Ποσόστωση... μακαρονάδας

Πέρυσι ο κ. Φίλης είχε βάλει ποσόστωση στην κατανάλωση μακαρονάδας. 

«Πόσα μακαρόνια να φάει πια ένας άνθρωπος;» Κρίνοντας από το σουλούπι του ευσταλούς υπουργού, κάποιος ουδέτερος παρατηρητής θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει όριο στη σχέση του ανθρώπου με τη μακαρονάδα. Ομως το ζήτημα δεν ήταν επιστημονικό. Το ζήτημα και το ζητούμενο ήταν αμιγώς πολιτικό. Ο κ. Φίλης έθεσε την ταξική συνείδηση ενώπιον της κατανάλωσης υδατανθράκων γνωρίζοντας ότι η μακαρονάδα είναι το πιάτο των ενδεέστερων στρωμάτων. Ανήγαγε, δηλαδή, ένα θέμα κοινωνικής δομής στο επίπεδο της πολιτικής υπερδομής. Και έθεσε το απλό ερώτημα στο κοινό του: προτιμάτε να τρώτε πολλά μακαρόνια ή να κυβερνάμε εμείς; Επειδή λατρεύω τα μακαρόνια, δεν είμαι ο πιο αντικειμενικός κριτής. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι ο κ. Φίλης δεν συμπεριφέρθηκε ως ταξικός αποστάτης. Συμπεριφέρθηκε ως ταξικός καθοδηγητής.

Εντελώς διαφορετική θέση τηρεί στους ταξικούς αγώνες η κ. Αφροδίτη Θεοπεφτάτου. Στην αρχή, όταν την άκουσα να λέει πως οι νέοι φόροι θα βαρύνουν κυρίως όσους καταναλώνουν περίσσεια καφέδων, καπνού και οινοπνεύματος, νόμισα πως έχουν αρχίσει οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις στη ριζοσπαστική αριστερά. Οπως ο Στάλιν, για να διασφαλίσει την κυριαρχία του, καθάρισε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την ιστορική ηγεσία των μπολσεβίκων, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα έρχεται να συγκρουσθεί με τις βαθιές παραδόσεις τού εν Ελλάδι αριστερού κινήματος. Τι θα ήταν η Αριστερά μας χωρίς τους απανωτούς καφέδες, το ντουμάνι των συνεδριάσεων και τα Σκατς για τη χαλάρωση έπειτα από ώρες ανάλυσης της παγκόσμιας κατάστασης στα αμφιθέατρα και στις καφετέριες του ελληνισμού; Αν δεν είχαν προηγηθεί τόσοι καφέδες, τόσα τσιγάρα και τόσα ποτά, πώς θα είχε επιτευχθεί η διαλεκτική σύνθεση της σημερινής της πολιτικής;

Φοβούμαι πολύ, όμως, ότι η κ. Θεοπεφτάτου έδρασε αυτοβούλως. Και όπως θα έλεγαν οι αριστεροί της παλιάς καλής εποχής, εκτίμησε λανθασμένα και τις συνθήκες της ταξικής πάλης και την κατάσταση της πρωτοπορίας της. Θα έπρεπε να πει πως η φορολόγηση του καφέ, του καπνού και του οινοπνεύματος είναι μια δόλια επιχείρηση των ιμπεριαλιστών για να υπονομεύσουν το ηθικό των ελληνικών επαναστατικών δυνάμεων. Αυτή είναι η σωστή κομματική γραμμή για τους καφέδες. Είναι ζήτημα υγείας του αριστερού κινήματος».

                            (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)