Ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του...

«Πολίτες, φοβούμαι πως η επανάσταση, όπως ο Κρόνος, θα φάει διαδοχικά όλα της τα παιδιά και θα δημιουργήσει ένα δεσποτισμό με όλους τους κινδύνους που τον συνοδεύουν».Το είπε αυτό ένας γάλλος επαναστάτης λίγο προτού οδηγηθεί στην γκιλοτίνα…

Ο Φιντέλ Κάστρο, είτε κάποιος συμφωνεί, είτε διαφωνεί, ήταν ένας μεγάλος επαναστάτης που σημάδεψε σχεδόν έναν αιώνα ιστορίας. Θα περάσει στην ιστορία, για άλλους ως ο απόλυτος επαναστάτης που ονειρεύτηκε μια κοινωνία ασυμβίβαστη και έτοιμη να πολεμήσει κατά του ταξικού εχθρού, του καπιταλισμού, και για άλλους ως ένας… δεινόσαυρος κομμουνιστής, αποτυχημένος για τη χώρα του που μέχρι το τέλος του παρέμεινε ξεροκέφαλος.

Όλοι, πάντως, θα πρέπει να του αναγνωρίσουν ότι υπηρέτησε τις απόψεις του, την κοσμοθεωρία του χωρίς να κάνει πίσω και χωρίς τις κωλοτούμπες τις οποίες έχουνε κάνει άλλοι… αριστεροί σε όλο τον πλανήτη, ειδικά εδώ στην Ελλάδα.

Για τους περισσότερους, λογικούς ανθρώπους, μεγάλος επαναστάτης είναι αυτός που αλλάζει πρώτα ο ίδιος και η κοινωνία του με σκοπό να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους. Από την άποψη αυτή ο Φιντέλ Κάστρο ήταν εντελώς αποτυχημένος. Μένοντας ασυμβίβαστος και κολλημένος στις ιδέες του το μόνο που κατάφερε είναι να οδηγήσει για περισσότερο από 50 χρόνια στην εξαθλίωση τους Κουβανούς. Αν και δεν έχουμε ζήσει στην Κούβα, θεωρούμε σίγουρο ότι υπήρχε ένα μέρος της κοινωνίας στη χώρα του που ζούσε καλά. Είναι οι συνηθισμένοι μανδαρίνοι του καθεστώτος που έχουν τον τρόπο τους, βρίσκονται πάντα κοντά στον ηγέτη και το… υπέρτατο κόμμα και είναι σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση από τους υπολοίπους.

Οι Κουβανοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία έζησαν σε απόλυτη φτώχεια, αν και με κάποιες κοινωνικές δομές που ούτε στην…. κοινωνική Ευρώπη υπάρχουν. Αλλά είναι το γνωστό κόλπο των κομμουνιστικών καθεστώτων, να κρατούν τους πολίτες στην εξαθλίωση και να τους δίνουν λίγα «τυράκια» για να μην εξεγείρονται.

Οι κάτοικοι της πανέμορφης και φιλόξενης αυτής χώρας πλήρωσαν τις εμμονές του ηγέτη τους που τον λάτρεψαν σαν Θεό, όπως γίνεται συνήθως στα καθεστώτα αυτά. Τηρουμένων των αναλογιών ο Κάστρο ήταν ένας πιο… συμπαθής Κιμ αφού μόνο η Κούβα και η Κορέα είναι ακόμη και σήμερα σε απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο.

Εδώ θα πρέπει να δώσουμε ένα δίκιο στον Κάστρο. Η Κούβα προ της επανάστασης ήταν βουτηγμένη στη διαφθορά, την πορνεία, την πλήρη παράδοση στους Αμερικανούς και άλλους μαφιόζους που την είχαν μετατρέψει σε καζίνο και πορνείο. Ο κουβανικός λαός ξεσηκώθηκε γιατί ήθελε κάτι διαφορετικό. Πίστεψε στα οράματα του Κάστρο και του Τσε για αταξική κοινωνία, κοινοκτημοσύνη, εκμετάλλευση του πλούτου από το λαό, για το λαό και άλλα τέτοια όμορφα που όμως δεν μπορούν να υπάρξουν στον μάταιο τούτο κόσμο. Λίγα χρόνια μετά από την επανάσταση του Κάστρο κατάλαβαν και οι Κουβανοί ότι ήταν μια… σοσιαλιστική δικτατορία. Και δεν είναι τυχαίο ότι έφευγαν με κάθε τρόπο από τη χώρα και όσοι έμεναν ήταν πάμφτωχοι και φοβισμένοι.

Το χειρότερο στα καθεστώτα αυτά είναι ο φόβος στη ματιά. Να περπατάς σκυμμένος, ταπεινωμένος και τρομοκρατημένος. Οι κάτοικοι της πρώην Ανατολικής Ευρώπης και των χωρών με κομμουνιστικά πρότυπα ήταν όλα τα παραπάνω, ήταν φοβισμένοι άνθρωποι.

Ο Κάστρο θα μείνει στην ιστορία για πολλούς και διάφορους λόγους. Αν ισχύουν όλα όσα ξέρουμε θα μείνει και για την τιμιότητα, ηθική, ακεραιότητα, την καθαρή του ματιά και την προσήλωσή του στη μάχη κατά του… κακού καπιταλισμού.

Αλλά όπως έγραφε κάποτε ένα σημαντικός Έλληνας, «η επανάσταση αποδείχθηκε ένα όνειρο, μια βολεμένη κι ευφυής δικαιολογία. Αναμασάμε περισσότερο τα λόγια μας με επαναστατική φρασεολογία».

                                                                                      (antinews.gr)