                   (Θ.Τζήμερος-"Δημιουργία Ξανά")