Θαυμάζοντας δικτάτορες...

«Από την πτώση της δικτατορίας έχουν περάσει 42 χρόνια.Αν προσθέσουμε και τα επτά χρόνια της χούντας φθάνουμε στα 49.Αν σε αυτά προσθέσουμε άλλα επτά φθάνουμε στα 56.  Λοιπόν 56 χρόνια έχουν περάσει από τότε που εγκαθιδρύθηκε το καθεστώς Κάστρο στην Κούβα.   

56 χρόνια χωρίς εκλογές, χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, χωρίς ελευθερία του Τύπου, χωρίς δυνατότητα έκφρασης κάθε άποψης που δεν θα ήταν σύμφωνη με αυτήν του καθεστώτος.

Θα ήταν αποδεκτή μια τέτοια κατάσταση για εμάς τους ίδιους, για τις ζωές μας, για τη χώρα μας; Θα ήταν αποδεκτό να υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και εκτελέσεις;

Υπάρχουν πολιτικοί που -πριν αναλάβουν την εξουσία και το διατάξουν οι ίδιοι- θεωρούσαν αντιδημοκρατική την απαγόρευση των διαδηλώσεων για μια μέρα σε δύο πλατείες της Αθήνας, τη στιγμή που επιτρέπονταν οι συγκεντρώσεις σε όλες τις υπόλοιπες;

Πώς θα τους φαίνονταν να απαγορεύονταν οι αντικυβερνητικές εκδηλώσεις για 56 χρόνια και η συμμετοχή σε αυτές να τιμωρούταν με πολυετή φυλάκιση;

Αυτό που θεωρούμε καταπίεση για εμάς και δεν το ανεχόμαστε ούτε για μια μέρα, το θεωρούμε αξιοπρέπεια για κάποιους άλλους.

Η ιδεολογία και οι δομές του καθεστώτος Κάστρο είναι οι ίδιες με αυτές που κατέστρεψαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.Ίδια είναι και η φτώχεια και η καταπίεση.Μόνο που η απόσταση και οι επαναστατικές μυθολογίες έχουν διαφοροποιήσει την εικόνα της Κούβας από τα κοντινά μας παραδείγματα του κομμουνιστικού κόσμου.Υπάρχει και κάτι πολύ σημαντικό ακόμη.

Το να περάσεις μια ολόκληρη ζωή σε καθεστώς ανελευθερίας έχει ουσιαστική επίπτωση στην συγκρότηση της κάθε προσωπικότητας, στην ίδια την ελευθερία της σκέψης.

Όπως επισήμανε ο φιλόσοφος Καρλ Πόπερ “ χωρίς ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ελευθερία της σκέψης. Χρειαζόμαστε άλλους για να δοκιμαστούν οι σκέψεις μας. Για να ανακαλύψουμε αν είναι βάσιμες.Η κριτική συζήτηση είναι η βάση της ελεύθερης σκέψης του ατόμου. 

Αυτό σημαίνει όμως , ότι χωρίς πολιτική ελευθερία η ελευθερία σκέψης είναι αδύνατη.Και, παραπέρα, σημαίνει ότι η πολιτική ελευθερία είναι προϋπόθεση της ελεύθερης χρήσης του λόγου του κάθε ατόμου”.Αυτά όμως είναι φιλελεύθερες ευαισθησίες για τον Αλέξη Τσίπρα.Στην κομουνιστική παράδοση ο ηγέτης του κομμουνιστικού κόμματος κατέχει την απόλυτη αλήθεια και όποιοι διαφωνούν μαζί του είναι προδότες και υπηρέτες του ταξικού εχθρού. 

Έτσι δεν εξοντώθηκαν τα μέλη της κομματικής ηγεσίας όταν διαφώνησαν με τον αρχηγό σε όλες τις κομμουνιστικές χώρες;

Δεν είναι μόνο ο θαυμασμός για τον Κάστρο.Ο Έλληνας πρωθυπουργός ποτέ του δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον κομουνιστή δικτάτορα της Κίνας Μάο, τη “σκέψη” του και την Πολιτιστική Επανάσταση, η οποία επέφερε την εξόντωση εκατομμυρίων πολιτών.

Για τον Έλληνα πρωθυπουργό η Δημοκρατία είναι απλώς ένα εργαλείο.Για τον ίδιο μπορεί να ήταν χρήσιμο, για τους κομμουνιστές ηγέτες που θαυμάζει ήταν εντελώς άχρηστο και επικίνδυνο.Για εκείνον η αξία της Δημοκρατίας δεν είναι καθολική και η απουσία της δεν είναι έγκλημα.Η “αξιοπρέπεια” -μια έννοια που ο ίδιος εμπορεύθηκε και κακοποίησε- δεν έχει ως προϋπόθεση την Ελευθερία.

Για την Αλέξη Τσίπα αξιοπρεπές είναι να είσαι υποχρεωμένος σε όλη σου τη ζωή να προσκυνάς έναν ηγέτη, που δεν εξέλεξες ποτέ και ποτέ δεν ρωτήθηκες αν θέλεις να σε κυβερνά».

                                              (Άρθρο του Σ.Βλέτσα από την AThensvoice)