Η Δωδώνη της απαξίωσης...

Το αρχαιότερο μαντείο στην Ελλάδα, το πιο μεγάλο θέατρο, ένας αρχαιολογικός χώρος προσφορά στον πολιτισμό μας,  η Εγνατία οδός να περνάει ακριβώς δίπλα του. Και όμως...

Η εικόνα που παρουσίαζε όλο το καλοκαίρι η Δωδώνη ήταν αποκαρδιωτική. Και δεν μιλάμε για το έργο της αναστήλωσης που κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια θα πάρει ακόμη. Μιλάμε για τον ίδιο τον αρχαιολογικό χώρο και την εικόνα εγκατάλειψης που αποπνέει. 

Σε αντίθεση με άλλους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας τους οποίους όποτε και να επισκεφτεί κανείς τους βρίσκει σε άψογη κατάσταση, εδώ  το πράγμα μιλάει από μόνο του. Μόνο Δωδώνη δε θυμίζει το όλο σκηνικό. Ναοί, κίονες, ιερές βελανιδιές, κερκίδες, επιγραφές... πνιγμένες από τα χόρτα και τους κισσούς. Τσιμεντένιοι διάδρομοι (άλλη πρωτοτυπία κι αυτή), τουαλέτες (στο κέντρο του χώρου) που δεν λειτουργούν...    

Δεν βρίσκει κανείς  λόγια για να περιγράψει την  απαξίωση. Και όλα αυτά  σε κοινή θέα, μπροστά στα μάτια ντόπιων και επισκεπτών…

 

                            διαλυμένη περίφραξη , ταμπέλες περίεργες...

 

     το ξύλινο θέατρο που αφέθηκε να ρημάξει και μένει εκεί, σημάδι 
    παρακμής...
 

   

 

 

 

 

 

   το όμορφο, πέτρινο, παλιό και το προκάτ καινούριο -τουαλέτες 
  μέσα στον χώρο που δεν λειτουργούν, όπως λέει κι η ταμπέλα... 

                                                              Αρχαία Μεσσήνη

                                                                              Δελφοί

                                                                                Ολυμπία

                                                                            Βεργίνα

                                                               Αρχαίοι Φίλιπποι

Καρντάς...μπαξέ

«Ιδίως μετά την τρίτη εκλογική νίκη του (μετρώ και το δημοψήφισμα), ακούω όλο και πιο συχνά ότι οι αντίπαλοί του υποτιμούν τον Τσίπρα και τον αντιμετωπίζουν με ένα είδος πολιτισμικής υπεροψίας, ενώ αυτός έχει μυαλό και το αποδεικνύει. Ούτως ή άλλως, η υπεροψία είναι πάντα η λάθος προσέγγιση σε οτιδήποτε. 

Ομως το πολιτισμικό πρόβλημα, δηλαδή τα κενά γνώσεων και εμπειριών, χωρίς τις οποίες ο Τσίπρας δυσκολεύεται να καταλάβει τον σημερινό κόσμο, πράγματι υπάρχει και έχει σημασία, διότι είναι τεράστιο. Το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και το μέγεθος του κινδύνου που αυτό συνεπάγεται, αποκαλύφθηκαν στη δημόσια συζήτησή του με τον Κλίντον.

Το λάθος του Τσίπρα δεν ήταν ότι δεν ήξερε αγγλικά για να τα βγάλει πέρα. Ηταν, μάλλον, ότι επέλεξε να μετάσχει σε μια διαδικασία στην οποία η άριστη γνώση της γλώσσας ήταν προϋπόθεση και μάλιστα, διαδικασία, την οποία μετέδιδε απευθείας το CNN. Ολο αυτό, όμως, ο Τσίπρας το είδε σαν κάτι απλό, χωρίς σπουδαίες συνέπειες: ένα ρίσκο ισοδύναμο με μια μπλόφα στην πόκα. (Ισως επειδή, όπως έχω παρατηρήσει, μία από τις δραστηριότητες με τις οποίες τους αρέσει στην Αριστερά να χάνουν τον χρόνο τους είναι παίζοντας χαρτιά...).

