Νόμος... υπέρ φοροδιαφυγής

«Τον Οκτώβριο του 2015 ψηφίστηκε και δημοσιεύθηκε ο νόμος 4337/2015 με στόχο να αντιμετωπιστεί για άλλη μια φορά τη φοροδιαφυγή αλλά και την ποινική αντιμετώπιση των φορολογουμένων που δεν καταβάλλουν τα χρέη τους στο δημόσιο. Ο νόμος αυτός είχε ως στόχο να εξορθολογήσει τις ποινικές δίκες που εκκρεμούσαν σε βάρος φορολογουμένων για μη καταβολή πάσης φύσεως χρεών στο δημόσιο αλλά και μη καταβολή ΦΠΑ. Ταυτόχρονα ευελπιστούσε να ρυθμίσει το διοικητικό ποινολόγιο σε περίπτωση νέων εντοπισμένων φορολογικών παραβάσεων.

Μετά από 6 μήνες εφαρμογής μπορούμε να πούμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τελικά ο συγκεκριμένος νόμος νομιμοποίησε με τον πλέον... επίσημο τρόπο τη φοροδιαφυγή και δημιούργησε σοβαρά και τεκμηριωμένα αντικίνητρα ώστε να μην πληρώσει κάποιος τα χρέη του προς το δημόσιο.Το πρώτο μεγάλο "παράθυρο' νομιμοποίησης της φοροδιαφυγής στο συγκεκριμένο νόμο εντοπίζεται στο άρθρο 3 το οποίο τροποποίησε διατάξεις του νόμου 4174/2013 και πρόσθεσε κάποια άρθρα.

Σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο εάν ο οποιοσδήποτε φορολογούμενος βρει οποιονδήποτε τρόπο να μην εκδώσει φορολογικό παραστατικό και να μην αποδώσει ούτε ΦΠΑ αλλά ούτε και φόρο εισοδήματος στο δημόσιο, τότε στην απίθανη περίπτωση που ο ελεγκτικός μηχανισμός τον εντοπίσει, θα καταβάλει ως πρόστιμο το 50% αυτού του ποσού που θα έπρεπε να πληρώσει ως φόρο ή φπα εάν τελικώς εξέδιδε το παραστατικό.Οπότε το σκεπτικό του φορολογουμένου έχει ως εξής: Εάν εκδοθεί ένα παραστατικό 1000 ευρώ θα πρέπει να πληρωθεί φπα 230 ευρώ και φόρος εισοδήματος 260 ευρώ. Εάν δεν εκδοθεί και εντοπιστεί η παράβαση θα κληθεί να πληρώσει 115 και 130 ευρώ αντίστοιχα.

Με αυτό το σκεπτικό οι πιθανότητες να εντοπίσουν κάποιον που φοροδιαφεύγει σε συνδυασμό με το ποσό που θα κληθεί να καταβάλει εάν τον εντοπίσουν είναι αντιστρόφως ανάλογες από το κίνητρό του ή τη βούλησή του τελικώς να εκδώσει το παραστατικό. Εάν αντιληφθεί κανείς ότι πίσω από την έκδοση ενός παραστατικού υπάρχει και άλλη φορολογητέα ύλη εκτός από το φόρο εισοδήματος και το ΦΠΑ τότε το αντικίνητρο έκδοσης γίνεται πλέον πεποίθηση[...]

Με τον συγκεκριμένο νόμο η παρούσα διοίκηση αθώωσε αναδρομικά όλους όσους χρωστούσαν τα ανωτέρω ποσά και μάλιστα έθεσε στο αρχείο ακόμη και καταδικαστικές (μη αμετάκλητες) αποφάσεις φοροδιαφυγής ή μη καταβολής ΦΠΑ για τα συγκεκριμένα ως άνω ποσά. Γνωρίζοντας λοιπόν οι ενδιαφερόμενοι ότι πλέον δεν κινδυνεύουν από ποινικό δικαστήριο, δεν είχαν πλέον το κίνητρο να ενταχθούν ή να διατηρήσουν μια ρύθμιση αποπληρωμής. Έτσι, το ποσό των ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων του δημοσίου θα διογκώνονταν και μη υπάρχουσας άλλης περιουσίας το δημόσιο απλώς θα είχε λαμβάνειν ένα ποσό, εν τοις πράγμασι μη εισπράξιμο[...]

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο συγκεκριμένος νόμος δεν αφήνει περιθώρια σκέψης και επιλογών για συμμόρφωση με τις φορολογικές υποχρεώσεις, αφού τα αντικίνητρα για σύννομη συμπεριφορά είναι περισσότερα από τις συνέπειες μιας εντοπισμένης παράβασης».

                               (Απόσπασμα άρθρου του Ν.Σιαμάκη από το capital.gr)