Μιχάλης Παπαγιαννάκης...

«Συμπληρώνονται επτά χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του οικονομολόγου και πολιτικού της ανανεωτικής Αριστεράς που έφυγε στις 26 Μαΐου του 2009 μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, τιμά την μνήμη του εκλιπόντος με ένα προσωπικό κείμενο, καθώς είχε τον είχε γνωρίσει ως καθηγητή στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας τη δεκαετία του '80.

«Τον θυμάμαι στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Ήταν ο «Θεός»μας. Κομμουνιστές, πασόκοι, αναθεωρητές, αριστεριστές και ακόμη και αυτοί οι λίγοι δεξιοί δεν έβγαζαν άχνα στις παραδόσεις του. Μας δίδασκε -αρχές της δεκαετίας του ΄80- για την ΕΟΚ, αλλά μας μιλούσε και για τον έρωτα. ΄Η 'πηδούσε' από τη Μεσόγειο στην Κίνα με την άνεση του κοσμοπολίτη που δεν τον βάραιναν  τα σύνορα. Τι αξία έχει ο κομμουνισμός αν δεν είσαι χαρούμενος αναρωτιόταν και προκαλούσε σεισμό στην τάξη. Ήταν εξομολογητικός με τις δικές του νεανικές υπερβολές: 'Το Μάιο του '68 κάναμε τις φοβερές διαδηλώσεις μπροστά στο Χρηματιστήριο -να καεί, να καεί το μπορντέλο το Χρηματιστήριο'.

Είχε έναν τρόπο να αποκρούει τις κουταμάρες. Ενώ με άλλους καθηγητές ποζάραμε και λέγαμε συνθήματα για να δηλώσουμε ταυτότητα, με αυτόν γινόμασταν ξαφνικά Αριστοτέληδες.

Μετά τον έβλεπα πού και πού στο Φίλιον. Είχαμε κάνει και μερικούς περιπάτους. Η μεγάλη μας ελπίδα ήταν να ηγηθεί κάποια μέρα της Αριστεράς. Ευρωπαϊστής, αριστερός, οικολόγος αλλά και πολύ της συνεργασίας. Μα με τον Ανδρέα; Ναι με τον Ανδρέα. Και με τον Καραμανλή που 'μόνος του μας έβαλε στην Ευρώπη'. 'Ναι αλλά το αστυνομικό κράτος;' 'Άσε τις βλακείες και ποτέ μην είσαι απόλυτος με τα πράγματα που δεν έχεις ζήσει. Να ψάχνεις τα μεγάλα. Αγκάθια όλοι έχουν'.

Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στο σπίτι του. Μόλις είχε επιστρέψει από το νοσοκομείο. Δεν ήταν καλά αλλά ήταν καλύτερα. Πού και πού έβαζε για λίγο το οξυγόνο. Η Αυγή στα πόδια του, μαζί με την Καθημερινή και ξένα περιοδικά. Η τηλεόραση έπαιζε «ειδήσεις» αλλά στο σαλόνι ακουγόταν χαμηλά μια όπερα. Το γραφείο του ήταν πνιγμένο στα βιβλία και πού και πού ξετρύπωνε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι γιοί του, η Λιλή, οι διακοπές στη Ναύπακτο, ο πατέρας του που τον σκότωσαν στην Κατοχή. Σε μια γωνία παρατημένες οι πίπες του και ένας φορητός υπολογιστής σε θέση standby. Και ο Μπάντι στα πόδια του να παρακαλάει για τα χάδια του.

'Αν κάποια στιγμή βάλουμε μυαλό και αποφασίσουμε να αλλάξουμε τη ρότα της χώρας θα πρέπει να συνεργαστούμε' ήταν από τα τελευταία λόγια που θυμάμαι ότι μου είπε».

                                   (Άρθρο του Στ.Θεοδωράκη από την Athens Voice)