Να συνοψίσω τη συζήτησή τους όσο καλύτερα μπορώ. Η εισαγωγή του Κλίντονος ήταν τόσο κολακευτική, ώστε προς στιγμήν εγώ νόμισα ότι δούλευε τον συνομιλητή του. (Εκ των υστέρων και δεδομένου ότι η συζήτηση κατέληξε σε φιάσκο, αυτή η αμφισημία της κολακείας σώζει κάπως το γόητρο του Κλίντονος). Αφού παρουσίασε μία περίληψη της ελληνικής περιπέτειας, τον ρώτησε πού πάει τώρα η κυβέρνηση του. Ο Τσίπρας δεν κατάλαβε, δεν απάντησε. Τον ρώτησε έπειτα αν, μετά τη συμφωνία με τους εταίρους, άνοιξε ο δρόμος για επενδύσεις στην Ελλάδα. Ούτε αυτό το κατάλαβε ο Τσίπρας, απάντησε με γενικότητες. Τον ρώτησε κατόπιν αν έχει ένα κατάλογο των επενδύσεων που θα ήθελε. Πάλι δεν κατάλαβε ο Τσίπρας, του είπε... πόσο ωραία χώρα είναι η Ελλάδα! (Αξιομνημόνευτη από το σημείο αυτό της συνομιλίας, η ωραία φράση του Τσίπρα: «Γκρηζ χαζ ε σιγκνίφικαλ λοκέισον ιν δε γουότ»).

Ο Κλίντον τον πίεσε να γίνει συγκεκριμένος και αναφέρθηκε σε κάποια γερμανική επένδυση σε ανεμογεννήτριες που ετοιμάζεται στη Βόρειο Ελλάδα. «Στη Βόρειο Ελλάδα;». Ηταν το μόνο που ψέλλισε ο Τσίπρας, προφανώς ήταν και το μόνο που είχε καταλάβει. Ξανά ο Κλίντον έσπευσε να τον βοηθήσει και τον ρώτησε αν οι επενδυτές μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς ότι θα πετύχουν τις αποδόσεις των κεφαλαίων που επιδιώκουν. Πλήρης η αμηχανία του Τσίπρα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε από την πίεση να πει οπωσδήποτε κάτι, για να διασκεδάσει την εντύπωση του κοινού ότι δεν καταλαβαίνει τον συνομιλητή του, άρχισε να λέει πόσο διεφθαρμένη χώρα είναι η Ελλάδα. Εδώ, το καλύτερο που είχε να προσφέρει σε υποψήφιους επενδυτές ο Τσίπρας ήταν η διαβεβαίωση, σε άψογα νέγρικα αγγλικά: «Δέι ντον χαβ νάθιν του λουζ».

Στο σημείο αυτό, καθώς το φιάσκο έπαιρνε επικίνδυνες διαστάσεις, ο Κλίντον έκανε την ηρωικότερη από τις προσπάθειές του για τη διάσωση του πρωθυπουργού Τσίπρα. «Λέτε, δηλαδή, ότι δεν είναι απαραίτητο για τους επενδυτές να περιμένουν να συμβούν οι αλλαγές, (σ.σ. τα μέτρα κατά της διαφθοράς, δηλαδή). Αυτό δεν είναι το μήνυμά σας;». Εκτός από το μόνιμο χαμόγελο της φρίκης, ο Τσίπρας απάντησε με ένα «χμμμ», που προκάλεσε (για έκτη φορά, αλλά ακολούθησαν και άλλες...) γέλια στο κοινό. 

