Να προλαμβάνουμε, όχι να «πυροβολούμε»...

 

«Οι περισσότεροι από αυτούς που βλέπω και διαβάζω –ανάμεσά τους και όλοι οι δημοσιογράφοι και παρουσιαστές ενημερωτικών εκπομπών– κάνουν λόγο για «πρωτοφανές» γεγονός που δεν το «χωρά ανθρώπου νους» και μετά προχωρούν στη γνωστή απόδοση ευθυνών ένθεν κακείθεν: Φταίει ο κακός γονιός, φταίει η άτιμη κοινωνία, φταίει το κράτος, φταίει η μάνα που τον παντρεύτηκε, φταίνε οι συγγενείς που δεν τον είχαν καταγγείλει νωρίτερα (για τι άραγε;), φταίει ο βρεφονηπιακός σταθμός που δεν ενημέρωσε ότι το παιδί δεν είχε πάει, και ούτω καθεξής. 

Το μόνο πρωτοφανές στην ιστορία αυτή, όμως, είναι η άγνοια που έχουν όλοι αυτοί για το θέμα. Και καλά οι υπόλοιποι. Αυτοί που βγαίνουν στην τηλεόραση, όμως; Που δεν μπήκαν στον κόπο να ανοίξουν ένα Google να διαβάσουν τις χιλιάδες έρευνες που έχουν γίνει για το θέμα τα τελευταία χρόνια; Το «σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού» (forgotten baby syndrome) ούτε πρωτοφανές είναι ούτε ασύλληπτο, ούτε τίποτε από όλα αυτά, και φυσικά η απόδοση ευθυνών δεν είναι τόσο απλή όσο θέλουν οι εκπομπές και οι χρήστες των social να πιστεύουν. 

Σήμερα καταγράφονται περίπου 40-50 τέτοια περιστατικά τον χρόνο παγκοσμίως και από τότε που άρχισε να παρακολουθείται το φαινόμενο, το 1992, οι θάνατοι τέτοιου είδους έχουν ξεπεράσει τους 900. Κι αυτά μόνο στις χώρες που όντως καταγράφουν τα περιστατικά, όπως οι ΗΠΑ κυρίως, και οι δυτικοευρωπαϊκές. Τι συμβαίνει, λοιπόν, στους ανθρώπους που ξεχνάνε το παιδί στο αυτοκίνητο; 

Κατά κανόνα παθαίνουν κάποιο μπλοκάρισμα της λειτουργικής μνήμης τους και γίνονται δύο πράγματα ταυτόχρονα: Επικεντρώνονται ιδιαίτερα στον μελλοντικό στόχο τους και έτσι η σημασιολογική μνήμη παραμένει στο απολύτως βασικό της επίπεδο: Αν δεν πηγαίνεις κάθε μέρα το παιδί στον σταθμό (σαν να πατάς τον συμπλέκτη), απλώς ξεχνάς ότι είναι στο πίσω κάθισμα. Είναι τραγικά απλό και απλά τραγικό, αλλά έτσι λειτουργούμε. Και δεν λειτουργούμε έτσι μόνο σε σχέση με τα παιδιά μας, αλλά με τα πάντα. 

Ενα καλό παράδειγμα είναι ότι αν είσαι πάρα πολύ συγκεντρωμένος (ή και αγχωμένος) με το ραντεβού στο οποίο ξεκινάς να πας, μπορεί να ξεχάσεις ακόμη και βασικές λειτουργίες της σημασιολογικής μνήμης, όπως να πάρεις μαζί τα κλειδιά σου, τα οποία είναι εκεί, δίπλα στην πόρτα, είναι αυτόματη η κίνηση να τα βάλεις στην τσέπη σου. 

Θα πείτε, βέβαια, το ίδιο είναι τα κλειδιά με το παιδί; Και όχι, αλλά και ναι. Δεν είναι κυνισμός αυτό, είναι πραγματικότητα. Εδώ να βάλουμε και ακόμη μια παράμετρο: Τα κλειδιά σου τα παίρνεις μαζί επί 30-40-50 χρόνια, σχεδόν όσο ζεις και πάλι τα ξεχνάς κάποιες φορές. Το παιδί μπήκε στη ζωή σου πριν από μόλις μερικούς μήνες.

Εως ότου διαπιστωθεί τι ακριβώς προκαλεί αυτή τη «δυσλειτουργία» της μνήμης, υπάρχουν συμβουλές και έχουν εκπονηθεί μελέτες για την αποφυγή του φαινομένου. Ηχητικές σημάνσεις, για παράδειγμα, στα καθισματάκια των παιδιών, που θα υπενθυμίζουν στους γονείς κάθε λίγο την ύπαρξή τους. Ή εφαρμογές στα κινητά που κάνουν το ίδιο. Επίσης, έως ότου διαπιστωθεί τι ακριβώς προκαλεί αυτή τη «δυσλειτουργία» της μνήμης, καλό θα ήταν να διαβάζουμε, να μαθαίνουμε, να προλαμβάνουμε και όχι να πυροβολούμε».

                             (Απόσπασμα άρθρου της Μ.Δεδούση από το protagon.gr)