Ερντογάν... και πάλι;

  

«Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Το θεμελιώδες τρίπτυχο του απανταχού λαϊκισμού θριάμβευσε στην Τουρκία σε πείσμα κάθε ορθολογισμού και σύγχρονης πολιτικής σκέψης. 

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ένας μεσαίας μορφώσεως επαγγελματίας «τελάλης» της τουρκικής ισλαμιστικής εκδοχής, μετά από 20 χρόνια συνεχούς έκθεσής του στην κοινή γνώμη, διατηρεί την πολιτική ηγεμονία. Πρόκειται αναμφιβόλως για φαινόμενο που θα πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά τα προκεχωρημένα τμήματα πολιτικής ανάλυσης των διακεκριμένων διεθνών think tanks εξωτερικής πολιτικής.

Η ανατροπή κάθε ορθολογικού μοντέλου πολιτικής συμπεριφοράς συντελείται στον γεωγραφικό χώρο όπου θα έπρεπε να εμφανιζόταν η ακριβώς αντίθετη εικόνα. Στις σεισμόπληκτες περιοχές της νοτίου Τουρκίας, με την κατάρρευση όλων των υποδομών, τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, την πλήρη αποδιοργάνωση της τοπικής οικονομίας, την αναγκαστική μετακίνηση μέχρι νεωτέρας μερικών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, ο Ταγίπ  Ερντογάν κέρδισε θηριώδη ποσοστά. 

Στο καταστραμμένο  Καχραμανμαράς, στην ισοπεδωμένη Αντιόχεια, στην γκρεμισμένη Μαλάτεια, κατάφερε να προηγείται με ποσοστά που φθάνουν ακόμη και το 71%. Μιλάμε για ένα πολιτικό φαινόμενο που αγγίζει τα όρια του πολιτισμικού σοκ. 

Δεν είναι δυνατόν τα θύματα να επικροτούν το καθεστώς που αποδεδειγμένα επέτρεψε στην κολοσσιαία κατασκευαστική βιομηχανία της χώρας να κτίσει κατοικίες και να σηκώσει υποδομές χωρίς τις προβλεπόμενες προδιαγραφές, με αποτέλεσμα την κατάρρευσή τους από τον διπλό σεισμό. 

Δεν το χωρά ο νους του ανθρώπου πώς ολόκληρες περιοχές όπου η οικονομική ζωή έχει διαγραφεί τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα την εξαναγκαστική εσωτερική μετανάστευση, να επιβραβεύει με θρησκευτικό φανατισμό, εν είδει παραληρήματος, το σύστημα Αυτοδιοίκηση- Κατασκευαστικές- Χρηματοδοτικοί θεσμοί- Ελεγκτικοί μηχανισμοί, που συνετέλεσε σε ένα εξόφθαλμο έγκλημα.

Την Κυριακή 14 Μαΐου κατέρρευσε, όμως, και η αιχμή του δόρατος της αντιπολιτευτικής στρατηγικής κατά του Ερντογάν. Το εκλογικό αποτέλεσμα κατέδειξε το μέγα έλλειμμα όλου του αντιπολιτευτικού φάσματος να διαγνώσει σωστά τα ευάλωτα σημεία του αντιπάλου. 

Η αντιπολίτευση και οι σύμβουλοι στρατηγικής επέλεξαν ως βασικό τομέα αντιπαράθεσης την «Άδεια Κατσαρόλα». Έπαιξαν με την τιμή του κρεμμυδιού δημιουργώντας έναν ολόκληρο μηχανισμό καθημερινής καταγγελίας των οικονομικών επιλογών του Ταγίπ Ερντογάν. Έπαιξαν με τις τιμές στο ράφι και τον πληθωρισμό. Και έχασαν κατά κράτος».

                     (Απόσπασμα άρθρου του Ν. Γεωργιάδη από την ΑΤΗensvoice)