Εκεί, ο Κλίντον κατάλαβε ότι, με τέτοιο στουρνάρι για συνομιλητή, όφειλε τουλάχιστον να σώσει επειγόντως τον εαυτό του από την ξεφτίλα. Και το έκανε με ένα αστείο: «Οπότε, λοιπόν, οι επενδυτές να ετοιμάζουν τα τσεκ από τώρα;». Ρώτησε και το κοινό ξέσπασε πάλι σε γέλια. «Δεν αποδίδω σωστά αυτό που θέλετε να πείτε;», συνέχισε ο Κλίντον, ενώ ο Τσίπρας έμενε σιωπηλός, με το κοινό αυτή τη φορά να ξεσπά σε χειροκροτήματα οίκτου για τον άλαλο Ελληνα πρωθυπουργό.

Το τραγικότερο ήταν το φινάλε, όπου ο Τσίπρας αναλύθηκε σε ένα θλιβερό μονόλογο για την προσφορά της σύγχρονης Ελλάδας, τον οποίο η μεγαλαυχία και ο στόμφος σε συνδυασμό με τα άθλια αγγλικά έκαναν ακόμη χειρότερο. «Η δημοκρατία θα επιστρέψει στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας», ισχυρίσθηκε. Αυτό, είπε, είναι «ένα σημαντικό (σιγκνίφικαλ, όπως το λέει...) δώρο στον παγκόσμιο πολιτισμό»! Οπως είπε χαρακτηριστικά, «ουάνς εγκέν γουί γκιβ του άουαρ γιουροπίαν πάρτνερς». Σε αυτό το σημείο της συζήτησης, δεν ακούστηκαν γέλια από το κοινό. Ακούστηκε ένα σούσουρο ενόχλησης, υποθέτω για την κομπορρημοσύνη του δύστυχου Ελληνα πρωθυπουργού.

Παρόλα αυτά, εγώ θα συμφωνήσω με τον πρωθυπουργό όσον αφορά τη συγκεκριμένη παρατήρηση. Ναι, δίνουμε, πράγματι. Ας είναι και γέλιο. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα».

                                 (Άρθρο του Σ.Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

                                               (του Α.Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Όταν η φωτογραφία παραπλανά...

Η βοήθεια του κοινού...

                                                                          (του Α.Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Tόσο ευανάγνωστη...

«Δώσε το χέρι σου. Σφιχτή χειραψία». «Ανασηκωμένους τους ώμους. Μην καμπουριάζεις».«Όταν κάθεσαι τα πόδια να είναι κλειστά. Δεν κάθεσαι σε καφενέ! Και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια». «Όταν σε ρωτούν κάτι κρίσιμο μην κάνεις Αααα... Δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση».

Κώδικες σωστής ανατροφής. Δώσαμε τόνους πτυχίων στα παιδιά μας αλλά ξεχάσαμε την έννοια ανατροφή. Και τα σχολεία διδάσκουν δήθεν... Κάτι σε μόρφωση αλλά όχι ανατροφή πια. 

Παρακολούθησα τον Αλέξη με τον Πρόεδρο Κλίντον.Αρχικά, την εικόνα με φωνή. Μετά χωρίς φωνή.Ο Αλέξης είναι ο σύγχρονος Ελληναράς. Όχι ο Έλληνας. Και δεν έχει να κάνει με τα αγγλικά του.

Ο λαός μας συνεννοείται καλύτερα από πολλούς λαούς. Έχει να κάνει με στοιχειώδη που μαθαίνουν οι σύγχρονοι στα σχολεία και μετέπειτα στα Πανεπιστήμια. Την αληθινή έννοια «μόρφωση». Που διαχώριζε ανέκαθεν τον μορφωμένο από τον αμόρφωτο.

Στα δικά μας «κέντρα εκπαίδευσης» οι καταληψίες επί σειρά ετών εκπαιδεύονταν στη χαζομαγκιά. Στην μαύρη τους την τύφλα για τα διεθνή. «Μανιέρες» περιφέρανε. Μακροσκελείς ατάκες του κερατά, διανθισμένες με κοινοτοπίες του κερατά «η πλουτοκρατία», «οι δολοφόνοι των λαών Αμερικάνοι»...Φαιδρές μεγαλοστομίες από γενιά σε γενιά.Και οι γονείς καμάρωναν δήθεν «επαναστάτες». Μπουληδοεπαναστάτες. Και Πανεπιστήμια στην Αγγλία, με φαγητά σε τάπερ από Ελλάδα και στο καπάκι κι ένα μάστερ.

