Χωρίς ντροπή...

«Πέρσι και πρόπερσι τέτοια εποχή, αναγκαζόμουν να υποστώ το ιντερνετικό κράξιμο από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που είχαν γίνει ξαφνικά όψιμοι Αριστεροί και φαν του Τσίπρα.

Παρότι όλη την ενήλικη ζωή μου ψήφιζα Συνασπισμό της Αριστεράς και έπειτα ΣΥΡΙΖΑ, μετά τα Μνημόνια ήμουν πεπεισμένος ότι ο Τσίπρας, τον οποίο είχα πιστέψει κι εγώ στην αρχή, όχι απλά δεν είχε εναλλακτική λύση αλλά θα χειροτέρευε δραματικά τα πράγματα.Το αποτέλεσμα ήταν σε κάθε παρέα να δέχομαι κήρυγμα από Πασόκους και πρώην δεξιούς επειδή δεν εντυπωσιαζόμουν απ' τις υποσχέσεις και την ελπίδα που (θα) έφερνε ο Τσίπρας στην εξουσία. 

Φέτος, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν οπαδοί του Τσίπρα, αλλά γιατί ντρέπονται να φανερωθούν. Κι έτσι, σ' ένα τραπέζι τώρα, σχεδόν ποτέ δε θα υποστηρίξει κανείς την κυβέρνηση ή την πολιτική της. Τα "τουλάχιστον αυτοί προσπαθούν" έχουν αντικατασταθεί με την απόλυτη σιωπή και τα χαμηλωμένα βλέμματα.

Ομως, με όση σύνεση και αυτογνωσία αντιμετωπίζουν πλέον οι οπαδοί του Τσίπρα τα πράγματα, τόσο περισσότερο μοιάζει να έχει ξεφύγει αυτός. Κι ενώ ακόμα και οι υποστηρικτές του αναγνωρίζουν πως τα πράγματα δεν πήγαν και δεν πάνε καλά και νιώθουν μια άλφα ντροπή, αυτός, ξεδιάντροπα, κοροϊδεύει εχθρούς και, κυρίως, φίλους.

Τον Σεπτέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε όχι γιατί υποσχέθηκε να κόψει το ΕΚΑΣ και να τηρήσει το Μνημόνιο που υπέγραψε αλλά γιατί μας έλεγε "μη φοβάστε, δε θα εφαρμοστεί το Μνημόνιο, εμείς έχουμε έτοιμο παράλληλο πρόγραμμα και αυτό θα εφαρμόσουμε".

Έχει απ' όλα ο Τσίπρας, εκτός απ' το αίσθημα της ντροπής. Θα γινόταν συμπαθής ή έστω θα τον συμπονούσες αν έδειχνε έστω και ψεύτικα στεναχωρημένος με όλα τα μνημόνια, προληπτικά μνημόνια, κόφτες και νομοσχέδια που φέρνει και ψηφίζει. Αν έκανε αυτοκριτική, αν ένιωθες ότι ντρέπεται γι' αυτά που αναγκάζεται να κάνει, και έδινε κάποιες -έστω και παρατραβηγμένες- εξηγήσεις. Αντ' αυτού μοιάζει περήφανος και τρισευτυχισμένος στην παράλληλη πραγματικότητα της Ανάπτυξης και της εξόδου απ' τα Μνημόνια όπου ζει, μαζί με τον Πάνο Καμμένο.

Θα καταφέρει να κλείσει την αξιολογηση (πράγμα που τελείως αναίμακτα είχαν κάνει διάφοροι Πρωθυπουργοί πριν απ' αυτόν και με διάφορα οφέλη, μεταξύ των οποίων και το κουρέμα του χρέους), έχοντας φέρει τα χειρότερα μέτρα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε, κι αντί να ντραπεί γι' αυτά, κάνει επικοινωνιακό πόλεμο χαράς και επιτυχίας, λέγοντας πως επιτέλους για πρώτη φορά έχουμε καλές ειδήσεις και όλα πάνε, τελικά, μια χαρά.

"Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα υπήρχε Έλληνας βουλευτής που σ' αυτήν εδώ την αίθουσα θα ψηφίσει την κατάργηση του ΕΚΑΣ, του μικρού αυτού επιδόματος, στους χαμηλοσυνταξιούχους", είχε πει απ' την Βουλή.

Βρέθηκε Έλληνας βουλευτής, και είναι ο ίδιος ο Τσίπρας και μαζί του, αναγκαστικά, και οι υπόλοιποι 152 κυβερνητικοί βουλευτές.

Ο ίδιος άνθρωπος, έλεγε ότι "οι κακοί άλλοι" θέλουν να κόψουν και το ΕΚΑΣ!

Και ως Πρωθυπουργός, πρόσφατα, πανηγύρισε λέγοντας ότι ΔΕΝ θα καταργηθεί τώρα το ΕΚΑΣ κι όταν κάποτε συμβεί θα έχει αντικατασταθεί με ισοδύναμα.Τελικά ζητά απ' τους χαμηλοσυνταξιούχους τα ρέστα, και βουλευτίνα του τους αποκαλεί και φοροφυγάδες (!).

Η επικοινωνιακή διαχείριση της κάθε κωλοτούμπας δεν συνοδεύεται από το αίσθημα της ντροπής ή από συγγνώμη αλλά από απίθανες δικαιολογίες όπως "είχαμε αυταπάτες" ή "τον Σεπτέμβριο ο λαός ήξερε τι ψήφιζε".

Κι όμως! Τον Σεπτέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε όχι γιατί υποσχέθηκε να κόψει το ΕΚΑΣ και να τηρήσει το Μνημόνιο που υπέγραψε αλλά γιατί μας έλεγε "μη φοβάστε, δε θα εφαρμοστεί το Μνημόνιο, εμείς έχουμε έτοιμο παράλληλο πρόγραμμα και αυτό θα εφαρμόσουμε".

Χάρη στο υποτιθέμενο παράλληλο πρόγραμμα -η τύχη του οποίου αγνοείται έκτοτε- επανεκλέχθηκε ο Τσίπρας, και παρά τις συνεχείς υποσχέσεις του για μη κόψιμο του ΕΚΑΣ, αυτό το Σαββατοκύριακο το κόβει σα να μην τρέχει τίποτα. Σα να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.Ένα θετικό που είχε ήταν πως (τάχα) συμπονούσε τον κόσμο. Τώρα τον κοροϊδεύει κατάμουτρα, χωρίς καν ένδειξη ντροπής. Κρίμα που μοιάζει να μην έχει αντίληψη του τι γίνεται γύρω του, αλλά ας ξέρει πως οι "αυταπάτες" του συγχωρέθηκαν μόνο μια φορά. Και αν».

                                             (Αρθρο του Αρη Δημοκίδη από τη Lifo. gr)