Περί Εξαρχείων... (Β΄)

«Είμαστε πλάσματα των συνηθειών. Κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε τις ίδιες χειρονομίες· οι μύθοι παίρνουν θρησκευτικές διαστάσεις· γίνεται λόγος για «ιστορική μνήμη»· πλην όμως, στην Ελλάδα, δεν πρόκειται για «μνήμη», πρόκειται για διαστροφή της ιστορίας. Τόσο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όσο και για τον ρόλο των ΗΠΑ τότε και τώρα, η κυβέρνησή μας και ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, που έχουν δεχθεί επί δεκαετίες επίμονη και συστηματική προπαγάνδα, αναζητούν ένδοξες στιγμές από παλιές τραγωδίες. Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε τώρα.

Στην επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου, η κυβέρνηση βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Η οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας από την οποία πάσχουν τα μέλη της εκδηλώθηκε με αστάθεια στην ψυχική διάθεση, στην εκφορά του λόγου, στην εικόνα του εαυτού, καθώς και, όπως θα περίμενε κανείς, με αμηχανία, με εμφανή αισθήματα κενού και πλήξης. Ίσως πρόκειται για τη λεγόμενη περιπατητική σχιζοφρένεια η οποία οφείλεται σε ψυχικούς τραυματισμούς σε νεαρή ηλικία.

Το ΚΚΕ είναι ένας ψυχοπαθητικός οδοστρωτήρας· κι αν δεν φύγεις τρέχοντας μπορεί να σου προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες. Η κυβέρνησή μας είναι αποκύημα του ΚΚΕ, δευτερευόντως του βαθέος ΠΑΣΟΚ με τις τροτσκιστικές ρίζες και τριτευόντως των επιλεγόμενων αναρχοαυτόνομων που έχουν, με τη μία ή άλλη μορφή, μεγάλο σουξέ στα ψευτοπανεπιστήμια και στον υπόκοσμο.

Τα άτομα με μεταιχμιακή διαταραχή εμφανίζουν ασταθείς σχέσεις: π.χ. εξιδανικεύουν κάποιον για να τον απορρίψουν στη συνέχεια βιαίως, ιδιαίτερα στην περίπτωση που θα νιώσουν ότι αυτός ο κάποιος είναι «ανώτερος» ή ότι δεν έχει την ανάγκη τους. Ο «ευεργέτης» μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί σε εχθρό, κυρίως όταν υπάρχει κίνδυνος εγκατάλειψης και «προδοσίας».

Κοντολογίς, η αριστεροδεξιά μας κυβέρνηση που μισεί τις ΗΠΑ όχι μόνον διότι τις θεωρεί πανίσχυρες και υπεύθυνες για όλα τα δεινά του κόσμου, αλλά και διότι δεν κατανοεί τη μορφή της αμερικανικής δημοκρατίας, υποδέχτηκε με ανάμεικτα συναισθήματα τον Αμερικανό πρόεδρο. Ένιωθε ένοχη έναντι του κοινού της ― που θεωρεί «ρατσισμό» την κριτική σε οποιαδήποτε φυλή ή λαό αλλά τρέφει πικρό μίσος για τους Αμερικανούς (και τους φιλο-Αμερικανούς)· ένιωθε παγιδευμένη και υπό το κράτος πολιτισμικού σοκ.

Η εικόνα της χώρας μας εκπίπτει σε φάρσα: εκτός από απείθαρχοι, επιρρεπείς στη βία και αλλεργικοί στον Νόμο και την Τάξη, φαινόμαστε δουλόφρονες. Αυτό το στοιχείο εμπεριέχεται και στην επέτειο του Πολυτεχνείου, το ετήσιο highlight των αναρχοφασιστών που, κατά παράδοξο τρόπο, αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Όλα μας τα προβλήματα, όλες οι μορφές κοινωνικής παθογένειας συνυφαίνονται.

Η σχολική αργία και η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία είναι παράλογες και ανώφελες: ανακυκλώνουν τη διαπαιδαγώγηση που έφερε τους καταληψίες των σχολείων στην εξουσία. Προπάντων καταδεικνύει τη νοοτροπία σύμφωνα με την οποία αποδίδονται όλες οι ευθύνες σε άλλους, ποτέ στον εαυτό μας. Κι εδώ φαίνεται πάλι, νομίζω, η προαναφερθείσα ψυχική διαταραχή η οποία περιλαμβάνει πρόβλημα ταυτότητας, κοινωνικής ένταξης και αίσθησης της πραγματικότητας.

Η κυβέρνηση είναι διχασμένη και διχαστική: δεν μπορεί να προχωρήσει επειδή αδυνατεί να προχωρήσει στον δρόμο του σοσιαλισμού. Εκ των πραγμάτων, καλείται να προχωρήσει στον δρόμο του καπιταλισμού ― κι αυτός ο εξαναγκασμός τής προκαλεί, ευλόγως, επιδείνωση της προαναφερθείσας διαταραχής.

Γι’ αυτό μένουμε ακίνητοι: δεν κάνουμε τίποτα εκτός από δηλώσεις, επικοινωνιακά θεάματα, παρελάσεις, συλλαλητήρια, «επεισόδια», αιτήσεις για βοήθεια ακόμα και σε όσους θεωρούμε ιμπεριαλιστές «πλανητάρχες».

Οι επενδύσεις, η ενθάρρυνση του πρωτογενούς τομέα, η διοχέτευση πόρων σε υποδομές, η τόνωση της οικονομίας, η ευταξία αναβάλλονται: τα μέλη της κυβέρνησης νιώθουν όπως ένας επίσκοπος που διορίζεται μάνατζερ ενός πορνείου.

Ο εσωτερικός διχασμός καθρεφτίζεται στην κοινωνία: για ένα μέρος του πληθυσμού το γεγονός ότι διάφοροι καταλαμβάνουν κτίριο του Πολυτεχνείου είναι «φυσικό»·ζήτω το άσυλο!Και το ότι αριστερίστικες οργανώσεις δεν αφήνουν τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ― διότι προσχώρησε στον ταξικό εχθρό ― να καταθέσει στεφάνι δεν εκλαμβάνεται, όπως θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, ως φασιστική συμπεριφορά.

Το άλλο μέρος του πληθυσμού εύχεται να μπορεί να πηγαίνει ανενόχλητο στη δουλειά του σε μια πόλη που να μη βρίσκεται κάτω από την τυραννία των συμμοριών.Αλλά, ναι, ξέρω: αυτή η ευχή είναι ένδειξη φιλήσυχου μικροαστισμού που προτιμά την ευπρέπεια του από τα νταηλίκια».

                 (Β' μέρος άρθρου της Σ.Τριανταφύλλου από την Αthensvoice)