Η απώλεια της εξουσίας...

«Η απώλεια της εξουσίας είναι τόσο επώδυνη που προκαλεί κατάθλιψη. Σαν τον θάνατο αγαπημένου προσώπου, τον χωρισμό ή τη μετακόμιση όταν έχεις πολλά βιβλία και πρέπει να τα πακετάρεις σε κούτες. Θυμάστε πέρυσι τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν έστερξε να υποδεχθεί τον διάδοχό του στο Μαξίμου; Πάντως θυμάμαι ακόμη το σκάνδαλο με την άδεια προεδρική καρέκλα στη γαλλική τηλεόραση όταν έχασε από τον Μιτεράν ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. 

Η εξουσία, όπως και η φύση, δεν ανέχεται το κενό. Οταν μέχρι πριν από πέντε χρόνια δεν σου περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσες να κατακτήσεις την εξουσία, αν τη χάσεις, μπορεί να σου σαλέψει. Ειδικά αν κατάφερες να σου δοθεί χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις μαζί της. Είναι η περίπτωση της Αριστεράς. Οι δύο περυσινές εκλογικές αναμετρήσεις, μαζί με το δημοψήφισμα, δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας δεν πίστευε ούτε ο ίδιος ότι κέρδισε τις πρώτες εκλογές και ήθελε να βεβαιωθεί επαναλαμβάνοντας το αποτέλεσμα.

Απ’ αυτήν την άποψη η συμπαγής πλειοψηφία προχθές στη Βουλή είναι ευεξήγητη. Κανείς τους δεν ήθελε να χάσει τη θέση του, είτε τη βουλευτική είτε την υπουργική. Είτε έχουν περιουσία, όπως ο κ. Σταθάκης, είτε ποτέ στη ζωή τους δεν τους είχε περάσει απ’ τον νου τέτοιο μηνιαίο εισόδημα. Εξάλλου, στην πλατεία Συντάγματος ήταν δέκα νοματαίοι κι η αγανάκτηση είχε πνιγεί μες στην αφρικανική σκόνη. Η νοσταλγία της κρεμάλας εξανεμίσθηκε προ πολλού και κανείς δεν σκέφτεται πλέον να κάψει τον «οίκο ανοχής» της δημοκρατίας. Αν και όσοι το λένε αυτό πρέπει να σκεφτούν πως ο «οίκος ανοχής» είναι μια πολύ οργανωμένη επιχείρηση από την οποία ο πελάτης πρέπει να φεύγει πάντα ευχαριστημένος. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι για πρώτη φορά μνημόνιο ψηφίστηκε χωρίς απώλειες από την πλειοψηφία. Πλην της μισής, της κυρίας Κατριβάνου. Οι άνθρωποι ψήφισαν για τα συμφέροντα του κλάδου τους.

Οσοι δε διακρίνουν κάποιον βιασμό της αριστερής τους συνείδησης, ας το σκεφτούν μια δεύτερη φορά. Τα μέτρα λεηλατούν ό,τι έχει απομείνει από τις τάξεις των νεοπτώχων, τις κάποτε μεσαίες. Αυτές που στον φαντασιακό κόσμο της ελληνικής Αριστεράς συνθέτουν την αστική τάξη. Είναι τυχαίο ότι κύριο θύμα των φασιστικών ταγμάτων κρούσεων της Αριστεράς είναι οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες του κέντρου της Αθήνας; Απ’ αυτούς είχε ζητήσει η κυρία Χριστοδουλοπούλου να μη διαμαρτύρονται διότι οι πρόσφυγες λιάζονται. Σ’ αυτούς απευθυνόταν ο Μάρδας όταν είπε ότι ο έλεγχος των κεφαλαίων δεν αφορά κανέναν. Τους κατηγορούν για ρατσισμό, για συντηρητισμό. Οι νεόπτωχοι, τα πρώην μεσαία στρώματα, ευθύνονται κατά την Αριστερά για την κρίση, οπότε ό,τι κι αν πληρώσουν δεν είναι αρκετό.

Ενοχοποιημένα, περιθωριοποιημένα, τα νεόπτωχα στρώματα, με όσα αντανακλαστικά τους έχουν απομείνει, το μόνο που περιμένουν είναι κάποια πολιτική εκπροσώπηση. Ας ευχηθούμε, για τη σωτηρία της δημοκρατίας, να μην τους εκπροσωπήσει κάποιος που θα εκφράσει την απελπισία τους και την οργή τους, αλλά τη διάθεσή τους για ανάκαμψη. Χωρίς βέβαια να παραγνωρίζουμε πως πολλοί απ’ αυτούς μοιράστηκαν τις αυταπάτες τους με τον κ. Τσίπρα.

Υπάρχουν και οι άνεργοι, θα πείτε. Εχετε ακούσει τίποτε τον τελευταίο χρόνο γι’ αυτούς; Εγώ όχι, και έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για την ύπαρξή τους».

                             (Άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)