«Δεκατρία χρόνια πριν, στη Marfin, δολοφονήθηκαν από μέλη μιας αγέλης τρεις νέοι άνθρωποι και ένα αγέννητο παιδί. Οι εμπρηστές εκτόξευσαν μολότοφ στην Τράπεζα γνωρίζοντας ότι μέσα βρίσκονταν εργαζόμενοι. Και αν σε μέρα απεργίας ενοχλούνταν από τη λέξη «εργαζόμενοι», βρίσκονταν άνθρωποι. Κραυγές, αποκαΐδια, οι καπνοί ν’ ανεβαίνουν και να πνίγουν ανάσες, ο φόνος, ο φόβος και ο θάνατος.
Οι νέοι αυτοί άνθρωποι πέθαναν ανήμποροι και μόνοι. Όπως είναι ο καθένας την ώρα του θανάτου. Είτε απανθρακωμένα θύματα μιας αριστερίστικης αλαζονείας με δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε άλλους ανθρώπους είτε πυροβολημένοι από αδίστακτους φονιάδες του οργανωμένου εγκλήματος. Τα κίνητρα και οι συνθήκες διαφορετικά, το αποτέλεσμα το ίδιο. Χαμένες ζωές ανθρώπων με αποφάσεις άλλων ανθρώπων.
Από τότε δεν πέρασαν μόνο δύο χρόνια. Πέρασαν 13 και οι δολοφονίες παραμένουν ανεξιχνίαστες. Καμία ΜΚΟ δεν χρησιμοποίησε τους φρικτούς θανάτους στη Marfin για να κατατάξει την Ελλάδα τον πάτο κάποια λίστας για την, φερ’ ειπείν «ασφάλεια στον χώρο εργασίας».
Καμία ερώτηση δεν έχει γίνει στην Ευρωβουλή, κανένας ευρωπαίος αξιωματούχος δεν έχει ασχοληθεί ή εγκαλέσει την όποια ελληνική κυβέρνηση για το ανεξιχνίαστο αυτό έγκλημα, κανένας υπουργός ελληνικής κυβέρνησης δεν έχει τουιτάρει την επιτυχία του, οι νεκροί της Marfin δεν έγιναν σύμβολο καταρράκωσης και περιορισμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας στην Ελλάδα.
Απεναντίας, οι βάνδαλοι που σπάνε με κάθε ευκαιρία το μαρμάρινο μνημείο
θυμίζουν ότι η βαρβαρότητα έχει το δικό της τρόπο να κάνει update. Το ίδιο και
η υποκρισία και ο κυνισμός σε μια κοινωνία που ακόμα ταλαντεύεται ν’ ανακαλύψει
σε ποιες τρύπες έχει κρύψει τους μεσαίωνες που τρέφει».
(Απόσπασμα άρθρου του Κ.Κυριακόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου