Στην κοσμάρα μας...

«Κ​​άποτε η φροντίδα της διεθνούς αριστεράς ήταν για τους βιομηχανικούς εργάτες – το προλεταριάτο που, σύμφωνα με τον Μαρξ, θα πραγματοποιούσε την επανάσταση κατά του αστικού καθεστώτος, όταν δεν θα είχε πια «τίποτα να χάσει, παρά μόνο τα δεσμά του». 

Η περίσταση ήταν πρόσφορη στο Λονδίνο, όπως το περιγράφει ο Τσαρλς Ντίκενς, ο Τόμας Χάρντι και πολλοί άλλοι. Ομως το μόνο που βγήκε απο τον Κιρ Χάρντι και σειρά άλλων Σοσιαλιστών ηγετών (μερικοί από την εργατική τάξη) ήταν το Εργατικό Κόμμα του 20ού αιώνα, το οποίο εκτόπισε οριστικά τους Φιλελεύθερους ως κύριο αντίπαλο των Συντηρητικών Τόρις. Η βρετανική μεταρρυθμιστική παράδοση βελτίωσε σταδιακά την τύχη των φτωχών και έδωσε ψήφο σε όλες τις γυναίκες το 1928.

Η Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνής των Γερμανών Σοσιαλιστών εξελίχθηκε στους σημερινούς Σοσιαλδημοκράτες, αποκλείοντας την ένοπλη βία. Η Τρίτη βασίστηκε στη Σοβιετική Ενωση (η Ρωσία υπήρξε ο εφιάλτης του Μαρξ), επίγονο της τσαρικής απολυταρχίας και της Χρυσής Ορδής, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η μεταπολεμική Ευρώπη γνώρισε τους «Εργατικούς» στην ανασυγκρότηση της Βρετανίας και τους «Σοσιαλδημοκράτες» στην αναπτυγμένη πλέον Γερμανία του Μπραντ. Σταδιακά σμικρύνθηκε το προλεταριάτο, ώσπου έγινε ένα μέγεθος που μόνον επανάσταση δεν οραματιζόταν. Οι διανοούμενοι ριζοσπάστες του 1917 έπεσαν θύματα του Στάλιν και της νέας φρουράς λαϊκών ηγετών που ακολούθησε.

Από τη δεκαετία του 1960, η Δυτική Ευρώπη στρέφεται και πάλι στους αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι, μη μπορώντας να αναστήσουν την εργατική τάξη του Μαρξ, ασχολήθηκαν με την αποδόμηση της αστικής κοινωνίας, της ιδεολογίας του Διαφωτισμού και ό,τι αποτελεί στήριγμα του Φιλελεύθερου Κοινοβουλευτισμού.

Το παρισινό 1968 δεν ήταν προλεταριακή εξέγερση, αφού το ΚΚΓ το απαρνήθηκε, σημείωσε όμως την είσοδο των Γάλλων αριστερών διανοητών στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Ο Αλτουσέρ, ο Λακάν, ο Φουκό, ο Ντεριντά (ίσως) υπήρξαν αποδομητές της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης σκέψης. Στις μέρες μας ανέλαβαν υπηρεσία ο Μπαντιού και ο απίθανος Ζίζεκ από τη Σλοβενία.

Στην Ελλάδα, η Αριστερά σήμερα αποτελεί εικονική πραγματικότητα. Μια χώρα χωρίς εργατική τάξη αλλά άνεργους πρόσφυγες μετά το 1922 και μια ναζιστική Κατοχή που κατέστησε ανέργους τους αστικούς πληθυσμούς σε πρωτοφανή βαθμό, απέκτησε ένα ισχυρό ΚΚΕ μέσα από την Εθνική Αντίσταση. 

Παρά την εξωπραγματική χρήση της μαρξιστικής επιχειρηματολογίας, οι συνθήκες της Κατοχής και η δημοτικότητα της Αντίστασης δεν είχαν καμία σχέση με τις συνθήκες του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Πρόκειται ασφαλώς για αυθόρμητη κίνηση των εξαθλιωμένων από την Κατοχή Ελλήνων, με απήχηση δυσανάλογη προς τη χαμηλή στάθμη της ηγεσίας του ΚΚΕ (Σιάντος, Ιωαννίδης, Ρούσος, Μπαρζιώτας κ.ά.). Ο Εμφύλιος 1946-49 παγίωσε το ρήγμα ανάμεσα στους Ελληνες, και μαζί με την Κατοχή αποτέλεσε το περιεχόμενο της αριστερής ιδεολογίας μέχρι σήμερα.

Το μεγάλο μέρος της αριστερής συνθηματολογίας προέρχεται από συνδικαλιστές τύπου Λαφαζάνη και Στρατούλη, ως απολογητές των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ. Οι δύο αυτοί έφυγαν από τα δύο ΚΚΕ για να προσέλθουν στον Συνασπισμό το 1991. Υπάρχουν ακόμα στην κυβέρνηση στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Σπίρτζης και ο Κουρουμπλής.

Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι από τους πιο συνηθισμένους σχετλιαστικούς όρους της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ο φασισμός και τα παράγωγά του κρίθηκαν πια υπερβολικές κατηγορίες για τους μη αριστερούς. Ο «νεοφιλελευθερισμός», όμως, προσδιορίζει μιαν απολύτως ανεξέλεγκτη αγορά, η οποία ουδέποτε λειτούργησε στην Ελλάδα του κρατικού παρεμβατισμού. Σε μια χώρα γενικευμένου κρατισμού, δεξιού και αριστερού, τι θέση μπορεί να είχε ο νέος ή και ο παλιός φιλελευθερισμός; Ποιο απο τα ελληνικά κόμματα εφάρμοσε τις αρχές της ελεύθερης οικονομίας στο σύνολό της; Και όμως, η σημερινή Αριστερά σιτίζεται με τους μύθους που η ίδια κατασκευάζει, και έτσι οικοδομεί, με τη συνδρομή κάποιων ΜΜΕ και κάποιων ΑΕΙ, την εικονική μας πραγματικότητα.

Ακόμα και στις ΗΠΑ, όπου ευδοκιμούν ακραίοι οπαδοί της ασύδοτης αγοράς, όπως οι Τραμπ και Κρουζ και τα «Πάρτι του Τσαγιού», επικρατούν στην πολιτική επιστήμη οι φιλελεύθεροι που πιστεύουν στην κρατική ρυθμιστική παρέμβαση (Γκάλμπρεϊθ, Ρολς, Ντουόρκιν κ.ά.).

Εμείς ζούμε στην κοσμάρα μας, αγκαλιά ακόμα με τους Γάλλους αναθεωρητές και τον δικό μας Ζίζεκ. Οταν με το καλό επιστρέψουμε στο 2016 με την ανεργία και τα χρέη του, τότε θα μπορέσουμε να ευχηθούμε και Καλή Aνάσταση».

                                          (Άρθρο του Θ.Βερέμη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)