Απόψεις...

 

«Αλήθεια, πού είναι όλοι αυτοί οι διανοητές της Aριστεράς, οι λαλίστατοι κατά τα άλλα; Γιατί δεν καταθέτουν, έστω και ένα ελάχιστο μέρος της λογιότητάς τους και της σοφίας τους στην υπαρξιακή αγωνία του πολιτικού χώρου τον οποίον υπηρέτησαν με συνέπεια τόσα χρόνια; Πού είναι οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιοί και λοιποί διασκεδαστές; Τόσα χρόνια, δεν έχαναν ευκαιρία για να οργανώσουν συναυλίες, υποστηρίζοντας τους πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες.  

Πού είναι εκείνοι οι καιροί που η Aριστερά ηγεμόνευε στα «γράμματα και στις τέχνες»; Τότε που, αν ήθελες να αναγνωρισθείς ως διανοούμενος, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός ή τραγουδιστής, έπρεπε να δηλώσεις αριστερός; Πώς είναι δυνατόν αυτές οι ιδέες να έμειναν ορφανές από ταγούς που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ασκούσαν ιδεολογική τρομοκρατία στο μικρό πνευματικό χωριό της Ελλάδας; 

Θα μου πείτε υπάρχουν η Ακρίτα, ο Κραουνάκης, ο Ξυδάκης, ο Μιθριδάτης και κάτι συνδικαλιστές του θεάματος. Από το ολότελα. Θυμάστε πως όταν είχε έρθει ο Ολάντ, ο Τσίπρας του είχε κάνει το τραπέζι με γαρνιτούρα τον εκπρόσωπο του καλλιτεχνικού κόσμου Λάκη Λαζόπουλο;. Η Aριστερά στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης είχε μετατρέψει τη μέση και την ανώτατη εκπαίδευση σε μηχανές αναπαραγωγής της ιδεολογίας της. 

Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ο χαρακτηρισμός ενός διανοούμενου ως φιλελεύθερου τον οδηγούσε στα Τάρταρα της απαξίας. Αν μάλιστα ήσουν και αντικομμουνιστής, τότε έπαιρνες εισιτήριο για τα γκουλάγκ της χλεύης. Η Αριστερά, μαζί με την υπόσχεση «ενός άλλου κόσμου», έχασε και τις ιδέες της. Και μαζί με τις ιδέες της έχασε και το μονοπώλιο του πνευματικού κόσμου. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι ιδέες δεν αντέχουν σε συνθήκες ανταγωνισμού».

                                                    (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες τις συνέπειες της ματαιότητας της απλής αναλογικής ή, ορθότερα, την ακύρωση της απόπειρας θεσμικής δολιοφθοράς που έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ και που για μία ακόμη φορά τράκαρε στην πραγματικότητα. Θα μπορούσε να πει κανείς βλέποντάς το πιο ψύχραιμα, ότι δεν έγινε και τίποτα, θα μπορούσε να έχει σχηματιστεί κυβέρνηση, δεν απείχε πολύ από αυτό το ποσοστό της ΝΔ, που με 40,8% έλαβε 146 έδρες. Εκεί θα σου πει ο Τζανακόπουλος «όχι, γιατί το 60% είναι απέναντί της». 

Εντάξει, δεν βγαίνει άκρη. Οποτε εφαρμόστηκε η απλή αναλογική στην Ελλάδα, κάτι καλό για τη χώρα δεν συνέβη. Και όποτε κάποια κυβερνητική συνεργασία συμφωνήθηκε (για καλό ή για κακό), αυτή προέκυψε από το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Είτε έτσι είτε αλλιώς, μια άλλη διαδικασία που παρακολουθούμε αυτό το διάστημα φαντάζει αχρείαστη και μάλλον αναχρονιστική. Είναι αυτή που ορίζεται στο άρθρο 37 του Συντάγματος, βάσει της οποίας για ένα διάστημα τεσσάρων εβδομάδων, η ευθύνη της χώρας ανατίθεται σε υπηρεσιακή κυβέρνηση.». 

Για τι χρειάζεται όλο αυτό; Ποιος ο λόγος να αναλάβει υπηρεσιακή κυβέρνηση, να ορκίζεται ένας δικαστικός στη θέση του Πρωθυπουργού και διάφοροι καθηγητές ή τεχνοκράτες στις θέσεις των υπουργών, να γίνονται παραδόσεις-παραλαβές στα υπουργεία, να διορίζονται για μερικές εβδομάδες κάποιοι μετακλητοί σύμβουλοι και συνεργάτες; Ούτε υπογραφές μπορούν να βάλουν σε κάποια σύμβαση ή συμφωνία, ούτε εκτελεστικές αποφάσεις μπορούν να λάβουν, ούτε να νομοθετήσουν, αφού δεν υπάρχει Βουλή. 

Γιατί δεν θα μπορούσε να ορίζεται σαφώς από το Σύνταγμα μια περιοριστική τροποποίηση στις αρμοδιότητες της απερχόμενης κυβέρνησης, να τοποθετείται κάποιο πρόσωπο κοινής αποδοχής στο υπουργείο Εσωτερικών, με σαφώς καθορισμένη αρμοδιότητα και ευθύνη τη διενέργεια των εκλογών (όπως συμβαίνει ούτως ή άλλως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση) και να τελειώνει η ιστορία;

                                                                     (Αγγ.Κωβαίος-prοtagon.gr)