Εξευτελίσαμε την έννοια του μάστερ. Μάστερ στην άγνοια. Άγνοια με δίπλωμα.

Και επιστροφή για δουλειά στην οικογένεια ή σε οικογενειακό φίλο. Σε γνωστό πάντως.Πάντα ο γονιός να καθαρίζει απαριθμώντας τα προσόντα του τέκνου. Και μετά πάλι ο γονιός να καθορίζει το ντιλ της αμοιβής. «Είναι με τα καλά του που θα σε πληρώνει μόνο με τόσα λίγα. Εσύ έχεις και μάστερ!».

Σε ποιο ελληνικό σχολείο διδάσκονται τα παιδιά debαte; Σε ελάχιστα ιδιωτικά, για να είμαι δίκαιη. Σε ποιο ελληνικό σχολείο μαθαίνεις τον τρόπο που πρέπει να σταθείς απέναντι σε ακροατήριο για να παρουσιάσεις εργασία;

Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο. Ένα «Πάμε μωρέ και βλέπουμε!».Αυτό ήταν το ρεζουμέ της συνέντευξης που μαρκάριζε τον αέρα.Πού πας με προσόν το «Τόλμη και Γοητεία» φιλαράκο;Χάθηκαν οι γόηδες στον πλανήτη Αμερική;

Πού πας απροετοίμαστος; Πώς θα πουλήσεις στον ναό της αγοράς;Με χάχανα και χαμόγελο και Ε Α α Ε;Αφού δεν ξέρεις το προϊόν σου;

Ποιο είναι το προϊόν σου; «Το ανθρώπινο δυναμικό».Κλασική περίπτωση. Όλη η έγνοια μας οι «Προσλήψεις».Το θέμα είναι να τακτοποιήσουμε κόσμο! Γενικώς και αορίστως.Σε τι αντικείμενο; Κάτι θα βρούμε μωρέ! Με ποια κατεύθυνση; Προς τα κάπου. Με ποιο και πόσο κράτος; Αυτό που ΘΑ φτιάξουμε ΙΣΩΣ. Αυτό το άτιμο «μωρέ» που μας καταδιώκει.

Και από την άλλη, η Γιάννα. Υπέρμετρα φιλόδοξη. Ασίγαστη.Ξεμακιγιάρισέ την, δες την με τη συμπάθεια που της αξίζει.Της κατατρεγμένης από φιλοδοξία.

Της μεθοδικής καταφερτζούς. Που όσο μακριά να φτάσει... τι να το κάνεις;

Αν απέναντί σου δεν λογαριάζεις μάτια Ελλήνων να μουρμουράνε «Κοίτα πού έφτασε η Γιάννα!».Σήκωσε ολόκληρη θεατρική παράσταση.Γράπωσε το κουτσό το άλογο, το έζωσε χαλινάρι «Εδώ βρε! Εδώ! Κοίτα να μη τα θαλασσώσεις. Κοίτα τι ευκαιρία σου δίνω! Κοίτα βρε!». 

Αγαπημένη φυσιογνωμία Γιάννα. Στα θαλάσσωσε. Δεν ήταν γι' αυτόν.

Αλλά δεν σε φοβάμαι, ρε Γιάννα. Κάπως θα του τα μπαλώσεις.Μικρή, παράξενη πατρίδα. Λίγο να γελάς, λίγο να κλαις. Ελληνική μου ψυχοσύνθεση. Τόσο ευανάγνωστη.

                                              (Άρθρο τη Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr)

Protagon

'Οταν οι φωτογραφίες παραπλανούν...