Αυταπόδεικτο...

«Με βάση όλα τα στοιχεία, τους οικονομικούς δείκτες, αλλά και τα (μη) πεπραγμένα είναι αυταπόδεικτο ότι ο χειρότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης είναι ο Κώστας Καραμανλής και η θητεία του είναι η «μοιραία πενταετία», όπως εύστοχα την έχει χαρακτηρίσει ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης. Για αυτό και προκαλεί εντύπωση ή και αίσθηση η ώσμωση που υπάρχει μεταξύ των βασικών παιχτών εκείνης της περιόδου με την ηγετική ομάδα της σημερινής κυβέρνησης. Μια υπόγεια γέφυρα, που δεν χτίστηκε τους τελευταίους μήνες, αλλά μετά τα τραγικά γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. 

Από τότε, δηλαδή, που ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος ως υπουργός αρμόδιος (και) για τη δημόσια τάξη άφησε την Αθήνα να διαλυθεί, με αποτέλεσμα να γίνει ο αγαπημένος των ΣΥΡΙΖΑίων για τη (μη) στάση του. Σιγά-σιγά, λοιπόν, άρχισαν να οικοδομούνται οι σχέσεις του συστήματος Καραμανλή με την ομάδα Τσίπρα, οι οποίες τα τελευταία χρόνια είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι κ. Τσίπρας δεν επέλεξε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας μια προσωπικότητα από το χώρο της (κεντρο)αριστεράς ή έστω έναν άνθρωπο με κύρος από το χώρο της κεντροδεξιάς, αλλά αντιθέτως επέλεξε ένα πρόσωπο που έχει ταυτιστεί με τη χρεοκοπία του δημοσίου.

Εύλογα, λοιπόν, δημιουργούνται ερωτήματα για το τι ενώνει τους βασικούς υπεύθυνους της χρεοκοπίας της χώρας με το σημερινό αριστερολαϊκίστικό μόρφωμα που κυβερνάει. Όσο και αν φαντάζει δύσκολη η ερώτηση, η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Τους ενώνει η ίδια φιλοσοφία, που δεν είναι άλλη από την κλασική υπεράσπιση του στατους κβο. Κοινώς, να μην αλλάξει τίποτα, να μη γίνει καμία μεταρρύθμιση στη χώρα, να μη θιχτεί καμία συντεχνία, να μην υπάρξει καμία πρόοδος στις διεθνείς σχέσεις. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι υπουργός Εξωτερικών ο κ. Μολυβιάτης, με την ίδια άνεση που είναι τώρα αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης ο κ. Παπαγγελόπουλος.

Επί της ουσίας, η φιλοσοφία των Καραμανλικών έχει μεταγγιστεί στον ΣΥΡΙΖΑ και τείνει να γίνει κυρίαρχη. Για παράδειγμα, όπως ο κ. Παυλόπουλος φόρτωσε το δημόσιο με χιλιάδες προσλήψεις, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μάχη για να μη θιχτεί η συγκεκριμένη κατηγορία. Είναι τυχαίο ότι βασικοί παράγοντες του καραμανλικού συστήματος αποθέωναν τη «διαπραγμάτευση» που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας τους πρώτους μήνες του 2015; Είναι τυχαίο ότι ο σημερινός πρωθυπουργός ξορκίζει οτιδήποτε σχετίζεται με τον κ. Σημίτη και την περίοδο του εκσυγχρονισμού, δηλαδή, τη μακράν καλύτερη περίοδο της χώρας; Είναι τυχαίο ότι τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ έχουν θέμα με οποιοδήποτε υπουργό άφησε έργο και μαζεύουν τα ορφανά του Άκη, τα στελέχη του βαθέως ΠΑΣΟΚ;

Ε, λοιπόν, τίποτα δεν είναι τυχαίο στην πολιτική. Άλλωστε, το είπε πολύ εύστοχα σε συνέντευξή του ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος για την περίφημη τρίτη συνιστώσα της κυβέρνησης, εννοώντας την καραμανλική πτέρυγα. Έχω την αίσθηση πως όσο θα προχωράμε προς τις εκλογές, θα δημιουργούνται δύο μέτωπα, που δεν θα έχουν να κάνουν με τους παραδοσιακούς όρους της αριστεράς και της δεξιάς. Άλλωστε, για ποια αριστερά να μιλήσουμε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τη συγκεκριμένη πολιτική. Εδώ η συγκεκριμένη κυβέρνηση εκτός από το «Άγιο Φως», υποδέχεται και την εικόνα της Παναγίας της Σουμελά με τιμές αρχηγού κράτους και την εκθέτει σε λαϊκό προσκύνημα στο Υπουργείο Άμυνας! Από το διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους έχουμε περάσει στην πιο ακραία ταύτιση με ό,τι πιο οπισθοδρομικό υπάρχει. Εδώ η συγκεκριμένη κυβέρνηση από την κατάργηση των παρελάσεων, διοργανώνει τελετές στο Καλλιμάρμαρο που παραπέμπουν σε πολύ σκοτεινές εποχές.

Τέλος πάντων. Επιμένω πως ο διαχωρισμός δεν θα είναι με τους παλιούς ιδεολογικούς όρους, αλλά στη βάση της προόδου και της συντήρησης, της μεταρρύθμισης και της στασιμότητας, της Ελλάδας των ανοιχτών συνόρων και της Ευρώπης και της Ελλάδας της ψαροκώσταινας που θαυμάζει κάτι τύπους σαν τον Μαδούρο. Είναι βέβαιο το ποιοι θα συναντηθούν στο ένα μέτωπο. Το ζητούμενο είναι ποιοι θα συναντηθούμε στο άλλο μέτωπο».

                                 (Άρθρο του Α.Παπαδόπουλου από την Athens Voice)