Ψήφος στα 17...

«Μετά το συναρπαστικό για μας καλοκαίρι του ΄74, οι μαθητές γυρίσαμε στο σχολεία μας και διαπιστώσαμε ότι τίποτα πια δεν ήταν ίδιο. Η σχέση μας με τους καθηγητές είχε αντιστραφεί, ξαφνικά νιώσαμε ότι τη δύναμη την είχαμε εμείς. Δεν ήσαν χουντικοί οι φουκαράδες, απλώς στην πλειοψηφία τους ήσαν σιωπηλοί δημόσιοι υπάλληλοι και υπηρετούσαν την αδράνεια του αυταρχικού σχολείου -πάντως το αίσθημα ενοχής τους και ίσως ο φόβος κάποιων μας παρεχώρησαν εξουσία.

Η κατάσταση σε ορισμένες περιπτώσεις γινόταν τραγελαφική, τα παιδιά φυσικά έκαναν κατάχρηση της υπεροχής που νόμιζαν ότι τους έδινε η υποτιθέμενη ενοχή των καθηγητών στα χρόνια της δικτατορίας έναντι των αναμφισβήτητων δημοκρατικών ιδεωδών που διέπνεαν τα ίδια και πολλές φορές η εκπαιδευτική διαδικασία έφτανε σε αδιέξοδα. Αργότερα τα πράγματα, πιστεύω, εκλογικεύτηκαν και τα παιδιά απλώς κέρδισαν λίγο πολύ το έδαφος που δικαιούντο σε ένα δημοκρατικό σχολείο.

Εκείνα τα σημάδια της εκχώρησης παντοδυναμίας στους μετεφήβους τα ξαναείδα σε μεγέθυνση στα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν τα life style περιοδικά και η τηλεόραση που άρχισαν αίφνης να αποθεώνουν τα άγουρα νιάτα. Τα καλούσαν σε εκπομπές, τα φωτογράφιζαν, τους έπαιρναν συνεντεύξεις, ξαφνικά η άποψή τους απέκτησε ισχύ διανοούμενου. Hταν τότε που όλοι συνομολογούσαν με ευκολία το τέλος της πολιτικής και η μόνη αμόλυντη αλήθεια θα προερχόταν από τους νέους. Τα περιέφεραν λοιπόν και έδιναν ρηχές ατάκες και τίτλους με τις νεανικές κοινοτοπίες τους και ουδείς τολμούσε να πει ότι το πριγκιπόπουλο ήταν γυμνό.

Θυμάμαι κάποιες εκπομπές που έβαζαν αμούστακα παιδιά απέναντι σε πολιτικούς με μακρά θητεία χωρίς κανέναν να ενοχλεί η ασυμμετρία. Οι τελευταίοι άκουγαν αδιαμαρτύρητα τους νεαρούς να τους επιτίθενται με τις ανοησίες που αργότερα έγιναν κλισέ.

Από κοντά ασφαλώς και οι πολιτικοί. Με το ίδιο αίσθημα μειονεξίας που είχαν οι καθηγητές μας το ΄74 μπήκαν κι αυτοί στο χορό της αποθέωσης των νέων. Θυμάμαι κάποιες εκπομπές που έβαζαν αμούστακα παιδιά απέναντι σε πολιτικούς με μακρά θητεία χωρίς κανέναν να ενοχλεί η ασυμμετρία. Οι τελευταίοι άκουγαν αδιαμαρτύρητα τους νεαρούς να τους επιτίθενται με τις ανοησίες που αργότερα έγιναν κλισέ, του τύπου «όλοι είστε ίδιοι», «σκοτώνετε τα όνειρά μας» κ.λπ. και απολογούντο στα σοβαρά αντί πρώτα να σημειώσουν τουλάχιστον την εμφανή  αγένεια και τους ενικούς.

Από κει και μετά η κολακεία των νέων έγινε καθεστώς που δεν μας άφησε ποτέ. Εγιναν παιδιά που δεν τολμούμε να αμφισβητήσουμε τις πολυήμερες καταλήψεις τους, έγιναν παρελαύνοντες που μουντζώνουν υπουργούς, έγιναν ιερό δισκοπότηρο της πολιτικής. Προσοχή, τα παιδιά μας είναι το ιερό δισκοπότηρο, αλλά της κοινωνίας, όχι της πολιτικής. Και αν αυτό δεν γίνει σαφές και σε μας και σε κείνα, αν δεν τα αφήσουμε ήσυχα να ωριμάσουν στην παιδικότητα και τη νεανικότητά τους, πρώτα αυτά και η αντίληψή τους για τον κόσμο θα βλαφτούν.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε να ζητούν κάποιοι ψήφο στα 17. Δεν φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ. Ακούσατε κάποιο άλλο κόμμα ή πολιτικό να τολμήσει να ψελλίσει το αυτονόητο; Ότι οι έφηβοι βρίσκονται στην πρώτη ανάγνωση του κόσμου και θα αναθεωρήσουν πολλές φορές πριν ενηλικιωθούν, ότι οι περισσότεροι δεν έχουν αντιληφθεί τα βασικά μεγέθη της πολιτικής, ότι βρίσκονται στην περίοδο της διανοητικής τους εξέλιξης που δεν ωφελεί κανέναν να επισπευσθεί, ότι ναι, είναι ακόμα ανώριμα να ψηφίσουν. Κανείς δεν το έκανε και κανείς δεν πρόκειται να το κάνει. Ολοι νομίζουν ότι αν καθρεφτιστούν στα μάτια των νέων θα βαφτισθούν στην κολυμβήθρα της αθωότητας, αφήστε που πρόκειται και για μια μεγάλη παρθένα εκλογική πελατεία».

                                  (Άρθρο του Α.Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)