Φιλορωσικά, απο...κόμματα...

 

«Αναφέρομαι στο γεγονός πως, περίπου, ένας στους τέσσερις εκλογείς προτίμησαν κόμματα, τα οποία δημόσια και ευθαρσώς δήλωσαν πως υποστηρίζουν την Ρωσία και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που εξαπέλυσε όχι μόνο κατά της Ουκρανίας, αλλά κατά του Δυτικού πολιτισμού εν συνόλω.

Δύο από τα κόμματα αυτά, το Κ.Κ.Ε. και η Ελληνική Λύση με 7,5% και 4,5% κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, ενώ άλλα, όπως η Νίκη, το ΜΕΡΑ25, (η οποία συμμάχησε με τα κατάλοιπα της λαφαζανικής ΛΑΕ), Βόρεια Λέγκα κ.λπ, δεν μπόρεσαν να περάσουν το κατώφλι του 3%. Το ποσοστό αυτό, κάθε άλλο παρά μικρό είναι και καταγράφει με χειρουργική σχεδόν ακρίβεια το βάθος της διείσδυσης της ρωσικής προπαγάνδας στον ελληνικό χώρο.

Δίκτυα μοναστηριών με ύποπτες χρηματοδοτήσεις, σύλλογοι «επαναπατρισθέντων», οι οποίοι την κρίσιμη στιγμή επιλέγουν ως πατρίδα τη χώρα καταγωγής και όχι τη χώρα υποδοχής τους, κόμματα με παραδοσιακές σχέσεις με τους μεταλλαγμένους πρώην κομμουνιστές σε στελέχη - ολιγάρχες του κλεπτοκρατικού ρωσικού συστήματος, σύλλογοι «φιλάθλων» ποδοσφαιρικών ΑΠΕ, εθνικοτοπικοί σύλλογοι ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα, με όχημα διάφορους περιφερειακούς τηλεοπτικούς σταθμούς, ιστοσελίδες παραεκκλησιαστικού περιεχομένου αλλά και στρατιωτικών αναλύσεων, άμβωνες μονών και εκκλησιών, αποτελούν την αιχμή του δόρατος ή τον Δούρειο ίππο της ρωσικής επιρροής στη χώρα μας. 

Αγκαλιάζοντας το πολιτικό φάσμα από τα δύο του άκρα το φιλορωσικό μέτωπο, την κομμουνιστική αριστερά και την άκρα δεξιά, διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας θύλακες αντίδρασης απέναντι όχι μόνο στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, αλλά και σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων, επικαλούμενο πότε το αντι-ΝΑΤΟϊκό του μένος και πότε τις ψευδεπίγραφες, «πατροπαράδοτες» παραδόσεις και το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης. 

Ουσιαστικά, πρόκειται για μία ετερόκλητη, μα συμπαγή μάζα ανθρώπων που αντιμετωπίζουν με εχθρότητα έννοιες όπως τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος (διακρίθηκαν πολλοί από αυτούς στο αντιεμβολιαστικό κίνημα), ανθρώπινα δικαιώματα και προστασία των πάσης φύσεως μειονοτήτων εντός της κοινωνίας (με ιδιαίτερο μένος κατά της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας), Ευρωπαϊκή Ένωση (ως έκφραση του καταραμένου παπισμού και αιρετικού οικουμενικού κινήματος της Ορθοδοξίας) και πολλά άλλα, τα οποία ακούγονται μεν γραφικά, μα στην ουσία πρόκειται για άκρως επικίνδυνες ιδέες που μεταδίδονται με μολυσματική μανία σε στρώματα του πληθυσμού με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αδυναμία κατανόησης της περιρρέουσας πραγματικότητας, πράγμα που τους κάνουν να νιώθουν την απειλή περιθωριοποίησης από τις εξελίξεις. 

Στις παραπάνω ανησυχίες, έρχονται να προστεθούν δύο ακόμη περιστατικά, τα οποία θα πρέπει να θορυβήσουν τόσο την κυβέρνηση, όσο και την κοινωνία των πολιτών. Το πρώτο έχει να κάνει με την εκλογή στη Ροδόπη του υποψηφίου που πριμοδότησε το τουρκικό προξενείο, το οποίο αλωνίζει κυριολεκτικά μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού και κατάφερε να τον επιβάλει στο κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς το τελευταίο να επιδείξει τα αναμενόμενα εθνικά αντανακλαστικά, στην προσπάθεια του να μαζέψει ψήφους».

(Απόσπασμα άρθρου του Δ.Τριανταφυλλίδη από το  liberal.gr)