«Η Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνο σε παρατεταμένη κρίση αλλά και σε
παρακμή. Οσο κι αν η σύνδεση φαίνεται αναπόφευκτη δεν είναι· αρκεί η πολιτική
ηγεσία να μην έχει ως μόνο κίνητρο τη διατήρηση της εξουσίας. Χρειάζεται,
δηλαδή, η κυβέρνηση της χώρας να δημιουργεί προοπτική με πραγματικά δεδομένα
και όχι με τεχνάσματα και τεχνητές αναπνοές. Οι ιστορικοί θα αποφασίσουν αν αυτός
ο περίφημος «κύκλος της Μεταπολίτευσης» κλείνει ή όχι με τη συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ένα τρίτο μνημόνιο ή θα σέρνεται για χρόνια ακόμη σε μια όλο
και πιο παραμορφωμένη συνέχεια.
Το βέβαιο είναι ότι
ζούμε στην εποχή κατά την οποία η ουσία έχει πλήρως εξοβελιστεί από τον
πολιτικό λόγο. Η κοινωνία, από την πλευρά της, συντονισμένη στην ίδια
συχνότητα, έχει εξορίσει τους στόχους, όχι μόνο μακροπρόθεσμους αλλά και
βραχυπρόθεσμους, συρρικνωμένη στην αγωνία του επιούσιου. Ολες οι δυνάμεις
συγκεντρώνονται στους λογαριασμούς της κάθε μέρας. Κάθε «εξόρμηση» έχει όλο και
μικρότερο όλο και χαμηλότερο στόχο[...]
Σε μια σοβαρή χώρα τα κόμματα δεν θα τραβούσαν δάνεια από τις
τράπεζες. Κανένας τραπεζίτης δεν θα δεχόταν να επενδύσει στο «επιχειρησιακό»
πλάνο λειτουργίας ενός κόμματος. Τα κόμματα δεν είναι επιχειρήσεις, δεν χρειάζονται
δάνεια για να παράγουν ψήφους. Σε τι ακριβώς επενδύουν οι τράπεζες; Σε μια
κανονική χώρα το Μega θα είχε
κλείσει χρόνια πριν, καμία τράπεζα δεν θα χρηματοδοτούσε παρατεταμένα μια
επιχείρηση που μπαίνει μέσα χοντρά. Το κάθε Μega δεν θα ήταν συγκυβερνήτης, θα ήταν κριτής
της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, τίποτα παραπάνω.
Σε μια κανονική χώρα το
κλείσιμο ενός τηλεοπτικού σταθμού δεν θα το πανηγύριζαν οι φραπεδοτσεγκεβάρες
της αλληλέγγυας «αριστεράς». Θα σέβονταν τους εργαζόμενους που θα χάσουν την
δουλειά τους και θα στέκονταν στο πλάι τους. Ή ακόμη καλύτερα μαζί με τους
εργαζόμενους θα αναζητούσαν τρόπους και επενδυτές, ώστε να μη χάσουν τη δουλειά
τους. Και φυσικά πιο πριν από το Μega θα είχαν
κλείσει π.χ. η «Αυγή» και το «Κόκκινο», δεν θα φυτοζωούσαν από την κρατική
επιχορήγηση στο κόμμα. Και δεν θα επιχορηγούνταν με 500 χιλιάδες ευρώ από τη
διαφημιστική δαπάνη των τραπεζών.
Ποια τράπεζα σε ποια χώρα βάζει διαφήμιση σε μια εφημερίδα
1.500 φύλλων; Μετά στην «Αυγή» θα φωνάζουν πάλι γιατί οι τράπεζες χρειάζονται
ανακεφαλαιοποίηση. Μπας και έχει δείξει καμιά έρευνα ότι οι 1.500 φανατικοί της
«Αυγής» είναι κυρίαρχοι traders του
παγκόσμιου καπιταλισμού και οι 4 τράπεζες συναγωνίζονται διεκδικώντας τα
χρήματά τους; Γιατί και οι 1.500 μαζί, 500 χιλιάδες ευρώ για κατάθεση δεν
πρέπει να έχουν, (εκτός και αν αγοράζουν «Αυγή» και οι επενδυτές της Βlackrock Σταθάκης και Τσακαλώτος). Πού
αλλού στον κόσμο λειτουργούν ζημιογόνα κομματικά ραδιόφωνα και κομματικές
εφημερίδες επιδοτούμενα από τη διαπλοκή που υποτίθεται καταγγέλλουν.
Πριν μερικά χρόνια η εταιρεία που δούλευε το αμαρτωλό Αlter ανακοίνωσε ότι θα έκλεινε το μουσικό
περιοδικό «Δίφωνο» λόγω μειωμένων πωλήσεων και συσσωρευμένων ζημιών. Η
«ριζοσπαστική» αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών ήταν να κυκλοφορήσει μια
ανακοίνωση και να μαζέψει υπογραφές κατά του κλεισίματος. Δεν πήγαν στο
περίπτερο να αγοράσουν το περιοδικό. Επέλεξαν ως λύση να βάλουν υπογραφές.
Γιατί ως γνωστό με τις υπογραφές σταματούν οι πόλεμοι, παύει μαγικά η πείνα, τα
εργοστάσια ξανανοίγουν, ο σοσιαλισμός κυριαρχεί, τα περιοδικά δεν κλείνουν. Το
«Δίφωνο» τελικά κατάφερε και έβγαλε τότε 3 τεύχη ακόμη, και τα 3 πήγαν άπατα,
και μοιραία έκλεισε.
Η ζωή είναι σκληρή όταν δουλεύεις. Η ζωή είναι εύκολη όταν
επιχορηγείται. Η ζωή είναι εύκολη όταν μαζεύεις υπογραφές και μετά μαζεύεις
ψήφους. Οι εργαζόμενοι όμως δεν πληρώνονται με υπογραφές, πληρώνονται από τις
πωλήσεις και τις διαφημίσεις. Πρώτη φορά αριστερά στην Ελλάδα οι 500
εργαζόμενοι του Μega
πληρώνονται με ύβρεις, γέλια, ψόφα και γλέντι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για
#MEGA_telos, #Oloi_Mouga, #RIP_MEGA [...]
Και ο
τίτλος στην «Αυγή» θα είναι ίδιος με την Ηλεκτρονική Αθηνών «Βγήκε από την
πρίζα».
Το mega-λο μας
τσίρκο είναι η ηλίθια μικρόψυχη συμπεριφορά μας στην εσωτερική ανάγκη μας να
σβήσει ο αντίπαλος, όποιον εμείς θεωρούμε αντίπαλο. Η μικροψυχία του θιάσου του
τσίρκου. Είναι η εκδίκηση του ευνοημένου. Στο mega-λο μας τσίρκο φωνές σαν της ATHESNS VOICE είναι στοχοποιημένες ως συστημικές από
χρεοκοπημένες κομματικές φυλλάδες που την κατηγορούν ως «όργανο του συστήματος,
των διαφημιστών» τόσο εύκολα, όσο έβριζαν πριν τις τράπεζες, και ταυτόχρονα να
δέχονται 10πλάσια διαφημιστική χρηματοδότηση από ό,τι η ATHENS VOICE. Ο ανεμιστήρας πετάει λάσπη, η εξουσία
μαζεύει διαφήμιση, το σύστημα πληρώνει τους υπηρέτες του, το κυνήγι μαγισσών
κορυφώνεται.
Γιατί όπως και στο μεγάλο τσίρκο του Καμπανέλη αφηγούμαστε
επώδυνους μύθους, κατηγορούμε τους ξένους, διαγράφουμε τις μαλακίες μας,
παίζουμε το θέαμα που η μυθολογία μας δίδαξε. Στο μεγάλο τσίρκο η Ζωή και η
Ραχήλ θα ανέβουν στα κάγκελα του Μega να
συμπαρασταθούν στους εργαζόμενους. Τι έκανες τη νύχτα που έκλεισε το Μega; Αντίθετα στο mega-λο μας τσίρκο είναι ακόμη όπως τα έγραφε ο
Άρης Σάρτας στο ροκ μυθιστόρημά του το 1982:
«Αναγνωρίζουμε μηχανές, ξενυχτάμε
μάταια περιμένοντας μια επιστροφή αδύνατη, απαντάμε καθυστερημένα σε διαλόγους
που έχουν γίνει, σχεδιάζουμε τις κινήσεις ανοιξιάτικης νύχτας μέσα Ιούλη,
απορρίπτουμε ταχτικές, ευάλωτοι κατόπιν εορτής. Επώδυνοι μύθοι, άδικο τέλος,
οδυνηρή απουσία, περιφερόμενα σώματα». Τα ίδια περιγράφει και στην ATHENS VOICE τόσα χρόνια. Αντιδρούμε μετά, άρα δεν
αντιδράμε καθόλου. Σκεφτόμαστε μετά, άρα δεν σκεφτόμαστε. Προτείνουμε μετά, άρα
δεν προτείνουμε τίποτα. Θρηνούμε και πριν και μετά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου